Η τοποθέτηση της σ. Σέβης Στάϊκου στην 7η ΓΑΣ του ΠΑΣΕ-ΟΤΕ

PDF

7η ΓΑΣ ΠΑΣΕ-ΟΤΕ

Τοποθέτηση σ. Σέβης Στάϊκου

Είναι πασίδηλο πια ότι βρισκόμαστε για έκτη χρόνια εν τω μέσω της πιο βαθειάς, δομικής και γενικευμένης κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Απότοκο, βεβαίως, της ακραίας νεοφιλελεύθερης στροφής τόσο της λεγόμενης παραδοσιακής δεξιάς όσο και της σοσιαλδημοκρατίας, τουλάχιστον από την δεκαετία του ’90 κι έπειτα.

Οι τεράστιες αντιθέσεις μέσα στην Ευρώπη ξεσπάνε σε διαφορετικά της σημεία, με διαφορετικές αφορμές. Η δημοσιονομική πειθαρχία και η προσφυγική κρίση στέλνουν αγγελιοφόρους διάσπασης της Ένωσης. Και προς τα αριστερά και προς τα δεξιά. Εντούτοις οι λαοί, οι εργαζόμενες τάξεις, φαίνονται παγιδευμένες στον παγκόσμιο λαβύρινθο της κρίσης, η οποία εκτρέπεται σε περιφερειακές οικονομικές κρίσεις ή ακόμα και στρατιωτικές επεμβάσεις.

Αναπόδραστο είναι η κάθε εποχή, σε κάθε κοινωνικοπολιτική συνθήκη, να γεννά και εκτρέφει και το συνδικαλιστικό κίνημα που μπορεί να γεννήσει.

Οι πλατιές εργατικές μάζες στη χώρα μας είναι ανεκπροσώπητες και αόρατες. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της ΕΛΣΤΑΤ το 80% των ελλήνων δεν έχει καμία σχέση με καμία συλλογικότητα (σωματείο, σύλλογο, κίνηση γειτονιάς, ή οτιδήποτε άλλο). Η δε ΓΣΕΕ δεν εκπροσωπεί παρά το 10% (αισιόδοξα) της εργατικής τάξης, και μάλιστα τα ανώτερα στρώματα αυτής και  ουδέποτε ούτε αριθμητικά, ούτε ταξικά εκπροσώπησε το σύνολο τον εργατικού κινήματος. 

Τα δύσκολα χρόνια που διανύουμε, το εργατικό και λαϊκό κίνημα σύρθηκε άλλη μια φορά, όπως πολλές άλλες στην δεκαετία του 90 και του 2000, σε συντριπτικές ήττες και συμβιβασμούς.

Η κυριαρχία της γραφειοκρατίας και η μετάλλαξη του εργατικού κινήματος αλλά και κάθε κοινωνικού θύλακα σε σκληρό γραφειοκρατικό μηχανισμό που ενδιαφέρεται μόνο για την αναπαραγωγή του είναι αδύνατον να επεξεργαστεί στρατηγική, αδύνατον να χαράξει οποιαδήποτε πολιτική τακτική και κυρίως είναι αδύνατον να εμπνεύσει εκείνες τις κρίσιμες μάζες των νέων, των ανέργων, των καταραμένων εργαζομένων της επισφάλειας. Το συνδικαλιστικό κίνημα έπαψε προ πολλού ν' αποτελεί αξιόπιστο κοινωνικό υποκείμενο.

Πρόσφατα και με απαίτηση των δανειστών/τοκογλύφων για το κλείσιμο της 2^ης  αξιολόγησης, πωλείται το 5% των μετοχών του ΟΤΕ που κατέχει το δημόσιο, με τις γνωστές σε όλους μας προεκτάσεις.

Πολλά τα κροκοδείλια δάκρυα από τις δυνάμεις του ΝΑΙ, του μένουμε Ευρώπη και του «υπογράψτε ό,τι σας φέρουνε!» Αλήθεια; Πέσατε από τα σύννεφα;

Και αλήθεια, σήμερα ιδιωτικοποιήθηκε ο ΟΤΕ; και αλήθεια μπορούν οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού εντός του εργατικού κινήματος, των υπέρμαχων των ιδιωτικοποιήσεων να υπερασπίζονται ταυτόχρονα ΚΑΙ τον δημόσιο χαρακτήρα του ΟΤΕ;

Το 1986 το ΠΑΣΟΚ έβαζε ταφόπλακα στην ΕΛΒΗΛ και παρέδιδε τα κλειδιά της ανάπτυξης της ψηφιακοποίησης και όλες τις νέες τεχνολογίες – ψηφιακά – κινητή –τηλεφωνία και νέες υπηρεσίες σε ERICSSON, INTRACOM και SIEMENS. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη του 90-93 επιχειρεί να τον πουλήσει με το καλημέρα και η ίδια αυτή νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που κοβόταν για τον ανταγωνισμό και την αγορά έδινε τις δύο άδειες της κινητής τηλεφωνίας σε δύο ιδιώτες TELESTET και PANAFON, αποκλείοντας τον ΟΤΕ και στερώντας του το δικαίωμα να μπει στον ανταγωνισμό της κινητής. Ύστερα, χρυσή μετοχή και λοιπά παραμύθια.

Οι κυβερνήσεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ασέλγησαν άγρια και διαχρονικά πάνω στον τομέα των τηλ/νιών, τον κατακρεούργησαν, τον απορύθμισαν, τον διέλυσαν και τον ξεπούλησαν υποθηκεύοντας όλη τη σύγχρονη ανάπτυξη της χώρας και ταυτόχρονα έστρωσαν το δρόμο για την εργασιακή απορύθμιση που βιώνουμε σήμερα.

Όλα τα παραπάνω νομιμοποιούν τη σημερινή κυβέρνηση να ολοκληρώνει τις ιδιωτικοποιήσεις που ξεκίνησαν οι προηγούμενοι, να ιδιωτικοποιεί ένα μέρος των ΔΕΚΟ (όχι όλες, και σίγουρα όχι τα σημαντικότερα κομμάτια τους); Εμφατικά, όχι.

Καλό είναι να βάλουμε, όμως και στην εξίσωση και το κατά πόσο η ίδια η κοινωνία υπερασπίζεται τα δημόσια αγαθά της, κατά πόσο υπερασπίζεται το Δημόσιο γενικότερα, πόσο συμμετέχει στην ίδια τη λειτουργία του. Άραγε η παρούσα εκποίηση του 5% είναι ξέχωρη από τις υπαρκτές υλικές δυνάμεις της κοινωνίας; Είναι άσχετη με τις κατακτήσεις και τη δυναμική του σημερινού σ/κ;

Επιπλέον, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων δεν ξεκίνησε πριν έξι χρόνια.

Η ιστορία ξεκινά, τουλάχιστον από τη δεκαετία του ‘90. Αλλά αν υπάρχει ένα success story των μνημονίων είναι ακριβώς αυτό. Η άγρια και ακραία επίθεση στην εργασία ήταν η μεγαλύτερή τους επιτυχία.

 Όπως success story είναι και για την πλειοψηφία της ΟΜΕ-ΟΤΕ, η ΣΣΕ που έχει υπογράψει. Είναι όμως έτσι;

·         Απολύσεις στον ΟΤΕ με χρήση του διευθυντικού δικαιώματος.

·         Είναι μια σύμβαση με πλήρη και θεσμοθετημένη  επικύρωση  των διακρίσεων μεταξύ νέων και παλαιών, αλλά και μεταξύ μιας εργασιακής ελιτ με ειδικά προνόμια και των πληβείων.

·          Αναξιοκρατία, μετακινήσεις, μεταθέσεις, προαγωγές ημετέρων της διοίκησης σε πλήρη σύμπνοια και συνδιοίκηση με την ηγεσία των συνδικαλιστών.

·         Οι εθελούσιες συνεχίζονται με όρους στοχοποίησης των ακριβών – παλαιών εργαζομένων χωρίς να αντικαθίστανται από νέους  ή όταν αυτό γίνεται, γινεται με συνθήκες γαλέρας. Από την άλλη έχουμε το φαινόμενο νέοι εργαζόμενοι να τρέχουν να μάθουν αν μπορούν να ενταχθούν σε πρόγραμμα για να φύγουν με 10 χρόνια υπηρεσίας!

·         Συνεχίζεται και ενισχύεται η δανεική εργασία και τις εργολαβίες, διώχνοντας έργο από τον ΟΤΕ. Consolidaton στους τεχνικούς, σε εμάς τι; Τι μέλλει γενέσθαι για τα τηλεφωνικά κέντρα;

·         Άγνωστος αριθμός εταιριών στον όμιλο. Διαφορετικές ταχύτητες υπαλλήλων

·         Συνεχίζεται το κλείσιμο των καταστήματων.

·         Ακραία εντατικοποίηση της εργασίας από τη μια, αλαζονική στάση επιθεωρητών και προϊσταμένων από την άλλη.

·         Καταστρατήγηση ωραρίου με εξωφρενικές πιέσεις, με στοχοποιήση και περιθωριοποίηση των συναδέλφων που το τηρούν βασιζόμενοι στην ΣΣΕ

·         Αύξηση κρίσεων πανικού και θεμάτων υγείας, μεταξύ άλλων και από την πίεση για την επίτευξη ανέφικτων ατομικών στόχων.

·         Αξιολόγιο εξευτελισμού, τιμωρητικό, που κάθε χρόνο γίνεται πιο αυστηρό και πιο ακατανόητο. Χωρίς το αναφαίρετο, δημοκρατικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ένστασης, δομημένο από τα χρυσά παιδιά της Διοίκησης, δούρειος ίππος για το κλάδεμα τον συνδικαλισμού στον ΟΤΕ. Και οι συνάδελφοι-ΑΜΕΑ; Στο ίδιο αξιολόγιο; Στο ίδιο κυνήγι για τους στόχους;

·         Χαμένες εργατοώρες απο την πολιτική στάθμευσης στο Δ.Μ. και ξεκάθαρη ταξική αντιμετώπιση των συναδέλφων. Δικαίωμα στο πάρκινγκ μετά από 40 χρόνια λειτουργίας του Δ.Μ,  έχουν μόνο οι προϊστάμενοι και οι δ/ντες.

·         Τέλος, έρευνα ικανοποίησης: Πρόκειται για την εμπέδωση στις συνειδήσεις των εργαζομένων της αντίληψης ότι μπορεί και πρέπει να υπάρξει η αδιαμεσολάβητη σχέση  της εταιρείας με τον κάθε ένα ξεχωριστά.

Η έρευνα ικανοποίησης παρακάμπτει ουσιαστικά το ρόλο του σ/κ και έρχεται και συναντά σιγά σιγά το επιχείρημα των νεοφιλελευθέρων ότι δεν είναι απαραίτητη και αναγκαία η διαμεσολάβηση του σ/κ ούτε καν για τις συμβάσεις εργασίας. Χτίζεται η σχέση που θα έρθει και θα δώσει μια αυτοπεποίθηση στον συνάδελφο ότι αυτός αν του δινόταν η ευκαιρία  να διαπραγματευτεί τη θέση του, το μισθό του, θα τα κατάφερνε καλύτερα απ’ ότι το απαξιωμένο στα μάτια του συνδικάτο.

Για ποιά νίκη, λοιπόν μιλάμε, για ποιό success story;

Τι θέση με δυναμικές κινήσεις πήρανε τα σωματεία όλα αυτά τα χρόνια; Έγινε ποτέ έστω μια συμβολική παρέμβαση για όλα αυτά;

Βρισκόμαστε εν τω μέσω της διαπραγμάτευσης για τα εργασιακά. Οφείλουμε, ανεξάρτητα από την έκβαση που θα πάρει αυτή, να έχουμε καθαρό στο μυαλό μας ότι καμία κυβέρνηση, δεν μπορεί να υποκαταστήσει το ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος, όχι μόνο για τις στενές του υποθέσεις αλλά συνολικά για τον κοινωνικό μετασχηματισμό.  Ένα σ/κ που θα συνδέει τα αιτήματα και τις δράσεις του από τα ζητήματα του πολιτισμού μέχρι το προσφυγικό, από τα φεμινιστικά μέχρι τα αντιφασιστικά κινήματα.

Να αντιληφθούμε ότι εξίσου μεγάλος αντίπαλος εκτός από το κεφάλαιο και τους εργοδότες είναι η βαθιά και παραλυτική ασθένεια της εποχής που μας έλαχε να ζήσουμε: η αποϊδεολογικοποίηση, και ο ακραίος ατομικισμός/ωφελιμισμός.

Η επαναθεμελίωση της εργατικής τάξης και της αξίας της εργασίας στα πλαίσια μιας συνολικής παραγωγικής ανασυγκρότησης αποτελεί τον μόνο αναγκαίο και ικανό όρο για την εθνική ανεξαρτησία και τον επαναπροσδιορισμό της θέσης της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.

Θέλει να υπερασπιστεί η εργατική τάξη τον εαυτό της στον καταμερισμό εργασίας και εξουσίας έναντι των απαιτήσεων των κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων εντός της χώρας και διεθνώς ή σκοπεύει απλώς να μοιραστεί τα κομμάτια της ήττας της; Και αν θέλει, τί μοντέλο αντιπροσώπευσης σκοπεύει να ακολουθήσει;

Ας αρχίσουμε, τουλάχιστον, από την δυναμική μας παρουσία στην απεργία στις 8 Δεκέμβρη.