Κρατάμε το μέλλον στα χέρια μας

Κρατάμε το μέλλον στα χέρια μας

του Γιάννη Δούκα

Είχα διαβάσει πριν από χρόνια ένα από τα πολυπαραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά. Το παραμύθι αυτό όπως και τα υπόλοιπα της σειράς δεν ήταν το κλασικό παραμύθι που όσες φορές και να το διαβάσεις είχε την ίδια αρχή μέση και τέλος αλλά ο αναγνώστης συμμετείχε και μπορούσε να το συνδιαμορφώσει.

Σήμερα γίνεται άλλη μια διαπραγμάτευση. Για άλλη μια φορά ακούμε για τα μύρια όσα μας περιμένουν αν δεν υπακούσουμε και δεν προχωρήσουμε σε νέες μεταρρυθμίσεις (έτσι το λένε τώρα). Πίσω βέβαια από τον όρο μεταρρυθμίσεις έχει φανεί ξεκάθαρα ότι μιλάνε για μειώσεις μισθών και συντάξεων, για αύξηση των απολύσεων, για αύξηση της φορολογίας για ιδιωτικοποιήσεις.

Η κατάσταση όπως την έχουμε αντιληφθεί έχει τρεις σε γενικές γραμμές προσεγγίσεις στο εσωτερικό της χώρας.

Η πρώτη αφορά την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση απ’ ότι φαίνεται αντιστέκεται στις πιέσεις που δέχεται από τους μεγαλύτερους νεοφιλελεύθερους μηχανισμούς του πλανήτη, έχει τραβήξει τις δικές της κόκκινες γραμμές και στη λίστα μεταρρυθμίσεων που έστειλε δεν περιλαμβάνει απολύσεις, ή μειώσεις μισθών και συντάξεων, ή αυξήσεις της φορολογίας που ζητάνε οι δανειστές ενώ ταυτόχρονα επεξεργάζεται και άλλες εναλλακτικές λύσεις για την περίπτωση που οι δανειστές και τοκογλύφοι πραγματοποιήσουν τον εκβιασμό τους.

Η δεύτερη αφορά την εκ δεξιών αντιπολίτευση. Αυτοί επιμένουν στο ίδιο παραμύθι. Αυτό που σε γενικές γραμμές λένε είναι ότι πρέπει να ενδώσουμε στις απαιτήσεις των δανειστών γιατί αλλιώς θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Βολικό. Έτσι βγαίνουν κι’ αυτοί λάδι αφού αυτό έκαναν τόσα χρόνια. Αν το έκανε και  η σημερινή κυβέρνηση θα είχαν την έξωθεν μαρτυρία ότι κι’ αυτοί το ίδιο είναι, κι’ αυτοί τα ίδια κάνανε, και θα έθεταν το ερώτημα: “αφού κι’ αυτοί ίδιοι είναι γιατί μας αλλάξατε;”

Η τρίτη αφορά – ας επιτραπεί για  μια ακόμη φορά ο όρος – τη λεγόμενη κομμουνιστική προσέγγιση. Σύμφωνα με αυτή τίποτε δεν μπορεί να επιτευχθεί, ο Λαός δεν μπορεί να ελπίζει σε τίποτε από τη σημερινή κυβέρνηση και ότι και να γίνει και πάλι θα  μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Χαρακτηριστικά ο Ριζοσπάστης της Κυριακής 19/4 στο κύριο άρθρο έγραφε μεταξύ  άλλων: Οι εργαζόμενοι, ο Λαός δεν έχουν τίποτα να περιμένουν ούτε από τις αντιλαϊκές διαπραγματεύσεις ούτε από τους «κοινωνικούς διαλόγους» (τα εισαγωγικά δικά τους). Δείχνει βολικό να κάθεσαι στη γωνία να μη βάζεις πλάτη και να αφήνεις τους άλλους μόνους τους στα δύσκολα. Μετά από μια πιθανή αποτυχία βγαίνεις έχοντας κρατήσει  και το κούτελο καθαρό και λες εγώ σας τα είχα πει. Κάνουν όμως μια αφαίρεση. Θα πρέπει να βάλουν πλάτη να μην υπάρξει αποτυχία. Γιατί μια πιθανή αποτυχία θα φέρει πράγματι πολλά βάρη στις πλάτες του Λαού πράγμα που δεν θα έπρεπε να το εύχονται προκειμένου να δικαιωθούνε. Ταυτόχρονα καραδοκεί και το αυγό του φιδιού. Αυτό  δεν θα πρέπει να το ξεχνάνε.

Εμείς πιστεύουμε ότι το τέλος της ιστορίας οφείλει και πρέπει να το γράψει ο Λαός. Ο Λαός με τη συμμετοχή του, με τη δράση του, με τον αγώνα του θα πρέπει να δώσει μια διαφορετική πορεία, ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Αυτή τη στιγμή κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κάθεται κάτω από το δέντρο και να περιμένει το φρούτο να ωριμάσει και να πέσει. Όσο καλές κι’ αν είναι οι θέσεις και οι προθέσεις χρειάζεται στήριξη, χρειάζεται συμμετοχή, χρειάζεται κινητοποίηση. Πρώτος σταθμός τις επόμενες ημέρες που συνεδριάζει το Eurogroup όπου ο Λαϊκός παράγοντας πρέπει να κάνει αισθητή την παρουσία του και δεύτερος αμέσως μετά με τη συμμετοχή και το διεκδικητικό περιεχόμενο στις Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι τίποτε δεν κερδίζεται διά της αναθέσεως. Ότι έχουμε κερδίσει το έχουμε κερδίσει με τον αγώνα και τη συμμετοχή μας.