Αυτόνομη Παρέμβαση - Αποφάσεις της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης

.

29-30 Νοέμβρη 2008

Πανεργατική Συσπείρωση και Πάλη
για την ανατροπή του Νεοφιλελευθερισμού

A. ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ

Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Είναι η ύστατη ώρα για να ληφθούν αποφάσεις μεγάλων επιλογών. Η ένταση της επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού πλήττει θεμελιακά εργατικά δικαιώματα. Το κεφάλαιο και ο νεοφιλελευθερισμός επιζητούν μια στρατηγική ήττα των συνδικάτων, ώστε να καθορίζουν χωρίς εμπόδια τους όρους αναπαραγωγής του κεφαλαίου με την υπερεκμετάλλευση της εργατικής τάξης, στρατηγική την οποία πρέπει με κάθε τρόπο να αποτρέψουμε. Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται στη γωνία, με μειωμένη διαπραγματευτική δύναμη, σε πλήρη αναντιστοιχία με την οξύτητα της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι. Το συνδικαλιστικό κίνημα γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει να ανασυνταχτεί και να υπερβεί τα χρόνια προβλήματα του που οξύνονται διαρκώς. Επιβάλλεται η χάραξη και υλοποίηση μιας νέας στρατηγικής του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος με στόχους: την αλλαγή του προσανατολισμού του σε ταξική κατεύθυνση, την ανάπτυξη μαζικών και αποτελεσματικών εργατικών αγώνων, την προώθηση μεγάλων αλλαγών στο εσωτερικό του, ώστε να αντιστοιχηθεί με τις ανάγκες της εποχής και των εργαζομένων, να ανατρέψει τους σημερινούς κοινωνικούς συσχετισμούς και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων σε αυτό.

Η στρατηγική αυτή θέλει και τους εμπνευστές και τους «σκαπανείς» που θα την υλοποιήσουν. Φιλοδοξούμε να παίξουμε αυτούς τους ρόλους —χωρίς μικρομεγαλισμούς— έχοντας πίστη στην αναγκαιότητά της. Όμως αυτό δεν μπορεί να είναι μόνο δική μας υπόθεση. Στην προσπάθεια αυτή εκτός απ’ τις δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, πρέπει να ενταχθούν οι εργαζόμενοι, που δυσφορούν με την σημερινή κατάσταση και καλούνται να ενταχθούν σε μια νέα προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, ανεξάρτητα από το που δίνουν σήμερα την μάχη τους. Η στρατηγική αυτή εκτός από τις μεγάλες πολιτικές και οργανωτικές αλλαγές που χρειάζονται, πρέπει να αποκαταστήσει τον αξιακό ιστό που δημιουργούσε συνοχή στο κίνημα και πολλαπλασίαζε την δυναμική του, ο οποίος σήμερα έχει δεχτεί συντριπτικά πλήγματα. Η κίνηση αλλαγής μέσα στα συνδικάτα πρέπει να αποκτήσει και έναν χαρακτήρα ηθικού και πολιτισμικού ρεύματος, που θα επαναφέρει τις αξίες της συλλογικότητας, της αγωνιστικότητας, της ανιδιοτέλειας, της ταξικής αντίληψης, της δημοκρατικής συμπεριφοράς, του σεβασμού της διαφορετικότητας, της αλληλεγγύης.

Η νέα αυτή στρατηγική δεν αφορά τόσο τις επιλογές των ηγεσιών των συνδικάτων που η πλειοψηφία τους βολεύεται με την υπάρχουσα κατάσταση, όσο τις επιλογές των εργαζομένων σε όλη την κλίμακα του συνδικαλιστικού κινήματος οι οποίοι πρέπει να αντισταθούν και να συγκροτήσουν μια μεγάλη συσπείρωση που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και θα αλλάξει τα δεδομένα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ένας ισχυρός ταξικός συνδικαλισμός βάσης πρέπει να αναδυθεί μέσα από αυτή την προσπάθεια. Ο ρόλος του αυτόνομου ταξικού ρεύματος —με την προϋπόθεση της ανασύνταξης και ολόπλευρης δραστηριοποίησής του— θα είναι καθοριστικός σε αυτή την μεγάλη προσπάθεια.

10 ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΛΕΙΔΙΑ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

Οι πιο κάτω αναφερόμενοι άξονες είναι οι κρίσιμοι «κόμποι» πού πρέπει να λυθούν, ώστε να προχωρήσουν οι μεγάλες αλλαγές που απαιτούνται στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η συνοπτική παρουσία τους δεν έχει την έννοια υποβολής συγκεκριμένων προτάσεων, αλλά της καταγραφής των γενικών στόχων που μας διαφοροποιούν από την κατεστημένη λογική μέσα στα συνδικάτα και συγκροτούν τα επιθυμητά νέα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του συνδικαλιστικού κινήματος.

Μαζικοποίηση

Το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένα μειοψηφικό κίνημα με μεγάλη μείωση των μελών του. Τα πιο καταπιεσμένα στρώματα της τάξης είναι εκτός συνδικάτων με τραγική την κατάσταση στον ιδιωτικό τομέα. Απουσιάζουν οι νέοι, οι γυναίκες, οι επισφαλώς απασχολούμενοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες. Απαιτούνται πολιτικά και οργανωτικά μέτρα αλλά το πιο σημαντικό είναι να καταφέρουν τα συνδικάτα αυτές τις κατηγορίες εργαζομένων να τις πείσουν ότι και θέλουν και μπορούν να τις εκπροσωπήσουν αποτελεσματικά.

Απογραφειοκρατικοποίηση – Δημοκρατική Λειτουργία

Τα συνδικάτα συνιστούν σκληρούς μηχανισμούς και άκαμπτες ιεραρχίες με πολυποίκιλες εξαρτήσεις, διατηρώντας ταυτόχρονα μια αυτοτέλεια και αλληλεγγύη στο εσωτερικό τους. Οι ηγεσίες έχουν απομακρυνθεί από τους εργαζόμενους, ενώ συνήθως οι αποφάσεις παίρνονται χωρίς τη συμμετοχή των εργαζομένων. Η γραφειοκρατία δεν είναι ιδίωμα μόνο των τριτοβάθμιων οργανώσεων. Υπάρχει και αναπαράγεται σ’ όλη την κλίμακα του κινήματος. Αυτή η κατάσταση αποστεώνει τα συνδικάτα και απομακρύνει τους εργαζόμενους. Το καλύτερο φάρμακο είναι η πληροφόρηση, η συμμετοχή και η ενεργοποίηση των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων και στην εκτέλεσή τους.

Αυτονομία

Μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα κυριαρχεί ο κυβερνητικός συνδικαλισμός και η κομματική χειραγώγηση. Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός έχει έδαφος να αναπτυχθεί κυρίως σε επιχειρησιακό επίπεδο, αλλά ως αντίληψη βρίσκεται και στα ανώτερα κλιμάκια.

Η συγκρότηση ανεξάρτητης εργατικής πολιτικής είναι εξαιρετικά δύσκολος στόχος διότι η πολιτική και η ιδεολογία εισάγεται στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το πιο σημαντικό είναι η απεξάρτηση των συνδικάτων από τις αστικές αντιλήψεις και τις ανάγκες του κεφαλαίου αλλά και τους τακτικούς σχεδιασμούς των κομμάτων. Η εξασφάλιση δημοκρατικής και ιδίως αμεσοδημοκρατικής λειτουργίας στα συνδικάτα είναι απαραίτητος όρος, όπως και ο σεβασμός των πραγματικών διαθέσεων των εργαζομένων ανεξάρτητα από τους κάθε φορά τιθέμενους στόχους των παρατάξεων.

Ταξική Αντίληψη

Ο ρόλος των συνδικάτων συνδέεται με την οικονομική πάλη, χωρίς όμως να περιορίζεται μόνο σε αυτή. Σε συνθήκες νεοφιλελευθερισμού ακόμη και οι ανώδυνες μεταρρυθμίσεις για το σύστημα απαιτούν ρήξεις. Οι νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις προκαλούν αντιθέσεις στο εσωτερικό της τάξης, αναδιπλώσεις και συντεχνιασμούς. Συνεπώς η πάλη για το μερικό πρέπει να διασυνδέεται με το γενικότερο συμφέρον της τάξης. Η αλληλεγγύη, η επεξεργασία κοινών στόχων, η δημιουργία κοινών πλαισίων αναφοράς στα μεγάλα ζητήματα, η υπεράσπιση των πιο καταπιεσμένων στρωμάτων, η μάχη κατά των διακρίσεων της νέας γενιάς συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης.

Δημοκρατία στους χώρους δουλειάς

Η εργοδοτική αυθαιρεσία διευρύνεται με τρόπο που κάνει αδύνατη τη συνδικαλιστική δράση στους χώρους δουλειάς. Οι απολύσεις συνδικαλιστών και πρωτοπόρων εργαζομένων είναι συχνότατες. Οι παρεμβάσεις στη ζωή των σωματείων, όσο και οι ενέργειες για να ακυρώσουν την σύσταση σωματείων, είναι στην ημερήσια διάταξη. Φυσικά ο νεοφιλελευθερισμός αρνείται ακόμη και την ύπαρξη των συνδικάτων, διότι θεωρεί ότι στρεβλώνουν την αυτορρύθμιση της αγοράς. Χωρίς πραγματική προστασία της συνδικαλιστικής δράσης και συνδικαλιστικές ελευθερίες, δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη συνδικαλισμού στον ιδιωτικό τομέα και αυτά πρέπει άμεσα να κατακτηθούν με συγκροτημένη μαζική αντίδραση όπου εκδηλώνεται η εργοδοτική αυθαιρεσία.

Οικονομική αυτοδυναμία

Το συνδικαλιστικό κίνημα, ιδίως στο δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο είναι οικονομικά εξαρτημένο από την εργατική εστία που χρηματοδοτείται από εργαζόμενους και εργοδότες. Τα πρωτοβάθμια σωματεία είναι σε οικονομική ασφυξία. Το οικονομικό πρόβλημα τους το έχουν λύσει μόνο τα συνδικάτα στις ΔΕΚΟ και στις τράπεζες που γίνεται παρακράτηση από τον εργοδότη. Χρειάζεται η επιμονή στην συνδρομή του μέλους, η υποκατάσταση των κονδυλίων της εργατικής εστίας με την άμεση προσφυγή των συνδικάτων στα μέλη τους στην βάση της απόφασης του 26ου Οργανωτικού Συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Όμως άμεσα πρέπει να αλλάξει η διαχείριση η οποία πρέπει να γίνεται με αντικειμενικά κριτήρια από επιτροπή των συνδικάτων δίνοντας το βάρος στα πρωτοβάθμια σωματεία.

Οργανωτική ενοποίηση

Παρά τις αποφάσεις συνεδρίων ο οργανωτικός κατακερματισμός διατηρείται και ενισχύεται. Η παραταξιοποίηση και η επιδίωξη διατήρησης των θέσεων και των μηχανισμών είναι η απλή και λογική εξήγηση. Η διαδικασία αυτή λοιπόν, δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί από τα κάτω, παρότι αυτό πρέπει να αποτελεί ένα διαρκή στόχο. Μια τέτοια ριζική μεταβολή θα μπορούσε να προωθηθεί, με πολιτική βούληση του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο πρέπει να καταλήξει στις απαραίτητες αλλαγές και στη συνέχεια να διεκδικήσει τις απαραίτητες καταστατικές και νομοθετικές αλλαγές που απαιτούνται στους νόμους 1264/82 και 1876/90.

Πρέπει να επιμείνουμε δημιουργώντας παραδείγματα ενοποιήσεων σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο. Ως παράταξη πρέπει να ανοίξουμε με δική μας πρωτοβουλία το ζήτημα της ενοποίησης ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ.

Αλληλεγγύη — Ενότητα δράσης

Ο περιορισμός των εκδηλώσεων αλληλεγγύης απέναντι σε τμήματα της τάξης που χτυπιούνται είναι εξαιρετικά αρνητικό ζήτημα. Η διάσπαση της ενότητας δράσης που προκαλούν από την μια μεριά ο συμβιβασμένος συνδικαλισμός και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχει πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά και μπορεί να οδηγήσει σε ιδεολογική και οργανωτική διάσπαση της δομής του συνδικαλιστικού κινήματος. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια φυσιολογική εξέλιξη ούτε μπορεί να δικαιολογείται από την αρνητική, έτσι η αλλιώς, στάση του εναλλασσόμενου κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η αριστερά πρέπει να αρχίσει να συζητά μεταξύ της. Να πιάσει το νήμα μιας πιο δυναμικής και ενωτικής παρέμβασης μέσα όμως από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτή η διάθεση δεν αποκλείει αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις για την πιο ορθή λύση. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ανέβει στο ανώτερο δυνατό επίπεδο η αλληλεγγύη και ο συντονισμός της δράσης σε όποιον τομέα εκδηλώνεται η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού.

Ευρωπαϊκός και Διεθνής συντονισμός

Η μετακίνηση των κέντρων εξουσίας διαφοροποιεί το επίπεδο άσκησης πίεσης στη πολιτική και οικονομική εξουσία και κάνει ατελέσφορη την απεύθυνση στις εθνικές αρχές. Ιδιαίτερα το ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι αυτό που διαμορφώνει σειρά σοβαρών αποφάσεων. Απαιτείται λοιπόν η εγκατάλειψη της εσωστρέφειας, ο συντονισμός της δράσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η διεθνοποίηση της ταξικής αντιπαράθεσης. Αυτό περνά μέσα από τη ριζική αλλαγή του προσανατολισμού και του τρόπου λειτουργίας της συνομοσπονδίας των ευρωπαϊκών συνδικάτων, η οποία παίζει σήμερα ένα ρόλο «λομπίστα» και όχι συνδικαλιστικής οργάνωσης και η δραστηριοποίηση των ευρωπαϊκών συνδικαλιστικών ομοσπονδιών. Η αναζήτηση συμμαχιών σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο και η πιο ενισχυμένη δράση του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου φόρουμ μπορούν να επιβάλλουν θετικές λύσεις.

Ανανέωση

Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένα γερασμένο κίνημα. Οι νέοι δεν εντάσσονται στις γραμμές του, γιατί απωθούνται από τον γραφειοκρατικό και συμβιβαστικό τρόπο λειτουργίας τους. Οι γυναίκες δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τους αντρικούς ρυθμούς και απωθούνται στο περιθώριο. Το στοίχημα δεν θα κερδηθεί μόνο από την καθ’ όλα αναγκαία ανανέωση των στελεχών αλλά κυρίως με την μαζική ένταξη των νέων εργαζομένων μέσα στα συνδικάτα και στη συλλογική πάλη. Αυτό απαιτεί τις προαναφερθείσες αλλαγές μέσα στα συνδικάτα, όμως πρέπει να εξετάσουμε ακόμη και την δημιουργία άτυπων θεματικών συσπειρώσεων και κινημάτων που δεν θα είναι ανταγωνιστικές προς τα συνδικάτα αλλά θα λειτουργούν ως προθάλαμος για την ένταξη των νέων ανθρώπων σε αυτά (συσπείρωση κατά της επισφάλειας, εργαζόμενοι στα stage κ.α.).

Β. ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΕ ΚΡΙΣΗ

Ο νεοφιλελεύθερος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός βιώνει μια μεγάλη βαθιά και πολύπλευρη κρίση, αφού ξεκίνησε από το πιστωτικό σύστημα, αλλά επεκτείνεται και σε άλλες σφαίρες. Η κρίση του πετρελαίου, των τροφίμων και τα μεγάλα προβλήματα από τις οικολογικές καταστροφές επιδεινώνουν δραματικά την κατάσταση. Η ύφεση της Αμερικάνικης Οικονομίας αποτελεί σημαντικό παράγοντα πρόσθετης αποσταθεροποίησης. Η κρίση αυτή στο βάθος της είναι κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου και γι’ αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολη η διαχείριση της.

Οι κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων κρατών ρίχνουν εκατοντάδες δις. για να απορροφήσουν τις ζημίες μεγάλων τραπεζών κοινωνικοποιώντας τα χρέη τους, την ίδια ώρα που ομνύουν υπέρ της ελεύθερης αγοράς. Η πρόθεσή τους δεν είναι, φυσικά η αντιμετώπιση των κοινωνικών αναγκών ή η στήριξη των εργαζομένων οι οποίοι απολύονται μαζικά, αλλά η στήριξη μερίδων του κεφαλαίου και η αποφυγή της συνολικής χρεοκοπίας της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής διαχείρισης. Παρ’ όλα αυτά η χρεοκοπία της LEHMAN BROTΗERS, δείχνει τις αδυναμίες αποσόβησης της κρίσης. Η απάντηση των απανταχού νεοφιλελεύθερων στην κρίση του νεοφιλελευθερισμού θα είναι ακόμη πιο επιθετικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Ο νεοφιλελευθερισμός ως μορφή διαχείρισης του ανεπτυγμένου καπιταλισμού απέτυχε παταγωδώς και ο καπιταλισμός ως σύστημα αποδεικνύει διαρκώς την βαρβαρότητα του και την ανικανότητα του να ικανοποιήσει τις ανθρώπινες ανάγκες.

Η τεράστια συγκέντρωση πλούτου σε όλο και πιο λίγους σε συνδυασμό με την απίθανη διεύρυνση της φτώχειας, που αγκαλιάζει όλο τον πλανήτη, οι πολεμικές επεμβάσεις των κυρίαρχων δυνάμεων δημιουργούν οργή στους καταπιεσμένους όλου του κόσμου και κοινωνικές εκρήξεις. Προβάλει επιτακτική η ανάγκη ενός νέου προτύπου οργάνωσης των οικονομιών και των κοινωνιών, εναλλακτικό και ανταγωνιστικό στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, ένα νέο σύστημα ασφαλείας που θα κατοχυρώνει την ειρήνη.

Χρειάζονται επίσης άμεσα μεγάλα αντίβαρα σ’ αυτή τη πορεία και ρυθμίσεις παγκοσμίου χαρακτήρα στα πλαίσια του ΟΗΕ και του διεθνούς γραφείου εργασίας, που πρέπει να αποκτήσουν ένα διαφορετικό ρόλο και να απεγκλωβιστούν από τις πολιτικές της παγκόσμιας Τράπεζας του ΔΝΤ και του παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου.

Απαιτείται ιδίως η αναζωογόνηση των κινημάτων αντίστασης σε όλο τον κόσμο, η ισχυροποίηση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ και κυρίως η κοινή δράση και ισχυροποίηση του παγκοσμίου συνδικαλιστικού κινήματος.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ — ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΡΙΖΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

Η κατάσταση στην Ευρώπη χειροτερεύει με ταχείς ρυθμούς.

Η Ευρώπη αντιγράφει το Αμερικανικό μοντέλο. Χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες με μικρές αποκλίσεις ενσωματώνουν το ευέλικτο πρότυπο απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας.

Η στρατηγική της Λισσαβόνας η απόπειρα εισαγωγής στοιχείων του εμπορικού δικαίου στο εργατικό δίκαιο —με την πράσινη βίβλο— η διαβόητη flexicurity,το χτύπημα των συμβάσεων και η προσπάθεια νομοθέτησης του 65ωρου συνιστούν εργαλεία για την πλήρη απορρύθμιση και υποβάθμιση της εργασίας. Η Ευρώπη εισάγει την διεθνή κρίση και στο εσωτερικό της ενώ οι ηγέτες της δεν επιθυμούν να δώσουν λύσεις μακραίνοντας έτσι την απόσταση της ηγεσίας της ΕΕ με τους πολίτες της. Οι επιπτώσεις της κρίσης αρχίζουν να χτυπούν και την Ευρώπη ενώ η φτώχεια και η υποβάθμιση της εργασίας πλήττουν μεγάλες περιοχές της ανεπτυγμένης Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή συνθήκη της Λισσαβόνας θεσμοποιεί το νεοφιλελευθερισμό, θεοποιεί τον ανταγωνισμό και οδηγεί στον μιλιταρισμό και γι’ αυτό απορρίπτεται από τους ευρωπαίους πολίτες.

Η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (υπόθεση Βίγκινγκ, Ρούφερ και Λαβάλ) διαμορφώνει πλαίσιο εφαρμογής του κοινωνικού ντάμπιγκ και την εφαρμογή στη πράξη της οδηγίας Μπολκενστάϊν.

Η έκρηξη των προβλημάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο οδηγεί σε αγώνες σε εθνικό επίπεδο, όμως δεν καταγράφει έναν πανευρωπαϊκό συντονισμό της εργατικής τάξης.

Ο ρόλος της Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων σ’ αυτή την αρνητική καταγραφή είναι καίριος. Η Ces λειτουργεί ως συνδιαμορφωτής που αποδέχεται το σύνολο και διαπραγματεύεται τις λεπτομέρειες. Επείγει η διατύπωση μεγάλων πανευρωπαϊκών αιτημάτων και η αλλαγή στάσης μέσα από τις απαραίτητες συμμαχίες, ώστε να προωθηθούν ρήξεις με τις βασικές επιλογές του νεοφιλελευθερισμού.

Η απόκρουση του συμφώνου σταθερότητας, ο Δημοκρατικός έλεγχος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, η ευρωπαϊκή σύμβαση και ο κατώτερος μισθός σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το 35ώρο και η πλήρης και σταθερή εργασία, η μάχη κατά της επισφάλειας, η προστασία των δημοσίων κοινωνικών αγαθών και η απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων, η υπεράσπιση και διεύρυνση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων μπορούν να αποτελέσουν στόχους με κεντρικές ή αποκεντρωμένες ευρωπαϊκές αγωνιστικές δράσεις. Η ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ θα αποτελέσει σημαντική συμβολή σ’ αυτήν την προσπάθεια.

Γ. H ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Η κυβερνητική πολιτική που αποτελεί μια ακραία εκδοχή νεοφιλελεύθερης πολιτικής, θεωρεί ως αποκλειστικό κινητήρα της ανάπτυξης το κέρδος του κεφαλαίου, ενώ κινείται σε προδιαγραφές που καθορίζονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο σε συνάρτηση με τις διαρθρωτικές ανάγκες του ελληνικού καπιταλισμού. Η ελληνική αστική τάξη όλο και περισσότερο διασυνδέεται με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και τις ανάγκες του και επεκτείνεται διαρκώς στον χώρο των Βαλκανίων. Η κυβερνητική πολιτική αποτελεί την συνέχεια και την επέκταση των πολιτικών που ακολούθησε και το ΠΑΣΟΚ, ως κυβέρνηση, ακολουθώντας όμως επιπρόσθετα μια πολιτική κλιμάκωσης του αυταρχισμού, αγνόησης και παράκαμψης του συνδικαλιστικού κινήματος προσπαθώντας να δημιουργήσει συμμαχίες στη βάση της πολιτικής της ευθέως με κοινωνικά στρώματα. Παρά την προσπάθειά της να αξιοποιήσει διαιρέσεις μεταξύ των εργαζομένων και τον κοινωνικό αυτοματισμό, προσπάθεια που μόνο προσωρινά αποτελέσματα μπορεί να έχει, η σκληρότητα της πολιτικής της δεν μπορεί να δημιουργήσει συναινέσεις μακροχρόνιου χαρακτήρα. Για αυτό το λόγο υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις, οι οποίες όμως αναζητούν στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο την έκφρασή και εκπροσώπησή τους. Το εντεινόμενο κύμα ακρίβειας που παρουσιάζεται το τελευταίο διάστημα σε συνδυασμό με την μακρόχρονη λιτότητα και την εξάντληση των νοικοκυριών από τον μακρόχρονο τοκογλυφικό δανεισμό από τις τράπεζες, σε συνάρτηση με τα ισοπεδωτικά φορομπηχτικά μέτρα, οδηγεί σε απόγνωση μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, ενώ αρχίζει πλέον και επηρεάζει και μεσαία στρώματα.

Η κυβέρνηση προχώρησε σε σημαντικές αλλαγές που οδήγησαν την χώρα σε μεγαλύτερη πρόσδεση με το καθεστώς δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ε.Ε, διεύρυνε το καθεστώς του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας (ΟΤΕ, Τράπεζες, λιμάνια κ.α.), συνέχισε την πολιτική λιτότητας, αποδιάρθρωσε επιπλέον τις εργασιακές σχέσεις, υπονόμευσε τις Συλλογικές συμβάσεις (ΔΕΚΟ, Τράπεζες) αποδιάρθρωσε βασικά συνδικαλιστικά δικαιώματα, προχώρησε σε αρνητικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα ολοκληρώνοντας αυτές που προώθησε το ΠΑΣΟΚ. Προχώρησε επίσης στην απόδοση νέων προνομίων στο κεφάλαιο, το οποίο επί των ημερών της ζει μια νέα περίοδο παχιών αγελάδων, αντίστοιχη και πιθανόν καλύτερη για νέα τμήματα του κεφαλαίου από την περίοδο Σημίτη. Το επόμενο διάστημα προετοιμάζεται μια νέα φάση πιο έντονης κυβερνητικής επίθεσης με εκποιήσεις επιχειρήσεων (ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, ΟΣΕ, Ασφαλιστικές) και άλλα σκληρά μέτρα, —η οποία θα χρησιμοποιηθεί ως φυγή προς τα μπρος— για να ξεπεράσει τα προβλήματα της η κυβέρνηση και θα αιτιολογηθεί από τις συνέπειες της διεθνούς κρίσης που θα μεταφερθούν και στη χώρα μας. Η πολιτική κρίση που έχει ξεσπάσει στο δικομματικό πολιτικό σύστημα και οξύνεται με την περίπτωση της SIEMENS και του μαύρου πολιτικού χρήματος και της Μονής Βατοπεδίου, κάνει το σύστημα πιο ευάλωτο, αποδυναμώνει το κλίμα νεοφιλελεύθερης συναίνεσης, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να ενισχύσει την επιθετικότητα της κυβέρνησης απέναντι στους εργαζόμενους. Το τελευταίο διάστημα επιχειρείται η αναστύλωση του δικομματικού πολιτικού συστήματος.

Ο ΣΕΒ με την τροποποίηση του καταστατικού που επιχειρεί να συνενώσει όλη την επιχειρηματική πλευρά, λειτουργεί ως λόμπι προς την εκάστοτε κυβέρνηση για την προώθηση των συμφερόντων του και κάνει σταθερές κινήσεις για τη δημιουργία ενός μόνιμου κλίματος συνεργασίας και ταξικής ειρήνης. Η ηγεσία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος οφείλει να εγκαταλείψει ένα κλίμα συμφιλίωσης με τον ΣΕΒ και να ενισχύσει το μέτωπο προς τον ΣΕΒ, να αποκαλύψει το ρόλο και τις ευθύνες του για τη θέση των εργαζομένων, ώστε να αποσαφηνιστεί στη συνείδηση των εργαζομένων αυτός ακριβώς που είναι, δηλαδή ο εκφραστής του ταξικού αντιπάλου των εργαζομένων.

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ: ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ

Στην προηγούμενη συνδιάσκεψή μας είχαμε αναλύσει την κατάσταση της εργατικής τάξης στη χώρα μας, αναλύσεις που παραμένουν εύστοχες και επίκαιρες. Η εργατική τάξη αυξάνεται σε μέγεθος, είναι πιο μορφωμένη, διατηρείται η χαμηλή συγκέντρωσή της —λόγω της ατελούς ανάπτυξης του καπιταλισμού— αλλά και των ευέλικτων σχημάτων παραγωγής και παροχής υπηρεσιών, της εκτεταμένης ύπαρξης της μικρής ιδιοκτησίας και του χαμηλού βαθμού μισθωτοποίησης. Επιπλέον εντείνεται η ανισοκατανομή της κατά τομείς, λόγω υπερτροφίας του τομέα των υπηρεσιών σε βάρος του δευτερογενούς και πρωτογενούς τομέα. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει εισέλθει με μεγάλους ρυθμούς η γυναικεία απασχόληση που κυρίως καλύπτει υποβαθμισμένες και κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Έχει δημιουργηθεί μια πόλωση μεταξύ της προστατευμένης και της επισφαλούς εργασίας με ενίσχυση της δεύτερης, στην οποία εντάσσονται όλο και περισσότεροι νέοι εργαζόμενοι γυναίκες αλλά και εργαζόμενοι μεγάλης ηλικίας με συνέπεια να δημιουργείται μια εκτεταμένη ζώνη επισφάλειας και ένα νέο στρώμα περιορισμένων δικαιωμάτων από την νέα γενιά. Οι ελαστικές μορφές εργασίας είναι ιδιαίτερα εκτεταμένες στη χώρα μας, με μεγάλα ποσοστά της μαύρης εργασίας, ενώ υπάρχει διεύρυνση όλων των άλλων μορφών ελαστικής απασχόλησης που εκτείνονται και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα. Εκτεταμένη είναι η χρήση των εργολαβιών στις μεγάλες επιχειρήσεις, όσο και της ψευδούς αυτοαπασχόλησης.

Η κατάσταση αυτή σε συνδυασμό με τις πολιτικές λιτότητας, της ανισοκατανομής εισοδήματος στο πρωτογενές και δευτερογενές επίπεδο, των φορομπηκτικών πολιτικών σε βάρος εργαζόμενων και συνταξιούχων, της ανεργίας και άλλων μηχανισμών απομύζησης των εργαζομένων έχουν χειροτερέψει δραματικά την θέση της εργατικής τάξης. Στην Ελλάδα λόγω των εκτεταμένων αναδιαρθρώσεων νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα στα πλαίσια της ένταξης στην ΟΝΕ, αλλά και μεταγενέστερα υπάρχει μεγάλη πτώση του μεριδίου της αμοιβής της εργασίας σε σχέση με τα κέρδη του κεφαλαίου και σημαντική αύξηση της εκμετάλλευσης της. Η αποδόμηση του ισχνού κοινωνικού κράτους και η φρενίτιδα των ιδιωτικοποιήσεων στις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας δημιούργησε επί πλέον επιβαρύνσεις στην εργατική τάξη. Οι άνεργοι και μεγάλη μερίδα των συνταξιούχων βρίσκονται σε εξαιρετικά δεινή θέση.

Οι μετανάστες της πρώτης περιόδου μαζικής έλευσής τους αφού αποτέλεσαν την πρώτη περίοδο φθηνό υλικό υπερεκμετάλλευσης σήμερα βρίσκονται σε καλύτερη οικονομική θέση που βασίζεται όμως στην υπεραπασχόλησή τους. Μεγάλα προβλήματα παρουσιάζονται στις νέες γενιές μεταναστών, ενώ συνεχίζεται ο Γολγοθάς τους με τις ανανεώσεις της κάρτας παραμονής τους.

Η διαφορετικότητα που έχει διαμορφωθεί στις υλικές προϋποθέσεις αναπαραγωγής της εργατικής τάξης (ευέλικτη παραγωγή, διαφορετικές εργασιακές σχέσεις, άνισα επίπεδα αυξήσεων), δυσκολεύει σημαντικά την ένταξη στην οργανωμένη πάλη, και τη δημιουργία ταξικής συνείδησης. Το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένα μειοψηφικό κίνημα με εξαιρετικά χαμηλή συμμετοχή στον ιδιωτικό τομέα. Τα πιο καταπιεσμένα και ευάλωτα στρώματα της εργατικής τάξης είναι έξω από την οργανωμένη συνδικαλιστική πάλη.

Δ. ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ

Το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα έχει χάσει σημαντικό μέρος της διαπραγματευτικής του δύναμης. Βυθίζεται, παρά τις προσωρινές αγωνιστικές εξάρσεις, στην κρίση και στην ανυποληψία. Η φθορά του αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά και αυτό επιβάλλει άμεσα μεγάλες αναπροσαρμογές. Το πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος και τα στοιχεία της κρίσης του δεν αφορούν μόνο την τριτοβάθμια οργάνωση, αλλά όλη την πυραμίδα. Μπορεί να εκφράζεται πιο έντονα στις κορυφαίες οργανώσεις, αλλά κατ’ αναλογίαν πολλά προβλήματα που καταμαρτυρούμε σε αυτές ενυπάρχουν, σε ηπιότερη ίσως μορφή, και στα πρωτοβάθμια σωματεία (γραφειοκρατία, κυβερνητικός, εργοδοτικός συνδικαλισμός, κομματικοποίηση, έλλειψη δημοκρατίας κ.α.).

Η κρίση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος έχει ως αποτέλεσμα την μείωση του κύρους των συνδικάτων και την αδυναμία του να συσπειρώσει τους εργαζόμενους στην πάλη δημιουργώντας έτσι μια τεράστια αναντιστοιχία μεταξύ της οξύτητας της επίθεσης και της αντίδρασης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η εξήγηση δεν είναι μονοσήμαντη. Υπάρχουν αντικειμενικές αιτίες (ανασφάλεια, επισφάλεια, ανεργία, μεγάλο ποσοστό μικρής παραγωγής, αντιθέσεις μεταξύ εργαζομένων, ατομικισμός κ.α.), που επιδρούν στην αποστασιοποίηση των εργαζομένων.

Υπάρχουν επίσης όλα όσα αφορούν την ηγεσία των συνδικάτων, η συμβιβαστική στάση, η έλλειψη σωστού πολιτικού προσανατολισμού δηλαδή κυβερνητικός – εργοδοτικός, συνδικαλισμός, κομματισμός, γραφειοκρατία, αναποτελεσματικότητα που κάνουν το πρόβλημα οξύτερο.

Μαγική συνταγή και άμεση λύση δεν υπάρχουν. Χρειάζεται μια βασανιστική επώδυνη και κοπιαστική πορεία αναγέννησης των συνδικάτων η οποία πρέπει να συνδυάζεται με την ένταση της κοινωνικής και πολιτικής πάλης ενάντια στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.

Οι αγώνες που έγιναν την προηγούμενη περίοδο δεν ήταν ασήμαντοι σε αριθμό και ένταση, χωρίς ωστόσο να έχουν την ανάλογη επιτυχία όσον αφορά τα άμεσα αποτελέσματα, παρ’ ότι επέδρασαν θετικά στην αποκάλυψη των αντεργατικών πολιτικών και στην ενίσχυση της κρίσης του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού. Σ’ όλη την κλίμακα του κινήματος στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αναπτύχθηκαν αγώνες (εκπαιδευτικοί, λιμάνια, τράπεζες, κοινή ωφέλεια, ΟΤΑ, ιδιωτικές επιχειρήσεις, επιχειρήσεις που κλείνουν κ.α.). Δεν κατόρθωσαν όμως να αλλάξουν ή να ακυρώσουν επιλογές όπως έγινε για παράδειγμα με το άρθρο 16. Φυσικά μέσα από αυτούς τους αγώνες ικανοποιήθηκαν μερικά επιμέρους αιτήματα, καθυστέρησαν ή διαφοροποιήθηκαν κατά τι οι κυβερνητικές αποφάσεις (ασφαλιστικό), κερδήθηκε η κοινή γνώμη, αποκαλύφτηκαν στα μάτια του κόσμου οι νεοφιλελεύθερες επιλογές. Στον πρόσφατο μεγάλο αγώνα για το ασφαλιστικό, που η επίθεση ήταν πολύ πιο σκληρή από ότι αρχικά η κυβέρνηση διέδιδε, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αποδείχτηκε όχι μόνο ανίκανη να διαχειριστεί ένα μαζικό αγώνα, αλλά και ενσωματωμένη σε μια λογική εκτόνωσης των αγώνων.

Το νέο στοιχείο που υπάρχει είναι η ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια κατασυκοφάντησης και ποινικοποίησης αυτών των αγώνων.

Σοβαρά προβλήματα εμφανίστηκαν στον τρόπο οργάνωσης των αγώνων. Προβλήματα τα οποία αποκτούν μονιμότητα και κυρίως τείνουν να στοιχειοθετούν την αντίληψη του συνδικαλιστικού κινήματος για το τρόπο λειτουργίας του. Κομβικό σημείο είναι η απουσία της συμμετοχής της βάσης στις αποφάσεις. Δεν εξασφαλίζεται πάντα η μαζικότητα των συγκεντρώσεων και η πιο δραστήρια συμμετοχή των εργαζομένων. Υπήρξαν πολλές κινητοποιήσεις απροετοίμαστες, σε άλλες απουσίαζε η κεντρική ιδέα, το ειδικό βάρος της κινητοποίησης, η απουσία δε του στοιχείου της αλληλεγγύης εξελίσσεται σε σοβαρή έλλειψη, επικίνδυνη για την ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΑΓΩΝΩΝ

Ο συνδικαλιστικός χάρτης δε διαφοροποιήθηκε αισθητά. Στις τριτοβάθμιες οργανώσεις παρά την μικρή ενίσχυση των δυνάμεων μας — επιβεβαιώθηκε η κυριαρχία των ΠΑΣΚΕ–ΔΑΚΕ και η στασιμότητα των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.

Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ παρά το γεγονός ότι το κόμμα που υποστηρίζει βρέθηκε στην αντιπολίτευση, εντούτοις η τακτική της δεν διαφοροποιήθηκε στην πράξη αισθητά σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο. Αυτό αποδεικνύει την βαθύτερη πρόσδεση της σε ένα κλίμα συναίνεσης με το χαρακτήρα των πολιτικών που ασκούνται ανεξάρτητα του φορέα που τις ασκεί. Η ηγετική της ομάδα έχει υποστεί μια μεγάλη συντηρητική μετατόπιση, έχει χάσει τα όποια ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά είχε στο παρελθόν και αυτό την οδηγεί πολλές φορές σε επιλεκτική συμμαχία με την ΔΑΚΕ Παρά το γεγονός ότι συμμετείχε στις αποφάσεις για αγώνες εντούτοις αποδυνάμωνε το πλαίσιο διεκδίκησης ενώ αδιαφόρησε για την ουσιαστική προετοιμασία των αγώνων, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν την ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, αλλά το αγωνιστικό «φαίνεσθαι» και κυρίως η εναρμόνισή της με τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ. Η στάση της στην τελευταία εθνική συλλογική σύμβαση ήταν αποκαλυπτική και δηλωτική της συμβιβαστικής στάσης της απέναντι στους εργοδότες. Οι ευθύνες της για την προϊούσα απαξίωση των συνδικάτων και λόγω της στάσης της αλλά και εξαιτίας της δύναμής της είναι πρωταρχική.

Η ηγεσία της ΔΑΚΕ συνέχισε την πρακτική των εσωτερικών διακανονισμών με την ΠΑΣΚΕ σε ζητήματα διαχείρισης στα όργανα, ενώ ακολουθεί την τακτική στήριξης της κυβέρνησης και εκτόνωσης των αγώνων, ακολουθώντας την τακτική των προσεχτικών διαφοροποιήσεων από την κυβέρνηση σε δευτερεύοντα ζητήματα, με στόχο να μην φαίνεται ότι ασκεί «καραμπινάτο» κυβερνητικό συνδικαλισμό, αλλά ούτε και να φέρνει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση. Μια τακτική ήξεις–αφίξεις που προσωρινά της αποδίδει. Το τελευταίο διάστημα, όσο περισσότερο στριμώχνεται η κυβέρνηση τόσο περισσότερο απαιτεί —και το επιτυγχάνει με την συμβολή της ΠΑΣΚΕ— να περιστέλλονται οι διεκδικητικοί στόχοι, να περιορίζεται η δράση, να ατονεί η κριτική στην κυβερνητική πολιτική. Με αυτό τον τρόπο και την στάση των συνδικαλιστικών οργανώσεων αποδυναμώνει αλλά ταυτόχρονα δίνει βάρος και αξία στην επιδερμική κριτική που κάνει σε δευτερεύουσες και τριτεύουσες πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής

Η ηγεσία του ΠΑΜΕ συνεχίζει την ίδια επιζήμια —για το κίνημα αλλά και το ίδιο— διασπαστική πορεία. Παρ’ ότι η κριτική του στην πλειοψηφία της στην ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ–ΔΑΚΕ) έχει βάση, εν τούτοις στο δια ταύτα έχει δημιουργήσει, με ευθύνη του, μια κατάσταση πολέμου με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς, συμβάλει στην πόλωση, στην ακύρωση της κοινής δράσης, στην μείωση της αποτελεσματικότητας των αγώνων, κατάσταση που εκ των πραγμάτων βολεύει την εκάστοτε κυβέρνηση. Εάν συνεχίσει αυτή τη πολιτική μικραίνει η απόσταση από την οργανωτική διάσπαση του κινήματος.

ΕΜΕΙΣ πρέπει να επαναφέρουμε το αίτημα της κοινής δράσης της αριστεράς και όλων των εργαζομένων μέσα από τα συνδικάτα και να οργανώσουμε ιδεολογική και πολιτική αντίκρουση αυτής της λαθεμένης στάσης, ενισχύοντας ενωτικές απόψεις που υπάρχουν σε αυτό το χώρο.

Υπάρχουν περιορισμένες αριθμητικά, αλλά νέες δυνάμεις που κινούνται κυρίως σε επίπεδο πρωτοβάθμιων σωματείων και έχουν αναφορά στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Προωθούν συσπειρώσεις, ανοίγονται στις δικές μας δυνάμεις προσπαθώντας όμως να τραβήξουν στα άκρα την αντιπαράθεσή τους με τις τριτοβάθμιες —κυρίως— οργανώσεις. Με αυτές τις δυνάμεις επιδιώκουμε το διάλογο και την κοινή δράση για την οργάνωση των αντιστάσεων, θεματικό συντονισμό όχι όμως συσπειρώσεις σε μόνιμα σχήματα που αποτελούν επανεκδόσεις της λαθεμένης στρατηγικής του ΠΑΜΕ.

Η Αυτόνομη Παρέμβαση κινήθηκε την προηγούμενη περίοδο με βάση την γραμμή που καθορίσαμε στην προηγούμενη συνδιάσκεψη. Η στάση μας ήταν σωστή, αναδείξαμε περισσότερο την διαφορετικότητά μας, συμμετείχαμε στους αγώνες, ενισχύσαμε την πίεσή μας στις οργανώσεις να παίξουν το ρόλο τους. Απομένει πολύς δρόμος ακόμη ώστε η σωστή στάση να μην είναι σε επίπεδο εκφωνήσεων, αλλά να παίρνει τον χαρακτήρα μιας πιο συγκροτημένης παρέμβασης και από τα πάνω και από τα κάτω.

Παρά τα σοβαρά προβλήματα που εντοπίζονται λόγω της στάσης των άλλων δυνάμεων που παίρνουν και σε μερικές περιπτώσεις μορφή αποκλεισμού μας από την λειτουργία των προεδρείων.

Εμείς πρέπει να επιμείνουμε στα εξής:

Περιθώριο συνεργασίας με μόνιμα χαρακτηριστικά με άλλες δυνάμεις από τις συγκροτημένες (ΠΑΣΚΕ–ΔΑΚΕ–ΠΑΜΕ) δεν υπάρχουν σήμερα. Αντίθετα με μεγαλύτερη επιμονή και συνέχεια πρέπει να αποκαλύπτουμε τον ρόλο τους στους εργαζόμενους και όσον αφορά το ΠΑΜΕ αναδεικνύουμε την καθοριστική ανάγκη της κοινής αγωνιστικής δράσης.

Επιμένουμε στη συγκρότηση και λειτουργία αντιπροσωπευτικών προεδρείων, χωρίς προγραμματικές συμφωνίες, προεδρεία δηλαδή που δεν συνιστούν προγραμματικά προεδρεία, αλλά αποτυπώνουν τους υπάρχοντες συσχετισμούς δυνάμεων.

Επιμένουμε στην ζωντανή λειτουργία όλων των οργανώσεων και ιδίως επιθυμούμε την εμπλοκή των εργαζομένων στις αποφάσεις.

Η παρέμβασή μας είναι μέσα από τα σωματεία, τις ομοσπονδίες, τις τριτοβάθμιες οργανώσεις. Σεβόμαστε και τις αποφάσεις που δεν συμφωνούμε τονίζοντας δημόσια την διαφορετική μας θέση, αρκεί αυτές να μην συγκρούονται με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Σε τέτοιες περιπτώσεις διαχωρίζουμε την θέση μας και επιχειρούμε ανατροπή των αποφάσεων. Η τακτική της αντιπαράθεσής μας πρέπει να είναι τέτοια που να ασκείται έντονη κριτική στις παρατάξεις χωρίς να πλήττεται το συνδικάτο ως θεσμός. Η όποια συσπείρωση– πίεση προς τα πάνω δεν μπορεί να έχει μόνιμο χαρακτήρα αλλά προσωρινό και θεματικό.

Η διαφορετικότητά μας δεν υπογραμμίζεται μόνο με την προβολή της αντίθεσης όσο κυρίως με την προβολή της θέσης, της ανάληψης πρωτοβουλιών της διαμόρφωσης προκαταβολικά ενός κλίματος υποστήριξης των θέσεών μας.

Σημαντικό ζήτημα για την παρέμβασή μας είναι η λειτουργία των ομάδων μας σε κάθε συνδικαλιστικό επίπεδο. Απαιτείται συγκεκριμένος προγραμματισμός δράσης και έλεγχος της προόδου των αποφάσεων μας ώστε η δράση μας να μην εξαρτάται πάντα από τη συγκυρία.

H σημερινή κατάσταση επιβάλει επίσης, να δώσουμε πειστικές απαντήσεις σε ορισμένα κρίσιμα ζητήματα.

Ε. 4 ΑΜΕΣΟΙ ΣΤΟΧΟΙ

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΩΝ

Οι συσχετισμοί στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα δείχνουν μια αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα. Σημάδια μιας διαφοροποίησης υπάρχουν οπωσδήποτε το τελευταίο διάστημα σαν αντανάκλαση της αυξημένης επιρροής του χώρου της ριζοσπαστικής αριστεράς όμως δεν συνιστούν τουλάχιστον ακόμη μια αξιοσημείωτη μεταβολή. Το ρουσφέτι στο δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, ο φόβος και η ανασφάλεια και η επιρροή των εργοδοτών στον ιδιωτικό τομέα, οι διαδικασίες νόθευσης των αποτελεσμάτων από τις άλλες δυνάμεις, είναι σοβαρά αναχώματα στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων. Υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες και ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες. Οι συσχετισμοί θα αλλάξουν όταν αναπτύσσονται σωστά οργανωμένοι αγώνες και εμείς βάζουμε την σφραγίδα μας, όταν ενισχύεται ο ρόλος και η αποτελεσματικότητα των συνδικάτων, όταν γίνεται πειστική η καταγγελία μας απέναντι στις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και κυρίως όταν αναπτύσσουμε πρωτοβουλίες μας σε κάθε επίπεδο και πείθουμε για την αναγκαιότητα ενός άλλου προσανατολισμού και χαρακτήρα των συνδικάτων. Οι γενικοί συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα θα αλλάξουν ριζικά από την ραγδαία είσοδο των εκτός των τειχών και ιδίως της νεολαίας μέσα στα συνδικάτα, που πρέπει να την επιδιώξουμε.

Απαιτείται μια ριζική αλλαγή στάσης στις γραμμές μας και μια επιδίωξη, ώστε με έναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό να παρέμβουμε παντού στις εκλογικές διαδικασίες, κυρίως στα πρωτοβάθμια σωματεία. Αυτό προϋποθέτει παρεμβάσεις και συγκρότηση σχημάτων όπου δεν υπάρχουν και όχι μια συγκόλληση παραμονές των εκλογών, η οποία θα φέρει εκ των πραγμάτων περιορισμένα αποτελέσματα. Σημαίνει επίσης συγκεκριμένο σχεδιασμό ανάπτυξης των δυνάμεων μας εκεί που ήδη έχουμε δυνάμεις.

Ο προγραμματισμός των εκλογικών μαχών πρέπει έγκαιρα να γίνεται με περιθώριο τουλάχιστον ενός χρόνου και πρέπει να είναι ένα ζήτημα που να απασχολεί, όχι μόνο τα επί μέρους σχήματα, αλλά και τα τμήματα της παράταξης σε τομεακό και νομαρχιακό επίπεδο.

Η προσοχή μας πρέπει να είναι παντού. Όμως πρέπει να επικεντρωθεί σε χώρους ιδίως του Ιδιωτικού Τομέα με μαζικότητα και συμμετοχή νέων εργαζομένων (τρόφιμα, υπηρεσίες, εμπόριο, τουρισμός–επισιτισμός, νέες τεχνολογίες). Ειδικός σχεδιασμός πρέπει να γίνει στις βιομηχανικές ζώνες. Το ζήτημα της αλλαγής των συσχετισμών είναι κεντρικό ζήτημα της επόμενης περιόδου.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΥΣ

Είναι αυτονόητη η δική μας προτεραιότητα στην ανάπτυξη των αγώνων σε αντίθεση με τις συμβιβαστικές λογικές. Δεν αρκεί όμως η εξαγγελία απεργιών. Η οργάνωση επιτυχημένων κινητοποιήσεων είναι κομβικό ζήτημα για να υπάρχουν και αποτελέσματα.

Στην πρακτική μας πρέπει πάντα να υπολογίζουμε το συσχετισμό δυνάμεων, την αντιστοιχία της οξύτητας του προβλήματος με την ένταση της μορφής πάλης, την κλιμάκωση των μορφών πάλης, τον υπολογισμό των διαθέσεων της κοινής γνώμης, ώστε να μην πλαγιοκοπούνται οι αγώνες. Το πιο καθοριστικό είναι ότι οι αγώνες πρέπει να συναποφασίζονται με μαζικές διαδικασίες, από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Οπωσδήποτε μια συνδικαλιστική ριζοσπαστική παράταξη πρέπει να βρίσκεται πιο μπροστά από το μέσο επίπεδο συνείδησης και διάθεσης, αυτό όμως δεν μπορεί να μας αποκόπτει από τις πραγματικές διαθέσεις των εργαζομένων. Εμείς θέλουμε μαζικούς αγώνες, απεργίες με απεργούς, διαδηλώσεις με διαδηλωτές και αγώνες με αποτελέσματα.

Στο οπλοστάσιο μας είναι όλες οι μορφές πάλης, αλλά η σωστή αξιοποίηση τους και η κλιμάκωση τους είναι ζητούμενο. Η διαμόρφωση συμμαχιών με άλλα τμήματα της κοινωνίας είναι εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα στις μέρες μας. Η απομαζικοποίηση των κινητοποιήσεων του τελευταίου διαστήματος πρέπει να γίνει παρελθόν.

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ. ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΑΝΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΜΑΣ

Εκτός από το σοβαρό πρόβλημα απομαζικοποίησης των συνδικάτων στον Ιδιωτικό Τομέα υπάρχουν πρόσθετα προβλήματα τα οποία υπογραμμίζουν περισσότερο τις σοβαρές αδυναμίες του συνδικαλιστικό κίνημα στον Ιδιωτικό Τομέα. Σε πρωτοβάθμιο επίπεδο τα επιχειρησιακά σωματεία είναι πιο ευάλωτα στην επιρροή των εργοδοτών, ενώ πολλά κλαδικά σωματεία αποτελούν μηχανισμούς αναπαραγωγής συσχετισμών πολλές φορές και νόθων.

Η εργοδοτική αυθαιρεσία, η εργοδοτική παρέμβαση στη ζωή των συνδικάτων, η οικονομική τους ασφυξία, ο οργανωτικός κατακερματισμός οδηγούν στην καθίζηση που υπάρχει στον Ιδιωτικό Τομέα.

Η υπόθεση αυτή αφορά όλο το συνδικαλιστικό κίνημα και δεν αντιμετωπίζεται μόνο με τη δική μας παραταξιακή δράση.

Το μείζον θέμα αφορά τη μαζικοποίηση, όπου σχεδιασμένα η ΓΣΕΕ πρέπει να δράσει από κοινού με τα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες της χώρας. Υπάρχουν μεγάλες επιχειρήσεις εισηγμένες στο χρηματιστήριο, που δεν υπάρχουν σωματεία. Υπάρχουν οι συγκεντρωμένες επιχειρήσεις στις βιομηχανικές ζώνες, εκεί λοιπόν απαιτείται σχεδιασμένη παρέμβαση και σύσταση σωματείων. Αυτή η προσπάθεια πρέπει να προωθείται στη συνέχεια και σε πιο μικρούς χώρους. Στην κατεύθυνση αυτή μπορούν να αξιοποιηθούν τα συμβούλια επιχειρήσεων και η επιτροπές υγιεινής και ασφάλειας.

Η στήριξη του αγώνα των σωματείων μπορεί να γίνει αποτελεσματική, αν συνδυαστεί με την οικονομική στήριξή τους και την ουσιαστική βοήθεια στα συνδικαλιστικά στελέχη, με την πάλη για την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας και των συμβάσεων, αν εκφράζονται από τα αιτήματα των συνδικάτων, οι επισφαλώς απασχολούμενοι. Αν τα συνδικάτα διαμορφώσουν και παλέψουν αιτήματα που αφορούν τις γυναίκες, τους νέους και τους μετανάστες.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ Η ΕΝΤΑΞΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

Η τεράστια αξία της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης πρέπει να αναδειχθούν σε κυρίαρχο μέτωπο ιδεολογικής παρέμβασης στη νέα γενιά για να μπορέσουν να βρουν έδαφος ανάπτυξης οι προσπάθειες για την ένταξη των νέων στα συνδικάτα.

Στην υποχώρηση της αξίας της συλλογικότητας που καλλιεργείται από μικρή ηλικία, βρίσκουν έδαφος και καλλιεργούνται τα προβλήματα και οι δυσκολίες της σύνδεσης των νέων με το οργανωμένο συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα.

Είναι διαπιστωμένο ευρέως το πρόβλημα της μη συμμετοχής των νέων εργαζομένων στα συνδικάτα.

Επιβάλλεται η πιο συστηματική και μόνιμη προσπάθεια για καταγραφή των πραγματικών προβλημάτων και των συνθηκών που οι νέοι βιώνουν στους χώρους εργασίας.

Για παράδειγμα είναι κοινός παρανομαστής ότι οι νέοι εργαζόμενοι δεν γνωρίζουν τι είναι ωράριο, αφού εργάζονται πάρα πολλές ώρες.

Δεν γνωρίζουν ποια είναι τα δικαιώματα των εργαζομένων, τα συνδικάτα δεν έχουν στη λογική τους την ανάγκη της άμεσης ενημέρωσης των νέων εργαζομένων, οι νέοι εμπειρικά ανακαλύπτουν τα δικαιώματά τους και όταν γίνεται αυτό συνήθως γίνεται από θέση άμυνας.

Παρατηρείται τεράστια άγνοια για τη διαδικασία των συλλογικών διαπραγματεύσεων, της εργατικής νομοθεσίας και των δικαιωμάτων.

Οι νέοι εργαζόμενοι εντάσσονται στην παραγωγή, όπου κυριαρχεί η ανασφάλεια για το μέλλον, μετά από πολύχρονη πολλές φορές παραμονή στα «αζήτητα», η ευελιξία ή υποβάθμιση (σε σχέση με τα προσόντα) εργασία. Όλοι αυτοί οι όροι συγκροτούν μια ιδιαίτερη κατηγορία επισφαλώς εργαζομένων.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι προσδοκίες της νέας γενιάς έχουν αλλάξει. Έχουν πιο υψηλά στάνταρ δυνατοτήτων από την προηγούμενη γενιά (μόρφωση, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες). Η καλλιέργεια του ατομικισμού, της ατομικής στόχευσης για καριέρα, μέσα από πολύ δουλειά, αλλά μακριά από τους «κινδύνους της συλλογικής δράσης», είναι πλευρές σημαντικές και πρέπει να τις λάβουν υπόψη τα συνδικάτα για να βρουν δρόμους επικοινωνίας.

Ο φόβος της ανεργίας, το αυταρχικό εργασιακό περιβάλλον, η απουσία συνδικαλιστικής παρουσίας, η δυσκολία της προσαρμογής σε ένα καινούργιο μονοπάτι της ζωής τους –το εργασιακό, συνιστούν αρνητικές πλευρές για την ένταξη των νέων στα συνδικάτα.

Επίσης όσοι έρχονται από τα πανεπιστήμια έχουν ζήσει την ρουσφετολογική πρακτική των παρατάξεων, αλλά και όσοι ασχολήθηκαν ενεργά με τους φοιτητικούς συλλόγους έχουν βιώσει μια διαφορετική μορφή λειτουργίας πιο κινηματική, πιο ελευθεριακή η οποία δεν συνταιριάζει με την πιο πειθαρχημένη και γραφειοκρατική λειτουργία των συνδικάτων. Έλκονται περισσότερο από συλλογικότητες που παραπέμπουν σε πιο απλές διαδικασίες και θεματολογία.

Σημαντική υπόθεση για τη ζωή και τη δράση των συνδικάτων είναι το άνοιγμα στους χώρους που εργάζεται μεγάλος αριθμός νέων, σε νέα επαγγέλματα (call centers, couriers), σε μισθωτοποιημένα μισθωτά στρώματα (μηχανικοί, γιατροί, κοινωνικές υπηρεσίες κ.α.).

Σε όλους τους τύπους της επισφαλούς εργασίας απασχολείται μεγάλο μέρος των νέων. Η επέκταση της απορρύθμισης που βιώνουμε εγκυμονεί περισσότερους κινδύνους στους νέους της χώρας μας απ’ ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη λόγω του ελλειμματικού κοινωνικού κράτους και πρέπει πολύ σοβαρά να συνυπολογίσουν τον παράγοντα αυτόν τα συνδικάτα.

Επιτακτικά προκύπτει η ανάγκη να αναζητήσουμε πως θα συσπειρώσουμε στην πάλη τους επισφαλώς εργαζομένους, τους ανέργους, ακόμη και με άτυπες μορφές συσπείρωσης που θα υποβοηθούν την ένταξή τους στα συνδικάτα. Πρέπει επίσης να συμβάλουμε αποφασιστικά και να προβάλλουμε την ανάγκη των άμεσων οργανωτικών και νομοθετικών αλλαγών που θα ανοίγουν τις πόρτες του συνδικαλιστικού κινήματος και σε αυτούς τους εργαζόμενους.

Χρειάζεται να δημιουργηθούν και νέα συνδικάτα σε νέες κατηγορίες εργαζομένων.

Από την άλλη μεριά οι νέοι δεν βρίσκουν στην ατζέντα των συνδικάτων θέματα ικανά να τους προσελκύσουν, θέματα περιβάλλοντος, αντιστοιχίσεις με επιμέρους θέματα που ευαισθητοποιούν, όπως ζητήματα πολιτισμού, κινημάτων σε σχέση με την αστική διαβίωση, τον ελεύθερο χρόνο.

Πρωτίστως βέβαια πρέπει να πούμε ότι η ατζέντα των συνδικάτων υστερεί σημαντικά στα ουσιώδη και καθοριστικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι εργαζόμενοι. Απουσιάζει η διαρκής, μόνιμη και συστηματική προβολή των ιδιαίτερων προβλημάτων των νέων, τόσο στα εργασιακά όσο και στα ασφαλιστικά. Οι νέοι δεν βρίσκουν τα δικά τους προβλήματα στα αιτήματα των συνδικάτων. Η απλή αναφορά σε δύο γραμμές στις ανακοινώσεις των συνδικάτων δεν αρκεί.

Είναι αλήθεια ότι ο τρόπος λειτουργίας των συνδικάτων κάνει τους νέους να ασφυκτιούν, όμως είναι επίσης αληθές ότι χωρίς συνδικάτα οι εργαζόμενοι είναι καταδικασμένοι στην υποταγή τους στους εργοδότες.

Οι νέοι πρέπει να μπουν μαζικά στα συνδικάτα και να μετασχηματίσουν τους όρους λειτουργίας τους.

Η συγκρότηση της ομάδας νέων της Αυτόνομης Παρέμβασης με τη συστηματική και αυτοτελή της λειτουργία βάσει συγκεκριμένων προγράμματος δράσης μπορεί να βοηθήσει σημαντικά.

Επείγον ζήτημα είναι η καταγραφή των δικών μας δυνάμεων στους νέους εργαζόμενους, η σύνδεση τους με τις υπάρχουσες δυνάμεις μας στους χώρους. Η επεξεργασία αιτημάτων των νέων εργαζομένων και η ανάπτυξη δράσεων, αλλά και μορφών επικοινωνίας.

Η νέα Γραμματεία μαζί με την ομάδα νέων της Αυτόνομης Παρέμβασης σε μία από τις πρώτες της συνεδριάσεις να συνεδριάσει από κοινού και να χαράξει συγκεκριμένο και άμεσο πρόγραμμα δράσης συνυφασμένο με ένα σχέδιο δραστηριοποίησης των νέων εργαζομένων μας στα συνδικάτα, ανάδειξης των νέων (που έχουμε εμείς ή βρίσκονται στον ευρύτερο περίγυρό μας) στα συνδικαλιστικά όργανα. Είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη αυτή που πρέπει με τόλμη να προχωρήσουμε γνωρίζοντας ότι θα τους πετάξουμε να κολυμπήσουν, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αυτό προϋποθέτει βέβαια διάθεση ψυχής εκ μέρους μας, εθελοντική παραχώρηση και ολόπλευρη στήριξη και βοήθεια για να ανταποκριθούν.

Σημαντική μπορεί να είναι και η συμβολή της αναζωογόνησης του ελληνικού κοινωνικού φόρουμ στην συσπείρωση των νέων εργαζομένων.

Οι νέοι που ήδη βρίσκονται κοντά στα συνδικάτα πρέπει να μας βοηθήσουν και να τους βοηθήσουμε για να βρούμε τρόπους επικοινωνίας και προβληματισμούς που θα ανοίξουν τις πόρτες των συνδικάτων για αυτούς.

Η ένταξη των νέων στα συνδικάτα δεν είναι υπόθεση των νέων μόνο, πρέπει να γίνει για το επόμενο διάστημα υπόθεση όλων μας.

ΣT. ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΔΟΜΗΣ & ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να συναντήσει πάλι και να ταυτιστεί με τα ταξικά, αυτόνομα, μαζικά, δημοκρατικά του χαρακτηριστικά, διαφορετικά δεν έχει μέλλον.

Οι σοβαρές αλλαγές που έχουν γίνει στην εργατική τάξη και στο παραγωγικό πρότυπο σε συνδυασμό με το εντονότατο πρόβλημα κατακερματισμού του συνδικαλιστικού κινήματος έχουν οδηγήσει σε μια κατάσταση στασιμότητας και αδιεξόδων.

Η υποχώρηση της δύναμης των συνδικάτων είναι δεδομένη και παραδεκτή από όλους, και για το φαινόμενο της κρίσης των συνδικάτων πολλά μπορούν και πρέπει να συζητηθούν.

Μία σοβαρή πλευρά αφορά τη σημερινή οργανωτική δομή του συνδικαλιστικού κινήματος και κατά πόσο αυτή ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες.

Ποια μπορεί να είναι η σημερινή σύγχρονη δομή ενός δημοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος;

Ένα βασικό χαρακτηριστικό του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι ο πολυκερματισμός, που οφείλεται στις παρεμβάσεις του κράτους, στη μικρή συγκέντρωση των εργαζομένων, λόγω πολλών μικρών επιχειρήσεων, αλλά και στον παραταξιακό ανταγωνισμό στην μάχη των συσχετισμών.

Το χαμηλό ακόμη ποσοστό (σε σχέση με την Ευρώπη) της μισθωτής εργασίας, το μικρό ποσοστό των συνδικαλισμένων, ο χαμηλός βαθμός συσπείρωσης στις διεκδικήσεις, οι σοβαρές αλλαγές που έχουν γίνει στην εργατική τάξη και στο παραγωγικό πρότυπο σε συνδυασμό με το εντονότατο πρόβλημα κατακερματισμού του συνδικαλιστικού κινήματος έχουν οδηγήσει σε μια κατάσταση στασιμότητας.

Απαιτείται μια οργανωμένη συζήτηση και στις γραμμές μας, αλλά και ευρύτερα στο συνδικαλιστικό κίνημα με στόχο να καταλήξουμε σε συγκεκριμένες θέσεις με κριτήρια: ποια μορφή, ενοποιεί την τάξη, ενισχύει την μαζικότητα και την αποτελεσματικότητα της πάλης και αποτρέπει φαινόμενα γραφειοκρατίας. Ανοίγουμε τώρα με οργανωμένο τρόπο την συζήτηση και αποφασίζουμε να καταλήξουμε σε θέσεις με νέα πλατιά σύσκεψή μας τον Απρίλιο του 2009.

Ποια ερωτήματα πρέπει να μας απασχολήσουν;

Η διαδικασία ενοποιήσεων πρέπει να ξεκινήσει και πώς;

Πρέπει να υπάρξουν συγκεκριμένα υποδείγματα; Πρέπει να θέσουμε επί τάπητος και με χρονοδιάγραμμα το ζήτημα ενοποίησης των δύο τριτοβάθμιων οργανώσεων που εκπροσωπούν την μισθωτή εργασία στην Ελλάδα; Των δευτεροβάθμιων οργανώσεων.

Θα συζητήσει το συνδικαλιστικό κίνημα τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε ομοιοεπαγγελματικό, τοπικό, κλαδικό; Πώς θα απαντήσουμε στους διαχωρισμούς χειρωνακτικής – πνευματικής εργασίας, μόνιμου – εποχιακού προσωπικού, παραδοσιακών μορφών απασχόλησης και νέων εργαζομένων σε καθεστώς ευελιξίας;

Θα ασχοληθεί ειδικά το συνδικαλιστικό κίνημα με τις εξελίξεις στην αγορά εργασίας, τις νέες μορφές απασχόλησης και αυτούς που εργάζονται σε αυτές και την εκπροσώπησή τους; Πώς θα αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της ψευδούς αυτοαπασχολήσης, αλλά και της πραγματικής αυτοαπασχόλησης;

Θα υπάρξει μέριμνα από το συνδικαλιστικό κίνημα για τις ομάδες εργαζομένων που υποεκπροσωπούνται, των νέων ομάδων εργαζομένων που βρίσκονται εκτός του συνδικαλιστικού τοπίου;

Ποιος πρέπει να είναι ο σημερινός ρόλος των εργατικών κέντρων ιδίως στις μεγάλες πόλεις;

Πώς θα αντιμετωπίσουμε τις πιέσεις που ασκούνται από διεθνείς πολιτικές (πολυεθνικές);

Πώς θα αντιμετωπίσουμε τη συμμετοχή και εκπροσώπηση των γυναικών, των ανέργων και των μεταναστών;

Πώς θα ενισχύσουμε τη δουλειά και την ανοιχτή λειτουργία των πρωτοβάθμιων σωματείων;

Θα καταθέσουμε προβληματισμό για θεσμοθέτηση περιορισμού των θητειών στα όργανα των συνδικάτων, μέτρα για προώθηση νέων αναδείξεων;

Τι τροποποιήσεις απαιτούνται στο νομοθετικό πλαίσιο και κυρίως στον 1264/82 και τον 1876/90;

Με ποια δομή θα αναπτυχθεί το συνταξιουχικό κίνημα στη χώρα μας;

Πώς θα ενταχθούν μέσα στην πυραμίδα του σ.κ. σε κομμάτια που δεν εντάσσονται μέχρι σήμερα (δημοσιογράφοι, μηχανικοί δημοσίου, καθηγητές πανεπιστήμιου);

Ζ. ΜΕΤΩΠΑ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ

Η κυβέρνηση θα κλιμακώσει την επίθεση της την επόμενη περίοδο, αξιοποιώντας τη διεθνή κρίση. Αντίστοιχη είναι η τάση και στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Χρειάζεται να οργανώσουμε την αντίσταση μας σε αυτές τις επιθέσεις. Τα βάρη της κρίσης να τα πληρώσει η ολιγαρχία και όχι οι εργαζόμενοι.

Εισόδημα — ακρίβεια:

Η έμφαση πρέπει να δίνεται στο ζήτημα της αύξησης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων συνταξιούχων, ανέργων που πρακτικά σημαίνει: αύξηση ονομαστικών μισθών – 1.300 € μισθός ασφαλείας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, 20 ημερομίσθια κατώτερη κύρια σύνταξη, 80% του μισθού επίδομα ανεργίας, ενίσχυση κοινωνικού μισθού και συντάξεων, μείωση τιμών–μείωση φορολογικής επιβάρυνσης. Σ’ αυτό το πεδίο εμπλέκεται η επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης για τον ιδιωτικό τομέα, η διεκδίκηση αυξήσεων στον δημόσιο τομέα και η δημιουργία νέου μισθολογίου. Η χορήγηση διορθωτικής αύξησης, η συγκροτημένη μάχη για τις κλαδικές συμβάσεις και η επαναφορά του αιτήματος για καθιέρωση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής με βάση νέο ειλικρινή εργατικό τιμάριθμο είναι απαραίτητες πλευρές της πάλης μας.

Η πάλη μας είναι για καθολικές ρυθμίσεις και όχι αποσπασματικές και προσωρινές λύσεις.

Η δημοκρατική επαναρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων:

ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ – ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Η αποδιάρθρωση της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων έχει πάρει πολύ μεγάλη έκταση στον ιδιωτικό αλλά και στο δημόσιο τομέα με στόχο την αποσταθεροποίηση της σύμβασης ορισμένου χρόνου στον ιδιωτικό τομέα και την κατάργηση της μονιμότητας στον δημόσιο τομέα και χρειάζεται η άμεση αντιστροφή αυτής της εξέλιξης.

Η πάλη μας συνδέεται με την απόκρουση της οδηγίας για τον χρόνο εργασίας, της πράσινης βίβλου για το εργασιακό δίκαιο, την απόκρουση των σχετικών κυβερνητικών πρωτοβουλιών, την εμπλοκή της δικαιοσύνης η οποία ή με την απουσία ή με παρεμβάσεις της ευνοεί τους εργοδότες και αποδυναμώνει το δικαίωμα της απεργίας.

Η απόκρουση της επίθεσης συνδέεται με την προβολή των αιτημάτων για το 35ώρο, για την ενίσχυση της πλήρους και σταθερής απασχόλησης την ενίσχυση της σύμβασης αορίστου χρόνου για τον ιδιωτικό τομέα και της μονιμότητας και της ενιαίας σχέσης εργασίας στο δημόσιο τομέα, με δραστική ενίσχυση των κρατικών μηχανισμών ελέγχου.

Η πάλη μας για το δραστικό περιορισμό των ελαστικών μορφών εργασίας και η κατάργηση πολλών από αυτές πρέπει απαραίτητα να συνδυάζεται με την πάλη για ενισχυμένα δικαιώματα όσων εργάζονται με επισφαλείς μορφές.

Το ασφαλιστικό:

Πρέπει να συνεχιστεί η πάλη για την κατάργηση των αντιαφαλιστικών διατάξεων των νόμων Σιούφα, Ρέππα και Πετραλιά. Πρέπει επίσης να σταματήσει η λογική της αναμονής μέχρι ένα νέο αντιασφαλιστικό νόμο. Χρειάζεται επανατοποθέτηση των μεγάλων αλλαγών για το ασφαλιστικό που είναι η χρηματοδότηση, η ενίσχυση των δικαιωμάτων, η αύξηση των κατωτέρων συντάξεων, η υπεράσπιση του δημοσίου και κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης και η διεκδίκησή τους με επιθετικό τρόπο τώρα. Κεντρικό ζήτημα της περιόδου αυτής είναι το θέμα των βαρέων και ανθυγιεινών που αποτελεί σημαντικό ζήτημα ενεργοποίησης στον ιδιωτικό τομέα, μάχη στην οποία πρέπει να ενταχθεί και ο δημόσιος τομέας.

Ανεργία:

Η μάχη κατά της ανεργίας πρέπει να ενταθεί. Οδεύουμε σε μια περίοδο, που σε συνδυασμό με την έξαρση της οικονομικής κρίσης θα δούμε την εκ νέου αύξηση της. Η έμφαση πρέπει να είναι στην προστασία των ανέργων, στη σοβαρή προσπάθεια επανειδίκευσης τους σε περίπτωση αναδιαρθρώσεων, η έμφαση στους νέους και τους άνω των 45 ετών εργαζόμενους και τέλος η μεγάλη προσπάθεια να δημιουργηθούν νέες θέσεις σταθερής και ποιοτικής εργασίας με μείωση του χρόνου εργασίας με αναπτυξιακές οικονομικές πολιτικές.

Απόκρουση ιδιωτικοποιήσεων – Υπεράσπιση του δημοσίου χώρου:

Το ζήτημα είναι μείζον. Η εκποίηση των ΔΕΚΟ που έχουν απομείνει, η προώθηση των Σ.Δ.Ι.Τ είναι κεντρικές αιχμές στην πάλη μας την επόμενη περίοδο. Η θέση για ανάκτηση του δημόσιου χαρακτήρα στις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις στις τράπεζες και στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας με ταυτόχρονη δημοκρατική ανασυγκρότηση τους ώστε να παίξουν τον κοινωνικό και αναπτυξιακό τους ρόλο είναι εξαιρετικά επίκαιρη.

Παιδεία — Υγεία — Κοινωνική Προστασία:

Οι αλλαγές στην εργασία προϋποθέτουν τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις στη παιδεία. Η κυβέρνηση παρακάμπτει με μια σειρά τρόπων το άρθρο 16 και εισάγει την ιδιωτικοποίηση και την απαξίωση της δημόσιας παιδείας. Η υγεία έχει μπει στο στόχαστρο διότι είναι τομέας που έχει μεγάλα κέρδη για το κεφάλαιο, ενώ όπως και η κοινωνική προστασία απαιτεί μεγάλες δημόσιες δαπάνες τις οποίες κράτος και εργοδότες θέλουν να περικόψουν δραματικά. Η απόκρουση της εμπορευματοποίησης, η ισχυροποίηση του δημόσιου και καθολικού χαραχτήρα τους και η αναβάθμισή τους είναι κεντρικοί στόχοι για την παιδεία, υγεία και κοινωνική προστασία.

Προστασία συνδικαλισμού:

Επιστρέφουμε σταδιακά σε εποχές διωγμού του συνδικαλισμού. Η κατάσταση χειροτερεύει εδώ και πολλά χρόνια. Η δημοκρατία έχει εξοστρακιστεί από τους χώρους εργασίας ενισχύοντας το φόβο και την ανασφάλεια των εργαζομένων.

Πρέπει να βάλουμε αυτό το ζήτημα πολύ ψηλά στην ατζέντα των διεκδικήσεων μας και να αναπτύξουμε συντονισμένη δράση: κινηματική, δικαστική πολιτική.

Υγιεινή και ασφάλεια:

Το ζήτημα αυτό πρέπει να αναβαθμιστεί και να αποκτήσει πρώτη προτεραιότητα στη δουλειά μας και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο και στο επίπεδο των χώρων. Η υπεραπασχόληση και η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας σε συνδυασμό με την εργοδοτική αυθαιρεσία έχουν ενισχύσει τους κινδύνους για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό ενημέρωσης το οποίο πρέπει να καλυφθεί ενώ υπάρχει μεγάλη ανάγκη να εξειδικευτούν περισσότερα στελέχη μας σε αυτό τον τομέα. Εκτός από τα νέα αιτήματα που πρέπει να προβληθούν η έμφαση χρειάζεται στην εφαρμογή της υπάρχουσας νομοθεσίας, στον πολλαπλασιασμό των ελέγχων και στην αυστηροποίηση των ποινών.

Εργατικός και κοινωνικός έλεγχος:

Υπάρχει η ανάγκη επαναφοράς αυτού του αιτήματος και εξειδίκευσής του στις σημερινές συνθήκες. Η σημερινή συμμετοχή στα ΔΣ επιχειρήσεων έχει εκφυλιστεί σε μια γραφειοκρατική και ενσωματωμένη συμμετοχή κάποιων στελεχών χωρίς καμία ενημέρωση των εργαζομένων. Παντού είτε σε δημόσιες είτε ιδιωτικές επιχειρήσεις υπάρχει το απόλυτο διευθυντικό δικαίωμα, ενώ στις πολυεθνικές επιχειρήσεις τα ευρωπαϊκά συμβούλια επιχειρήσεων αποτελούν όργανα περιορισμένης πληροφόρησης. Το όλο σύστημα σε συνδυασμό με την υποκρισία περί κοινωνικής ευθύνης των επιχειρήσεων αποσκοπεί στην αλλαγή της κακής εικόνας των επιχειρήσεων απέναντι στην κοινωνία και στην ενσωμάτωση των εργαζομένων στις εργοδοτικές λογικές. Μέχρι τα μέσα του 2009 πρέπει να διαμορφώσουμε ολοκληρωμένη άποψη για τη ενδεδειγμένη μορφή κοινωνικού ελέγχου για τις επιχειρήσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Η. ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΝΑ ΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΓΕΡΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΑΛΜΑ

Η αυτόνομη παρέμβαση έκανε σημαντικά βήματα την προηγούμενη περίοδο. Αύξησε την επιρροή της, έδωσε πιο διακριτό το στίγμα της, πήρε σημαντικές πολιτικές πρωτοβουλίες. Παρόλα αυτά δεν υπήρξε αντίστοιχη αύξηση της εκλογικής επιρροής της. Τα στοιχεία από τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις δείχνουν μεγάλες δυνατότητες οι οποίες όμως για να γίνουν πράξη με την διεύρυνση της εκλογικής μας δύναμης μέσα στα συνδικάτα, απαιτούν σημαντικές αλλαγές στη δομή, τον τρόπο δράσης μας και στην λειτουργία μας. Το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα έχει συγκροτήσει μηχανισμούς και άκαμπτες ιεραρχίες που αναπαράγονται και αυτοσυντηρούνται με μορφή των παρατάξεων που εκτός από την κομματική εξάρτησή τους έχουν και την εσωτερική τους αλληλεγγύη. Την παραταξιοποίηση δεν την σπας διαλύοντας την δική σου παράταξη, αλλά λειτουργώντας την παράταξη με άλλους όρους. Η επιλογή που κάναμε το 1990, όπου αποφασίστηκε να μην λειτουργήσουμε ως παράταξη, αλλά να δουλέψουμε μόνο στα εκλογικά σχήματα που είχαμε στους χώρους είχε επιζήμια αποτελέσματα. Σταδιακά και στην πράξη στο τέλος της δεκαετίας του 1990, αποκτήσαμε έναν συντονισμό των δυνάμεων μας και σιγά-σιγά αποκτήσαμε λειτουργία μιας χαλαρής παράταξης.

Σήμερα είναι επιτακτική η ανάγκη να αποφασίσουμε την λειτουργία μας ως ένα παραταξιακό σχήμα που καλύπτει το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ώστε το αυτόνομο ταξικό ρεύμα μέσα στα συνδικάτα να αποκτήσει την οργανωτική ή πολιτική προϋπόθεση να παρέμβει πιο αποτελεσματικά. Η θέση αυτή αποτελεί ένα ώριμο καταστάλαγμα μιας προσπάθειας που δεν φιλοδοξεί φυσικά να επαναφέρει λογικές παρατάξεων δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και αυστηρών ιεραρχήσεων, αλλά μια δυναμική συλλογικότητα, πλατιά δημοκρατική, που θα προσπαθεί να ενιαιοποιήσει τον λόγω των δυνάμεών μας ξεπερνώντας δημιουργικά την επίδραση του μερικού και του συντεχνιακού, που θα συναποφασίζει για τα θέματα που αφορούν όλη την τάξη. Δεν ταυτίζουμε την παράταξη με τα εκλογικά σχήματα που είναι πλατιές συσπειρώσεις και σε αυτές θέλουμε να εκφράζονται από κοινού οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και ακόμη ευρύτερα. Η παράταξη λειτουργεί στο επίπεδο τομέων και κλάδων όσο και σε επίπεδο νομών, συμμετέχουν σε αυτήν σχήματα και συνδικαλιστές του δικού μας ρεύματος απόψεων και επιχειρούν σε κάθε επίπεδο να συνδιαμορφώσουν την τακτική μας.

Έχει ξεκινήσει μια συζήτηση για τον τρόπο πολιτικής συνεννόησης των συνδικαλιστών της ριζοσπαστικής αριστεράς. Εμείς επιδιώκουμε την δημιουργία ενός κοινού χώρου που θα εξασφαλίζει την συνεννόηση την κοινή έκφραση και δράση των συνδικαλιστών της ριζοσπαστικής αριστεράς, ώστε σιγά-σιγά να ομογενοποιούμε τις απόψεις μας για ζητήματα στρατηγικής και τακτικής του συνδικαλιστικού κινήματος με παράλληλη προσπάθεια κοινής εκλογικής καθόδου στις αρχαιρεσίες των συνδικάτων.

Η παράταξη μας δυστυχώς εναρμονίζεται με το πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος που είναι η γήρανσή του. Η απομάκρυνση της νέας γενιάς από τα συνδικάτα έχει αφήσει ένα μεγάλο αποτύπωμα και στη δική μας παράταξη. Προκύπτει λοιπόν η ανάγκη μιας μεγάλης ανανέωσης των γραμμών μας και αυτό απαιτεί ένα ολόκληρο σχεδιασμό που θα ξεκινά από το πρωτοβάθμιο σωματείο και θα διαχέεται σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό που αφορά την γενιά των σημερινών σαραντάρηδων που ως ποσοστό συμμετοχής στις γραμμές μας είναι εξαιρετικά χαμηλό και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να προσφύγουμε σε ακόμη μικρότερες ηλικίες. Με εμπιστοσύνη πρέπει να επενδύσουμε σε νέα στελέχη, άνδρες και γυναίκες, να τα βοηθήσουμε να μπουν μπροστά, να αξιοποιηθούν. Η δημιουργία της ομάδας των νέων της αυτόνομης παρέμβασης, η οριζόντια δικτύωση της σε πανελλαδικό επίπεδο, η σχετικά αυτοτελής λειτουργία και πρωτοβουλίες της, το άνοιγμα θεμάτων που αφορούν τους νέους και από την οπτική των νέων εργαζομένων, μπορεί να αποτελέσει τα εργαστήριο ανάδειξης μιας νέας γενιάς στελεχών. Όμως ιδιαίτερα βασικό ζήτημα είναι η εμπλοκή αυτών των νέων συντρόφων στις λειτουργίες των συνδικάτων που ανήκουν όσο κι αν αυτό φαντάζει μη ελκυστικό στα μάτια τους λόγω της γραφειοκρατικής λειτουργίας των συνδικάτων. Άλλωστε η κάθε γενιά επιβάλλει τους δικούς της όρους στα συνδικάτα με την συμμετοχή της και όχι με την αποχή της με την συνεργασία της με τους άλλους εργαζόμενους ανεξάρτητα ηλικίας και όχι ενάντιά τους

Βασικό επίσης πρόβλημα της παράταξής μας παραμένει η οργανωτική της συγκρότηση και η ετοιμότητα της να παρεμβαίνει έγκαιρα, μαζικά και αποτελεσματικά σε αγώνες σε δημιουργία γεγονότων, σε εκλογικές διαδικασίες. Το προηγούμενο διάστημα καταφέραμε στο κεντρικό επίπεδο, να εκφράσουμε καλύτερα το διακριτό μας στίγμα να ορίσουμε καλύτερα τα όριά μας με τις άλλες δυνάμεις, να προβάλουμε τις δικές μας προτάσεις, όμως αυτό παρέμεινε ως ένα θέμα μόνο κεντρικών εκφωνήσεων. Μοιάζουμε σαν ένα σώμα που το κεφάλι στηρίζεται σε έναν ατροφικό κορμό. Τα όργανα της παράταξης λειτούργησαν με κενά, με σοβαρές αδυναμίες, χωρίς όμως να χάνεται η αναγκαία συλλογικότητα. Παραμένει ως ένα κεντρικό πρόβλημα το να κατακτηθεί η αποτελεσματικότητα, η ποιότητα, η συγκεκριμένη χρέωση για κάθε στέλεχος, η αξιοποίηση όλου του δυναμικού της παράταξης.

Το ζήτημα της καλύτερης οργανωτικής μας συγκρότησης δεν είναι ένα στενά οργανωτικό θέμα, αλλά έχει και πολιτικές πλευρές. Είναι θέμα έμπνευσης, ομαδικού πνεύματος, στράτευσης σε έναν κοινό στόχο. Πολλοί από μας χανόμαστε ή κλεινόμαστε στα προβλήματα των χώρων και δε θεωρούμε δική μας υπόθεση τις παραταξιακές μας πρωτοβουλίες. Σε χώρους που έχουμε δυνάμεις δεν βλέπουμε αυτή η δύναμη να αξιοποιείται για στήριξη άλλων χώρων που παρουσιάζουν προβλήματα και αυτό είναι εμφανές στην περιφέρεια. Επίσης στελέχη που ασχολούνται κεντρικά έχουν πολλές χρεώσεις με αποτέλεσμα να παρουσιάζονται σοβαρά οργανωτικά κενά.

Το πιο σημαντικό όμως πρόβλημα της παράταξης είναι ότι γέρνει λόγω δύναμης στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα ενώ είναι απελπιστικά αδύναμη στον ιδιωτικό τομέα. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί και αποτελεί ζήτημα τιμής για όλους μας να αντιμετωπιστεί αυτό το μεγάλο πρόβλημα. Το επόμενο διάστημα απαιτείται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο οργανωτικής ανασυγκρότησής μας, ώστε να καλυφθούν τα κενά μας και να διαμορφωθούν οι δομές μας σε νομαρχιακό και τομεακό επίπεδο. Η πορεία προς την συνδιάσκεψη και το πρώτο εξάμηνο μετά το πέρας της συνδιάσκεψης είναι ο χρόνος στον οποίο δεσμευόμαστε όλοι μας να επιλύσουμε αυτά τα προβλήματα. Πρέπει επίσης να ληφθεί οριστική απόφαση και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την τακτική έκδοση περιοδικού της παράταξης.

ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ ΜΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ — ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ
ΤΟΥ ΑΥΤΟΝΟΜΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

Η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι γεμάτη από προβλήματα, αλλά και ενδιαφέρουσες προκλήσεις. Η 3η συνδιάσκεψή μας πρέπει να μας φέρει σε ένα ανώτερο επίπεδο δράσης ώστε να γίνουμε ικανοί να τα αντιμετωπίσουμε. Πρέπει να κάνουμε παρελθόν τις αδυναμίες μας και να αξιοποιήσουμε τις πολύ μεγάλες δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά μας για την αύξηση της επιρροής μας και για την προώθηση μεγάλων αγώνων και τομών που απαιτούνται από τα συνδικάτα.

Η κάθε κρίση έχει και καταστροφικό και δημιουργικό χαραχτήρα. Το δικό μας χρέος είναι να προσπαθήσουμε να απομακρυνθούν οι παράγοντες πού οξύνουν την κρίση των συνδικάτων και να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις εκείνες που θα αναγεννήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα.

Πίστωση χρόνου δεν υπάρχει. Με έμπνευση, αποφασιστικότητα και μαχητικότητα πρέπει να ανασυγκροτηθούμε, να προχωρήσουμε ταχύτατα σε ένα νέο τρόπο δουλειάς, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας στις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις και στην εργοδοτική αυθαιρεσία, να προβάλλουμε τις δικές μας εναλλακτικές αντινεοφιλελεύθερες λύσεις και να δώσουμε μια νέα ώθηση στο αυτόνομο ταξικό συνδικαλισμό. Είναι εξαιρετικά ελκυστική η ιδέα και ώριμη η ανάγκη να ξεπηδήσει κάτι νέο και εναλλακτικό στην κατεστημένη λογική που υπάρχει μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Εμείς πρέπει να αποκτήσουμε την ικανότητα να εκφράσουμε αυτό το νέο και τις ριζικές αλλαγές που απαιτούνται, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ειδικότερες προτάσεις που έγιναν δεκτές και απαιτούν παραπέρα εξειδίκευση από την Γραμματεία

• Να καθιερωθεί ειδικό εισιτήριο μειωμένης τιμής για τους εργαζόμενους, καθώς επίσης και σε ειδικές ομάδες όπως ασθενείς, κ.τ.λ. Αφορά τα εισιτήρια μετακίνησης από τα νησιά προς το κέντρο στα πλοία-αεροπλάνα Επίσης να ισχύσει μαθητικό εισιτήριο στους μαθητές.
• Να εντατικοποιηθεί η παρέμβαση της Αυτόνομης Παρέμβασης στα νησιά. Ομιλίες, επισκέψεις, συζητήσεις υπό μορφή εκπαίδευσης και ευαισθητοποίησης στη συνείδηση των νησιωτών, στο τι σημαίνει και τι είναι η συνδικαλιστική αριστερά και οι αγώνες.
• Το επίδομα ανεργίας να καταβάλλεται για όσο χρόνο παραμένει άνεργος. Όχι μόνο για 2 χρόνια.
• Να συμπεριληφθεί στα αιτήματα η κατάργηση των διοδίων.
• Καθήκον των συνδικάτων είναι να μιλήσουν για το παραγόμενο προϊόν του χώρου τους σαν αντίκρισμα στις κοινωνικές ανάγκες, κόντρα στην λογική του εμπορεύματος. Π.χ κριτική από τα συνδικάτα των τραπεζών, των προϊόντων που προτείνουν προς πώληση οι τράπεζες. Η κριτική αυτή μπορεί και πρέπει να φτάνει σε ρήξη με το σχέδιο κερδοφορίας του εργοδότη προτείνοντας προϊόντα κοινωνικά ωφέλιμα.
• Αναφορικά με τους ελεύθερους επαγγελματίες που εργάζονται με Α.Π.Υ (αποδείξεις παροχής υπηρεσιών), να ισχύσει το αφορολόγητο, όπως ίσχυε ως σήμερα και να καταργηθούν τα νέα φορολογικά μέτρα για τους ελεύθερους επαγγελματίες.
• Διεκδικούμε για όσους εργάζονται με συμβάσεις έργου ενώ ουσιαστικά έχουν εξαρτημένη εργασίας με τον εργοδότη, την κατάργηση των συμβάσεων αυτών ως μη νόμιμες και καταχρηστικές.
• Διεύρυνση αλλαγής Νομικού Πλαισίου (Νόμος 1264) με πρόταση και ευθύνης της Αυτόνομης Παρέμβασης και της Αριστεράς προκειμένου εργαζόμενοι με συμβάσεις, ωρομίσθιοι, με μπλοκάκι, κ.λ.π. να μπορούν να συμμετάσχουν στη δράση, τις αποφάσεις, στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος. (Να ληφθεί υπόψη στη συζήτηση για τη δομή του συνδικαλιστικού κινήματος).
• Η Αυτόνομη Παρέμβαση έχει ένα πολύ δυνατό site. Να προσπαθήσουμε όλοι να το κάνουμε ευρύτερα γνωστό στους εργαζόμενους. Να γίνει μέσο βαθύτερης-άμεσης επικοινωνίας και ενημέρωσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καταργούμε την προσωπική επαφή με τους εργαζόμενους. Σίγουρα έχει δαπανηθεί πολύς χρόνος, χρήμα, ώρες προσωπικής ή συλλογικής δουλειάς. Έχει αξιόλογες παρεμβάσεις και αναλύσεις, υλικό που μπορεί να γίνει πόλος γνώσης και προβληματισμού..
• Η λειτουργία της παράταξης να είναι και κάθετη δηλ. από τα κεντρικά όργανα στη βάση, αλλά και οριζόντια. Να δίνεται δηλ. η δυνατότητα συνεργασίας των κατά τόπους τοπικών επιτροπών της Α. Π. σε κοινά προβλήματα. Αφού θα λειτουργεί σε τοπικό δίκτυο να δίνεται η δυνατότητα ευρύτερων συνεργασιών στα κοινά τοπικά προβλήματα, όσο και στα ψηφοδέλτια στις εκλογές τοπικών συλλόγων. Τέλος να καταργηθεί η ξύλινη γλώσσα του παρελθόντος για να γίνουμε πιο ελκυστικοί και προσιτοί στους νέους εργαζόμενους.
• Να δημιουργηθούν περιφερειακά συνεργεία ελέγχου με μικτά κλιμάκια (επιθεώρηση εργασίας, υγειονομικό, και ΙΚΑ) με μέλη από τα σωματεία.
• Τα μέλη του Δ.Σ. των σωματείων να έχουν τη δύναμη ελέγχου, ώστε να μπορούν να απαιτούν ελέγχους.
• Να δημιουργηθεί ένα κέντρο τηλεφωνικό για καταγγελίες εργαζομένων με συνεργασία σωματείων, να γίνονται έλεγχοι στις επιχειρήσεις.
• Να ξεκινήσουν συνεργασίες με τα σωματεία του εξωτερικού για ανταλλαγή απόψεων και λύσεων για συνδικαλιστική λύση προβλημάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
• Να μπει σε λειτουργία οι εισφορές των σωματείων να γίνονται αυτόματα από την τράπεζα που είναι ο ασφαλισμένος. (Συζήτηση για τη δομή).
• Να μπουν επιτέλους σε ισχύ τα συνδικαλιστικά βιβλιάρια.
• Να γίνει μια καμπάνια με δικηγορική κάλυψη για την ενημέρωση των εργαζομένων.
• Οι νέοι να πειστούν για την ένταξη τους σωματείο και με διάφορες πολιτιστικές δραστηριότητες, προβολή ταινιών ή γιορτή με μουσική κ.τ.λ. σπότ με διάφορα περιεχόμενα στο ράδιο ή τηλεόραση για το θέμα.
• Περισσότερες επισκέψεις από το Δ.Σ. πρωτοβάθμιων, δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων οργανώσεων στους χώρους δουλειάς.
• Ειδικό τμήμα νομικής προστασίας των εργαζομένων σε τοπικό επίπεδο ή ομοσπονδίες.
• Να εκδοθεί βιβλιαράκι με τα δικαιώματα, τα διάφορα επιδόματα και προσδιορισμούς σε κάθε ειδικότητα κατανοητό στους εργαζομένους.
• Οι συνάδελφοι να προτείνουν στις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές τροποποιήσεις των καταστατικών, ώστε να υπάρξει η δυνατότητα ένταξης εργαζομένων στο Δημόσιο με άλλες μορφές εργασίας στα σωματεία. Να κάνουμε υπέρβαση από τις νομικές δυσκολίες. (Στη συζήτηση για τις δομές του συνδικαλιστικού κινήματος).
• Να στείλουμε τους εργοδότες στα δικαστήρια για παράβαση της εργατικής νομοθεσίας για την «υγιεινή και ασφάλεια εργασίας». Σήμερα υφίστανται πλέον των 100 νομοθετημάτων που αφορούν ζητήματα Υ.Α.Ε