Εκλογική Διακήρυξη της ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ

 

Που στηρίζεται από το ΜΕΤΑ και το ΕΜΕΙΣ, για το 36o Συνέδριο της ΓΣΕΕ που διεξάγεται 17-20 Μαρτίου, στη Ρόδο.

Δυνατά στην ΑντεπΙθεση!

• Για την Ανατροπή των Μνηµονίων
• Για την υπεράσπιση των δικαιωµάτων µας
• Για συνδικάτα ανοιχτά, δηµοκρατικά, αγωνιστικά, ταξικά
• Για ένα Συνδικαλιστικό Κίνηµα που θα υπερασπίζεται
  την αξιοπρέπεια της µισθωτής εργασίας
• Για µια άλλη Γ.Σ.Ε.Ε. δίπλα στον εργαζόµενο
  

Η χώρα µας σε περικύκλωση, η Ευρώπη σε βαθιά κρίση

Η παγκόσµια κρίση που ξέσπασε το 2008 και µεταφέρθηκε ταχύτατα και στην Ευρώπη, ανέδειξε τα αδιέξοδο συστηµικό πρόβληµα του καπιταλισµού. Η κρίση αυτή αξιοποιείται ταυτόχρονα από τις ιµπεριαλιστικές δυνάµεις για την αναδιάρθρωσή του συστήµατος σε βάρος των δυνάµεων της εργασίας, των λαών και εν τέλει της ειρήνης.

Παλιά και νέα ιµπεριαλιστικά κέντρα επιδίδονται σε έναν άκρατο και επικίνδυνο αγώνα επιβολής των γεωστρατηγικών τους επιλογών, µετερχόµενα όλα τα µέσα ακόµη και στρατιωτικά απειλώντας ευθέως την ειρήνη σε παγκόσµια κλίµακα.

Η εµφυλιοπολεµικά, επί σειρά ετών, σπαρασσόµενη Συρία, ο προηγηθείς πόλεµος στη Λιβύη, το µόνιµα ανεπίλυτο πρόβληµα στη Μέση Ανατολή, η εµπλοκή της Τουρκίας στο βόρειο Ιράκ καθώς και η απειλή θερµών επεισοδίων µε τη Ρωσία, δηµιουργούν εκτός από ένα εκρηκτικό πολεµικό µείγµα τον πρώτο παράγοντα περικύκλωσης της χώρας.

Οι προσφυγικές ροές σε συνδυασµό µε την οικονοµική µετανάστευση, η πολιτική εγκλωβισµού της Ε.Ε. των προσφύγων στη χώρα µας, το κλείσιµο των συνόρων, και η απρόσµενη όσο και απαράδεκτη κλήση των στρατιωτικών δυνάµεων του ΝΑΤΟ από την κυβέρνηση συναποτελούν τον δεύτερο παράγοντα περικύκλωσης.

Ο τρίτος παράγοντας περικύκλωσης και εξάρτησης της χώρας, είναι o οικονοµικός δηλαδή αυτός των αλλεπάλληλων τριών µνηµονίων, που ολοκληρώνει τον ασφυκτικό κλοιό και απειλεί τις δοµές του κράτους µε πλήρη κατάρρευση, την οικονοµική δραστηριότητα σε ακόµα µεγαλύτερη συρρίκνωση, την κοινωνία σε φτωχοποίηση και την χώρα µε µετατροπή της σε αποικία χρέους.

Τα παραπάνω προβλήµατα συναρθρώνονται µε την άκρως ανησυχητική άνοδο ακροδεξιών δυνάµεων σε όλη την Ευρώπη, ως προϊόν της συνεχιζόµενης και άκρατης νεοφιλελεύθερης πολιτικής λιτότητας και της έξαρσης εθνικιστικών αντιλήψεων.

Το εργατικό κίνηµα µπροστά σε νέα επείγοντα καθήκοντα

Αυτονόητα δηµιουργούνται νέα και επείγοντα καθήκοντα που χρήζουν αντίστοιχης αντιµετώπισης τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και σε αναγκαίες πρωτοβουλίες του εργατικού κινήµατος.

Πάνω από όλα υπάρχει η αδήριτη ανάγκη ανατροπής των µνηµονιακών εξαρτήσεων, τις οποίες εφαρµόζει και η σηµερινή κυβέρνηση και που πνίγουν τους εργαζόµενους και τον λαό της χώρας µας.

Σε ότι αφορά το συνδικαλιστικό κίνηµα, η νέα διοίκηση της ΓΣΕΕ που θα αναδειχθεί από το 36 συνέδριο:

• οφείλει να συνταυτιστεί µε τις γενναίες πρωτοβουλίες του απλού λαού για τους πρόσφυγες, που δίνει σπουδαία µαθήµατα ανθρωπισµού και αλληλεγγύης στην Ευρώπη του ρατσισµού και της ξενοφοβίας
• να αναλάβει δράση για συντονισµό των εργατικών οργανώσεων µε όλους τους φορείς που επιθυµούν και προκρίνουν ως προτεραιότητα τη δηµιουργία φιλειρηνικού κινήµατος και την κατάρτιση σχεδίου δράσης για την αποµάκρυνση της πολεµικής οµίχλης που απειλεί την ευρύτερη περιοχή αλλά και τη χώρα
• να απαιτήσει την πτώση του τείχους της ντροπής στον Έβρο που πολλαπλασιάζει τους νεκρούς στο Αιγαίο
• να καταδικάσει απερίφραστα τη στρατιωτικοποίηση του προσφυγικού ζητήµατος και να απαιτήσει την άµεση αποµάκρυνση των δυνάµεων του ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.
• να απαιτήσει την απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά των µεταναστών που γεννιούνται στη χώρα καθώς και την ισότιµη πρόσβασής τους στην παιδεία, στην υγεία και στις κοινωνικές υπηρεσίες
• να αξιοποιήσει την εµπειρία των πρωτοφανών πρωτοβουλιών αλληλεγγύης του απλού κόσµου που έχει ως αποτέλεσµα την ανάσχεση και υποχώρηση των ακροδεξιών δυνάµεων και αντιλήψεων σε κοινωνικό επίπεδο
• Να απαιτήσει από την κυβέρνηση και την ΕΕ τον σεβασµό και την εφαρµογή των διεθνών συµβάσεων για την προστασία των προσφύγων, το µη κλείσιµο των συνόρων και την µη µετατροπή της χώρας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων.
• Να στηρίξει την συγκρότηση και ανάπτυξη ενός ευρύτατου φιλειρηνικού αντιπολεµικού κινήµατος στη χώρα µας.

Αντιλαµβανόµαστε ότι η ευθύνη αυτή βαραίνει πρώτα απ’ όλα τις δικές µας δυνάµεις. Ταυτόχρονα όµως είναι και καθήκον της νέας Διοίκησης της ΓΣΕΕ, που θα προκύψει από αυτό το συνέδριο να αγωνιστεί για την αντιµετώπιση των εκρηκτικών προβληµάτων επιβίωσης των προσφύγων και του λαού µας και ανθρωπισµού προειδοποιώντας ότι όσοι δεν ακολουθήσουν θα είναι ιστορικά υπόλογοι µε βέβαιη την ηχηρή καταδίκη των εργαζοµένων απ’ άκρου σ’ άκρον σε όλη τη χώρα.

Συνεχίζουµε τους αγώνες µας να ανατρέψουµε το µνηµονιακό εφιαλτικό τοπίο

Εδώ και 6 χρόνια οι εργαζόµενοι κυριολεκτικά παλεύουν για την επιβίωσή τους, από τις σκληρές πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίµησης, που εφαρµόζονται µε τα αλλεπάλληλα Μνηµόνια.

Η κατάσταση χειροτερεύει δραµατικά µετά και το 3ο Μνηµόνιο, που υπέγραψε και υλοποιεί η σηµερινή κυβέρνηση, µε την αύξηση της φτώχειας, τη δραµατική εκτόξευση της ανεργίας, την αποσύνθεση της όποιας κοινωνικής προστασίας, την αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού, την απουσία θετικής προοπτικής για µια εκπαιδευµένη και εξειδικευµένη νέα γενιά, που µεταναστεύει µαζικά για να αναζητήσει αλλού την τύχη της.

Το ασφυκτικό µνηµονιακό πλαίσιο, δεν αποτελεί µια τεχνοκρατική προσπάθεια ώστε να τεθεί η χώρα σε βιώσιµη οικονοµική πορεία. Αντίθετα, αποτελεί µια συστηµατική παρέµβαση, που έχει αφενός την πλήρη διασφάλιση των συµφερόντων των πιστωτών της χώρας, αφετέρου ενσωµατώνει τη συνολική νεοφιλελεύθερη αντίληψη για υποβάθµιση της αµοιβής και των δικαιωµάτων της εργασίας, στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης µέσα σε συνθήκες κρίσης προς όφελος των δυνάµεων του κεφαλαίου.

Τον στόχο αυτό εξυπηρετούν όλα τα µέτρα που λαµβάνονται από το 2010 και µετά: πετσόκοµµα µισθών, κατάργηση των συλλογικών διαπραγµατεύσεων, συνεχείς επιθέσεις στο ασφαλιστικό, απορρύθµιση των εργασιακών σχέσεων, εφαρµογή της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, αύξηση των ωρών εργασίας και υπερεντατικοποίηση, ακόµη και παρεµβάσεις στην εργατική νοµοθεσία και το συνδικαλιστικό νόµο.

Είναι ξεκάθαρο πια, ότι για τους εργαζόµενους δεν µπορεί να υπάρξει λύση στο πλαίσιο των Μνηµονίων και όλων των κυβερνητικών πολιτικών που τα υλοποιούν. Αυτό είναι το κεντρικό στοιχείο που πρέπει να καθορίσει και να ενοποιήσει τους αγώνες µας σε όλα τα επίπεδα του εργατικού κινήµατος. Παλεύουµε για:

• την ακύρωση των Μνηµονίων και τον οριστικό τερµατισµό όλων των δυσβάσταχτων µέτρων στο πλαίσιο της πολιτικής “εσωτερικής υποτίµησης”.
• τη διαγραφή του µεγαλύτερου µέρους του δηµόσιου χρέους, για το οποίο δεν ευθύνονται οι εργαζόµενοι και για τραπεζικό σύστηµα υπό δηµόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο
• την υπεράσπιση των δηµόσιων αγαθών και του δηµόσιου πλούτου της χώρας.. Αντιστεκόµαστε στις ιδιωτικοποιήσεις – χάρισµα στους πιστωτές και το κεφάλαιο. Οι ΔΕΚΟ µπορεί και πρέπει να γίνουν αποτελεσµατικό εργαλείο ανάπτυξης, µακριά από νεοφιλελεύθερες εµµονές.
• την άµεση κατάργηση της Εισφοράς Αλληλεγγύης και του ΕΝΦΙΑ και την επιβολή φόρου µεγάλης ακίνητης περιουσίας, την επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ και την εφαρµογή νέου φορολογικού συστήµατος µε επιβάρυνση του κεφαλαίου, του πλούτου και της µεγάλης ακίνητης περιουσίας.
• την ανακούφιση των υπερχρεωµένων νοικοκυριών µε διαγραφές ή/και επωφελείς ρυθµίσεις των δανείων και όχι τη διαχείρισή τους από τα διεθνή αρπακτικά funds. Πλήρης προστασία του δικαιώµατος της πρώτης κατοικίας.
• την ενίσχυση της δηµόσιας Υγείας και Παιδείας, ως βασικό κοµµάτι του κοινωνικού µισθού.

Μόνη αξιόπιστη απάντηση, οι διεκδικήσεις της εργατικής τάξης

Απέναντι στο µνηµονιακό εφιαλτικό τοπίο, οι εργαζόµενοι και τα συνδικάτα πρέπει και µπορούν να αντισταθούν, πρέπει και µπορούν απαντήσουν αγωνιστικά.

Όπλο µας είναι οι διεκδικήσεις µας για τα εργασιακά, που στοχεύουν στην πλήρη και χωρίς όρους επαναθεµελίωση των δικαιωµάτων, την κατοχύρωση νέων κατακτήσεων, την οριστική απαλλαγή από το δυσβάσταχτο καθεστώς το οποίο µας επιβάλλει το κεφάλαιο, η εργοδοσία και οι πολιτικές της εσωτερικής υποτίµησης.

Συνεχίζουµε και εντείνουµε ανυποχώρητα τον αγώνα µας για:

• την επαναφορά κατώτατων µισθών και ηµεροµισθίων στα προ Μνηµονίου επίπεδα και την επανακαθιέρωση της ΕΓΣΣΕ ως µηχανισµού διαµόρφωσης των µισθών µε καθολική δεσµευτικότητα για τους εργοδότες (κατάργηση της ΠΥΣ 6/2012),
• την πλήρη επαναφορά του Ν.1876/90 για τις Συλλογικές Διαπραγµατεύσεις, όπως ίσχυε πριν τα µνηµόνια και η αποκατάσταση του ΟΜΕΔ και της Διαιτησίας,
• την επαναφορά της υποχρεωτικότητας των Κλαδικών ΣΣΕ, καθώς και της υπερίσχυση τους σε περίπτωση συρροής τους µε Επιχειρησιακές ΣΣΕ µε δυσµενέστερους όρους,
• την επαναφορά στην 6µηνη παράταση ισχύος όλων των Σ.Σ.Ε. και εφαρµογή πλήρους µετενέργειας µε όλα τα επιδόµατα και τις θεσµικές ρυθµίσεις αλλά και τη δυνατότητα υπογραφής συµβάσεων σε οµίλους επιχειρήσεων,
• την κατάργηση κάθε µορφής εργασίας χωρίς πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώµατα, που αντίκειται στην ΕΓΣΣΕ και τους κλαδικούς µισθούς,
• την πλήρη εξάλειψη των εργολαβικών και ενοικιαζόµενων εργαζοµένων και ενίσχυση του θεσµικού πλαισίου για πρόσληψη εργαζοµένων που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς στις επιχειρήσεις στο σύνολο της οικονοµίας,
• το δραστικό περιορισµό του φαινοµένου της µερικής απασχόλησης, της εκ περιτροπής ή διαλείπουσας εργασίας και άλλων ακραίων ευέλικτων µορφών εργασίας µε στόχο την πλήρη κατάργησή τους.
• τη ριζική αναθεώρηση του θεσµικού πλαισίου για τις οµαδικές απολύσεις στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της προστασίας των εργαζοµένων,
• την υπεράσπιση της Κυριακής αργίας και την αποτροπή της εφαρµογής της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ.
• την ουσιαστική ενίσχυση των ελεγκτικών µηχανισµών και των αρµοδιοτήτων τους µε επιτάχυνση της εφαρµογής των αποφάσεων των ελεγκτικών αρχών (Επιθεωρήσεις Εργασίας – ΕΥΠΕΑ/ΙΚΑ) µε πλήρη στελέχωσή τους,

Ταυτόχρονα είµαστε έτοιµοι ώστε να αντιµετωπίσουµε οποιαδήποτε νέα παρέµβαση της Κυβέρνησης στις εργασιακές σχέσεις και στο συνδικαλιστικό νόµο, που αποτελεί µνηµονιακή υποχρέωση µέσω του νόµου 4336/14.8.2015. Οι προβλεπόµενες διατάξεις περί “βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών” και αναµορφώσεων στην αγορά εργασίας, τη συλλογική δράση και τις συλλογικές συµβάσεις, στοιχειοθετούν την κορυφαία επίθεση στον κεντρικό πυρήνα των κατακτηµένων δικαιωµάτων µας, και για το λόγο αυτό η απάντηση των συνδικάτων και του κόσµου της εργασίας πρέπει να είναι ανάλογη.

Άνεργοι – «Εκτός των τειχών»: Να ενσωµατώσουµε τον «εφεδρικό στρατό»

Η δραµατική αύξηση της ανεργίας αλλά και της εργασίας µε επισφαλείς όρους, αποτελούν κορυφαία προβλήµατα για την εργατική τάξη. Από τη µια διαµορφώνουν συνθήκες εξαθλίωσης και υπερεκµετάλλευσης ή και “µαύρης” απασχόλησης σε όλο και µεγαλύτερα κοµµάτια της κοινωνίας. Από την άλλη, οι άνεργοι και οι επισφαλώς εργαζόµενοι αξιοποιούνται από την εργοδοσία ως απειλή, ως “εφεδρικός στρατός”, για την περαιτέρω συµπίεση των εργαζόµενων και των παραγωγικών σχέσεων.

Στην αγοράς εργασίας, το ποσοστό ανεργίας των νέων είναι εδώ και χρόνια εφιαλτικό (πάνω από 65%), υπάρχει τεράστια δυσκολία επανένταξης στην εργασία, η µακροχρόνια ανεργία για ηλικίες άνω των 50 διευρύνεται.

Οφείλουµε να βάλουµε στην κορυφή των διεκδικήσεών µας, την ουσιαστική καταπολέµηση της ανεργίας και την κατάργηση όλων των µορφών επισφαλούς εργασίας, όπως η ψευδο-αυτοαπασχόληση (µπλοκάκια), η ενοικίαση ή ο δανεισµός εργαζόµενων, τα τετράωρα, τα πεντάµηνα, τα voucher και ότι άλλο συνιστά εκµαυλισµό και αλλοίωση της µισθωτής εργασίας µε σταθερούς όρους και πλήρη δικαιώµατα.

Διεκδικούµε µε όρους κοινωνικής αλληλεγγύης και αντιµετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης την εφαρµογή µέτρων για την ενίσχυση και προστασία των ανέργων, όπως: τη διεύρυνση του αριθµού δικαιούχων επιδόµατος ανεργίας, την αύξηση του επιδόµατος ανεργίας και την χρονική του επιµήκυνση, µέτρα ανακούφισης όπως οι επιδοτήσεις µετακινήσεων µε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τα κοινωνικά τιµολόγια σε ρεύµα και νερό κλπ, µέτρα επανένταξης στην εργασία πέρα κι έξω από τη λογική της προσωρινής, εκ περιτροπής ή ανασφάλιστης απασχόλησης.

Αγωνιζόµαστε για την ανατροπή και των τριών µνηµονίων της λιτότητας και την αντικατάστασή τους µε ένα πρόγραµµα ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, που θα δηµιουργεί νέες θέσεις εργασίας και θα αναδιανέµει ριζικά τον πλούτο υπέρ της µισθωτής εργασίας, των ανέργων και συνολικά υπέρ των λαϊκών στρωµάτων.

Είναι απαράδεκτο µέχρι σήµερα η ηγεσία της ΓΣΕΕ σε µια περίοδο συντριπτικής επίθεσης ενάντια στους εργαζόµενους να µη θέτει στην στρατηγική της την ένταξη στο συλλογικό εργατικό αγώνα των “εκτός των τειχών”. Ποτέ δεν πήρε πρωτοβουλίες για την ενσωµάτωση του δυναµικού αυτού στα συνδικάτα µέσω θεσµών που µπορούν να προβλεφθούν. Η κατάσταση αυτή πρέπει άµεσα να αναστραφεί. Αποτελεί προϋπόθεση επιτυχίας των αγώνων µας το στοίχηµα να ενσωµατώσουµε στη συνδικαλιστική δράση όλο αυτό το δυναµικό των “εκτός των τειχών”. Από “εφεδρικό στρατό” του κεφαλαίου, να µετατραπούν σε εµπροσθοφυλακή του αγώνα των συνδικάτων και της εργατικής τάξης!

Αντίθεση µέχρι τέλους στα σχέδια διάλυσης της Κοινωνικής Ασφάλισης

Η κοινωνική ασφάλιση είναι «τα ιερά και τα όσια» των εργαζοµένων και των συνταξιούχων. Αποτελεί θεµελιώδες δικαίωµα και κεφαλαιώδη θεσµό κοινωνικής συνοχής, αλληλεγγύης γενεών και αναδιανοµής του εισοδήµατος. Εδώ και 25 χρόνια, όµως, τα προβλήµατα συσσωρεύονται, ενώ συνεχείς υπήρξαν οι κυβερνητικές παρεµβάσεις στο παρελθόν, µε οδυνηρές συνέπειες για τα δικαιώµατά µας. Αυξήσεις ορίων συνταξιοδότησης, σαλαµοποίηση των ασφαλισµένων, µείωση της ανταποδοτικότητας και κατάργηση των εύρωστων ειδικών ταµείων για κάλυψη της “τρύπας” ήταν η νεοφιλελεύθερη ατζέντα που εφαρµόστηκε µε συνέπεια. Για να καταλήξει τα τελευταία χρόνια στο µπαράζ µειώσεων των συντάξεων ως και 48%.

Μια σειρά από πολιτικές που εφαρµόστηκαν τα προηγούµενα χρόνια, ρήµαξαν τα αποθεµατικά των ασφαλιστικών ταµείων υπονοµεύοντας τη βιωσιµότητα του συστήµατος, όπως: α) η επί χρόνια υποχρεωτική κατάθεση των αποθεµατικών στην ΤτΕ µε µηδενικά επιτόκια, β) η χρήση των αποθεµατικών για σκοπούς ξένους µε την ασφάλιση, γ) η «επένδυση» αποθεµατικών στο Χρηµατιστήριο, που εξαέρωσε µεγάλο τµήµα της περιουσίας των ταµείων, δ) το PSI+ του 2012, που αποτέλεσε και τη χαριστική βολή, αλλά και ο τρόπος που προωθήθηκαν οι τρείς ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.

Μαζί µε όλα αυτά, η οκταετής ύφεση, η εκτόξευση της ανεργίας και η ευελιξία της εργασίας, συγκροτούν ένα εφιαλτικό σκηνικό για την Κοινωνική Ασφάλιση και τις συντάξεις µας.

Τα νέα µέτρα στο ασφαλιστικό µαζί µε την υπερφορολόγηση των εργαζοµένων, των ελεύθερων επαγγελµατιών και των επιστηµόνων, των αυτοαπασχολουµένων και των αγροτών διαλύουν και προλεταριοποιούν τη µεσαία τάξη, φτωχοποιούν τους εργαζόµενους και συνταξιούχους, εξαθλιώνουν τους ανέργους και καταστρέφουν τον πρωτογενή τοµέα της οικονοµίας και στέλνουν τη νεολαία στην ξενιτιά.

Πρόκειται για µια αντιασφαλιστική µεταρρύθµιση που κινείται στο πλαίσιο των Μνηµονίων και οδηγεί αντικειµενικά στην ολοκλήρωση της ανατροπής του δηµόσιου και αναδιανεµητικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήµατος.

Εποµένως το κυβερνητικό σχέδιο, που παρουσιάζεται ως Ασφαλιστική µεταρρύθµιση και το οποίο θα χειροτερεύσει µετά την διαπραγµάτευση µε τους δανειστές, µας βρίσκει κάθετα αντίθετους και αγωνιζόµαστε για την άµεση απόσυρσή του.

• Το Ασφαλιστικό συνεχίζει να αντιµετωπίζεται και από αυτή την Κυβέρνηση ως δηµοσιονοµικό πρόβληµα. Η κοινωνική ασφάλιση δεν µπορεί να µπαίνει στο ζύγι της δηµοσιονοµικής πολιτικής. Σε εποχές ύφεσης, ανεργίας και χαµηλών µισθών είναι αυτονόητο ότι ο κρατικός προϋπολογισµός θα αναλαµβάνει βάρη για την πληρωµή των συντάξεων, διότι σε κάθε άλλη περίπτωση, το πλήγµα θα είναι διαρκές και βαρύ.
• Η συµµετοχή του κράτους στην κοινωνική ασφάλιση περιορίζεται στην προνοιακού χαρακτήρα “Εθνική Σύνταξη”, κάτι που απορρυθµίζει την πλήρη αντιστοίχηση εργασίας, εισφορών και καταβαλλόµενης σύνταξης.
• Η απουσία µεταφοράς πόρων από το κράτος προς το ασφαλιστικό σύστηµα λειτουργεί αποτρεπτικά στην δυνατότητα ανακεφαλαιοποίησης του συστήµατος, που αποτελεί βασικό αίτηµά µας, ως όρος διασφάλισης της βιωσιµότητάς του.
• Ο υπολογισµός του συντάξιµου µισθού στο σύνολο του εργασιακού βίου µειώνει σηµαντικά τη βάση υπολογισµού του ανταποδοτικού κοµµατιού της σύνταξης.
• Η κλίµακα συντελεστών ανταποδοτικότητας µε βάση τα χρόνια εργασίας κρύβει τεράστιες µειώσεις. Για 35 χρόνια δουλειάς ο συντελεστής ανταποδοτικότητας περιορίζεται στο 36%, ενώ ξεπερνά µόλις το 45% για 42 χρόνια δουλειάς, αντί του 70% που ισχύει σήµερα.

Μένουµε ανυποχώρητοι στις διεκδικήσεις µας για τα ασφαλιστικά µας δικαιώµατα και αγωνιζόµαστε για:

• τη διασφάλιση του δηµόσιου, καθολικού και αναδιανεµητικού χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης
• τη διασφάλιση πόρων και είσπραξης ασφαλιστικών εισφορών για τη χρηµατοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης µε ταυτόχρονη κρατική συµµετοχή στο ασφαλιστικό σύστηµα για την σταθεροποίηση και την βιωσιµότητά του
• την ενίσχυση της πλήρους απασχόλησης µε πλήρη µισθό και δικαιώµατα µαζί µε την εξάλειψη ευέλικτων µορφών εργασίας, που θα ενισχύσουν τα ασφαλιστικά έσοδα
• Καταπολέµηση της εισφοροδιαφυγής και της µαύρης και ανασφάλιστης εργασίας µε στελέχωση και ενίσχυση των δηµοσίων ελεγκτικών µηχανισµών
• Καµία αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης
• Καµία µείωση στις συντάξεις (κύριες και επικουρικές)
• Επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης

Τραπεζικό σύστηµα καταλήστευσης των εργαζοµένων και των λαϊκών νοικοκυριών

Το τραπεζικό σύστηµα στην Ελλάδα κατά τη «χρυσή δεκαετία» του 2000 εξακόντισε τον υπερδανεισµό των εργαζοµένων και των λαϊκών νοικοκυριών, µέσω της στεγαστικής και καταναλωτικής πίστης από 16 δις € το 2000 στα 120 δις € το 2008. Αποµύζησε δεκάδες δις Ευρώ και αδιαφόρησε για τη µελλοντική αδυναµία των εργαζοµένων να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.

Υπονόµευσε την οικονοµία διαθέτοντας πακτωλό «φτηνού» χρήµατος σε αντιπαραγωγικές δαπάνες ενώ ταυτόχρονα άρµεγε το κράτος που ήθελε να εξυπηρετήσει τις δανειακές του υποχρεώσεις.

Από το 2008 έως το 2015 µετά και την 3η τρίτη ανακεφαλαιοποίηση οι εργαζόµενοι και οι πιο οικονοµικά αδύναµοι, ξεζουµίστηκαν µε περίπου 50 δις € για τη «σωτηρία» των τραπεζών.

Η 2η ανακεφαλαιοποίηση αποµείωσε τη συµµετοχή του κράτους από 85% στο 56% και η 3η στο 15% περίπου. Η εξέλιξη αυτή καθόλου δεν ωφέλησε την οικονοµία αφού δεν εκταµιεύτηκε ούτε ένα (1) € στην πραγµατική οικονοµία. Αντίθετα, σε συνδυασµό µε τις µνηµονιακές πολιτικές της λιτότητας οδήγησε στο κλείσιµο 250 χιλιάδων επιχειρήσεων εντείνοντας την ανεργία και διαλύοντας τον παραγωγικό ιστό της χώρας.

Το συνεχιζόµενο ξεπούληµα του τραπεζικού συστήµατος σε κερδοσκοπικά funds και στο πολυεθνικό κεφάλαιο θα έχει δύο καταστροφικές συνέπειες: α) µε την εφαρµογή «τραπεζοκεντρικών» κριτηρίων κινδυνεύουν να κλείσουν άµεσα 150.000 επιχειρήσεις, οι οποίες µε άλλο οικονοµικό σχέδιο θα µπορούσαν να αποτελέσουν πυλώνες της αναγκαίας παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και β) µε την εκχώρηση των κόκκινων δανείων στα κοράκια της αγοράς, θα ξεσπιτωθούν δεκάδες χιλιάδες εργαζοµένων, ανέργων και συνταξιούχων.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ βαρύνεται και µε την αδιαφορία για την προστασία των κατοικιών των εργαζοµένων και µε την άρνηση να προωθήσει την τεκµηριωµένη πρόταση που είχαµε καταθέσει το 2012 για τη µερική ή ολική απαλλαγή τους. Βαρύνεται επίσης για την ανυπαρξία σχεδιασµού και αντίστασης στις µνηµονιακές πολιτικές για το τραπεζικό σύστηµα αφού δεν οργάνωσε ποτέ και κανένα αγώνα.

Η νέα διοίκηση της ΓΣΕΕ εάν δεν µεριµνήσει για την ανατροπή αυτών των δεδοµένων και δεν δώσει πραγµατικές µάχες για να µην βρεθούν δεκάδες χιλιάδες συναδέλφων µας στο δρόµο ή νοικάρηδες στα ίδια τους τα σπίτια θα είναι υπόλογη και υπότροπη απέναντι στο σύνολο της εργατικής τάξης. Πολύ περισσότερο τώρα που το ΔΝΤ απαιτεί νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και αυτή θα πραγµατοποιηθεί από το κούρεµα των καταθέσεων που αφορά και στις όποιες λαϊκές αποταµιεύσεις των εργαζοµένων και των απόµαχων της εργασίας.

Το εργατικό κίνηµα οφείλει να θέσει πολύ ψηλά στις προτεραιότητές του την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και στο χρηµατοπιστωτικό τοµέα αφού οι πολιτικές της Ε.Ε. έχουν ως επίκεντρο τις τράπεζες και κανένας δεν µπορεί να εθελοτυφλεί.

Η διαγραφή του µεγαλύτερου µέρους του χρέους και το τραπεζικό σύστηµα υπό δηµόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο αποτελούν βασικό καθήκον για την υπεράσπιση της τάξης που εκπροσωπούµε.

Χρειαζόµαστε µια άλλη ΓΣΕΕ - Χρειαζόµαστε ενωτικά, ταξικά και δηµοκρατικά συνδικάτα

Μπροστά στο 36ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ και στις νέες πολιτικές και κοινωνικοοικονοµικές συνθήκες που έχουν διαµορφωθεί µετά από 6 χρόνια Μνηµονίων και έχουν ανατρέψει σταθερές δεκαετιών, το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνηµα της χώρας µας δεν µπορεί πια να συνεχίζει να λειτουργεί, µε τον τρόπο που λειτουργεί σήµερα.

Χρειάζεται ουσιαστική αναγέννηση και ριζική ανασυγκρότηση των δοµών και της δράσης του σε αγωνιστική – ταξική κατεύθυνση.

Η επίθεση που δέχονται οι εργαζόµενοι σε όλα τα επίπεδα είναι εξαιρετικά βίαιη και ολοκληρωτική. Γίνονται θυσία στο βωµό των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών µέσα από την εφαρµογή των Μνηµονίων. Τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώµατα πετσοκόβονται. Η ανεργία, η επισφάλεια, η ευελιξία γενικεύονται. Η εργατική τάξη φτωχοποιείται και περιθωριοποιείται. Η επίθεση αυτή µπορεί να αποκρουστεί µόνο από Συνδικάτα εντελώς διαφορετικά σε ότι αφορά τη λειτουργία, τη δράση και τον προσανατολισµό τους. Εντελώς διαφορετικά από αυτά που υπάρχουν σήµερα και τα οποία είναι απολύτως απαξιωµένα στη συνείδηση των εργαζοµένων.

Ένα αγωνιστικό, ταξικό, διεκδικητικό σ.κ., που θα εκφράζει τον απλό εργαζόµενο και το χώρο εργασίας του, που θα ανοίξει όλα τα σωµατεία µέσα από την αλλαγή των καταστατικών τους, ώστε να συµπεριλάβει στους κόλπους του όλο τον κόσµο της επισφάλειας: των δανειζόµενων, των εργολαβικών, των εργαζόµενων µε voucher, των εργαζοµένων στα προγράµµατα της κοινωφελούς, τα µπλοκάκια. Ένα σ.κ. που θα ελκύει τον εργαζόµενο να αναλάβει οργανωµένη συλλογική δράση, να διεισδύει στα σύγχρονα κολαστήρια, να αντιστέκεται, να σπάει τον φόβο, να αγωνίζεται και να νικά.

Ανάχωµα οι µνηµονιακές παρατάξεις και οι γραµµές του αποµονωτισµού - Μια άλλη ΓΣΕΕ είναι επιτέλους αναγκαία!

Όλο το προηγούµενο διάστηµα και µε τις µνηµονιακές πολιτικές να ισοπεδώνουν τα πάντα, οι κυρίαρχες πλειοψηφικές ηγεσίες µέσα στη ΓΣΕΕ και ειδικά η συγκεκριµένη ηγεσία της ΠΑΣΚΕ µε τη βοήθεια της ΔΑΚΕ, παρά τον «αγωνιστικό» βερµπαλισµό τους, έβαλαν ουσιαστικά πλάτη στα Μνηµόνια. Υπονόµευσαν τους αγώνες, τις απεργίες και τη δράση των εργαζοµένων. Ακολούθησαν τακτική αφωνίας, αδράνειας, ηττοπάθειας και αποδοχής ως τετελεσµένων των µνηµονιακών πολιτικών. Δεν θέλησαν να σχεδιάσουν και να συντονίσουν αγώνες µε προοπτική και διάρκεια. Στήριξαν τις προηγούµενες δικοµµατικές, τρικοµµατικές και «τεχνοκρατικές» κυβερνήσεις. Συµµετείχαν σε προσχηµατικούς κοινωνικούς διαλόγους και σε προγράµµατα του ΕΣΠΑ, πολλά εκ των οποίων προώθησαν την κοινωφελή εργασία και τα voucher. Πάνω απ’ όλα στήριξαν το ΝΑΙ στο Δηµοψήφισµα, συντασσόµενες µε όλο τον µνηµονιακό πόλο, µε την Τρόικα, µε τους εργοδότες, µε τα κόµµατα του ΝΑΙ. Δεν απάντησε στην τροµοκρατία των εργοδοτών που απειλούσαν µε οµαδικές απολύσεις σε περίπτωση επικράτησης του ΟΧΙ.

Ταυτίστηκαν µε την ήττα.

Οι δυνάµεις του ΠΑΜΕ από την άλλη εξακολούθησαν και αυτές όλο το προηγούµενο διάστηµα να εφαρµόζουν µέσα στα συνδικάτα διαιρετικές λογικές. Λογικές διαχωρισµού των εργαζοµένων. Τακτικές ξεχωριστών «αποστειρωµένων» αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Τακτικές υπονόµευσης των κοινών αγώνων. Πρακτικές ακραίας κοµµατικοποίησης και συνδικαλιστικής πόλωσης. Η ηγεσία του ΠΑΜΕ, στο όνοµα της υπεράσπισης µια δήθεν «ταξικής καθαρότητας», στο όνοµα της δήθεν µη υποχώρησης, παρέπεµψε και παραπέµπει τη λύση των σηµερινών προβληµάτων στο «σοσιαλιστικό αύριο». Έχει τη γραµµή του ότι τα συνδικάτα είναι ο εκτελεστικός βραχίονας του κόµµατος, και µε βάση αυτό περιχαρακώνει τους εργαζόµενους και µεταλλάσει όσες οργανώσεις ελέγχει σε συνδικαλιστικά νεκροταφεία αναπαραγωγής και απλής εκφώνησης των θέσεών της. Οι δυνάµεις του ΠΑΜΕ εν τέλει βρέθηκαν να διευκολύνουν αντικειµενικά τον µνηµονιακό πόλο µέσα και έξω από τα συνδικάτα και µάλιστα πολλές φορές στη ΓΣΕΕ, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστηµα να ταυτίζονται µε την ηγετική οµάδα της ΠΑΣΚΕ

Ταυτίστηκαν και αυτοί µε την ήττα.

Αλλαγή πορείας και προσανατολισµού ΤΩΡΑ!

Το συνδικαλιστικό κίνηµα χρειάζεται πραγµατική ανασύνταξη σε όλα τα επίπεδα: από την κορυφή µέχρι τη βάση. Από τη Συνοµοσπονδία, µέχρι τα πρωτοβάθµια σωµατεία.

Σήµερα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση της εσωτερικής λειτουργίας των συνδικάτων, η αλλαγή της στρατηγικής τους, ο αναπροσανατολισµός της δράσης τους, η επανάκτηση της αξιοπιστίας τους στους εργαζόµενους και την κοινωνία. Μόνο τότε θα µπορέσουν να ανατρέψουν τις αντεργατικές πολιτικές και να κάνουν νικηφόρους αγώνες.

Τα συνδικάτα δεν είναι ούτε αστικός, ούτε κοµµατικός θεσµός. Δεν είναι ούτε κυβερνητικός, ούτε εργοδοτικός θεσµός. Είναι εργατικός θεσµός που τον κατοχυρώσαµε στην ιστορική του πορεία µε αιµατηρούς αγώνες και οφείλουµε να διαφυλάξουµε τον χαρακτήρα τους. Χρειάζεται όµως άµεσα να υπάρξει ριζικός αναπροσανατολισµός της λειτουργίας και της δράσης τους σε αγωνιστική, ταξική, δηµοκρατική κατεύθυνση.

Χρειαζόµαστε συνδικάτα που θα αναφέρονται και θα παλεύουν για την τάξη που εκπροσωπούν και µόνο για αυτήν ενάντια σε πρακτικές κυβερνητικού, εργοδοτικού και κοµµατικού συνδικαλισµού.

Τι συνδικάτα θέλουµε

• Ταξικά και αυτόνοµα: Με ενότητα δράσης πάνω στα κοινά προβλήµατα. Με σύνδεση της πάλης για το άµεσο και το µερικό µε την πάλη για το γενικότερο συµφέρον της εργατικής τάξης, µακριά από συντεχνιακές αντιλήψεις
• Ανοιχτά και δηµοκρατικά: Ανοιχτά για την οργάνωση και την εκπροσώπηση όλου του κόσµου της επισφαλούς εργασίας. Με διεύρυνση των καταστατικών όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Με ανοιχτές δηµοκρατικές διαδικασίες σε όλα τα επίπεδα λήψης των αποφάσεων. Συνδικάτα µακριά από γραφειοκρατικούς µηχανισµούς. Μακριά από την υποκατάσταση των µελών από τις παρατάξεις.
• Μαζικά και αλληλέγγυα: Με αλληλεγγύη για τις πιο αδύναµες και ευάλωτες κατηγορίες των εργαζοµένων. Με ένταξη στα συνδικάτα και µέσα στο χώρο εργασίας, όλων των εργαζοµένων, µόνιµων και επισφαλών, ελλήνων και µεταναστών, νέων και γυναικών, χωρίς αποκλεισµούς και ανεξαρτήτως της τυπικής φύσης της εργασιακής σχέσης.
• Οικονοµικά αυτοδύναµα: Με αγώνα µέσα στους εργαζόµενους για την κατανόηση καταβολής της συνδικαλιστικής συνδροµής και της σηµασίας της. Με αγώνα για τη θεσµική (µέσω νόµου) καθιέρωση της δυνατότητας παρακράτησης της συνδικαλιστικής εισφοράς από τον µισθό των µελών των συνδικάτων. Με κεντρικά οργανωτικά µέτρα που θα ενισχύουν τη διαφάνεια και την ενηµέρωση των εργαζοµένων για τα οικονοµικά των συνδικάτων. Με ενίσχυση των πρωτοβάθµιων σωµατείων από πόρους των δευτεροβάθµιων οργανώσεων και της ΓΣΕΕ.
• Ανανεωµένα και δυναµικά: Με µέτρα για ένταξη των νέων και των γυναικών. Με ανάδειξη τους σε θέσεις ευθύνης και σε όλες τις βαθµίδες. Με πραγµατική λειτουργία και αναβάθµιση της Γραµµατείας Νέων και των Γυναικών της ΓΣΕΕ, µακριά από στείρες γραφειοκρατικές λειτουργίες και σε ευθεία διασύνδεση µε Οµοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Πρωτοβάθµια Σωµατεία. Με δράσεις ενηµέρωσης, εκπαίδευσης και παρέµβασης σε εργασιακούς χώρους. Με καµπάνιες και προγράµµατα οργάνωσης στα συνδικάτα.
• Καθαρά και αυθεντικά: Χωρίς νοθείες και εκλογοµαγειρέµατα. Χωρίς «µαιµουδιές» και πλαστούς αντιπροσώπους. Με καθαρά Μητρώα παντού, µε πραγµατικούς εργαζόµενους, που έχουν ΑΜ ΙΚΑ και ΑΜΚΑ. Με σύστηµα και πλατφόρµα ηλεκτρονικής παρακολούθησης και διασταύρωσης των ψηφισάντων µελών. Με πραγµατικά χαρτιά, επίσηµα και επικυρωµένα από τα Πρωτοδικεία. Με Κανονισµό Δεοντολογίας για τα συνδικαλιστικά στελέχη, µακριά από σκιές για παραγοντισµό, ιδιοτέλεια, πελατειακές σχέσεις, διαφθορά. 

Με ενότητα στη δράση προχωράµε!

Όλοι εµείς που συγκροτούµε τη Ριζοσπαστική Αγωνιστική Συνεργασία (Ρ.Α.Σ.) και συµπορευόµαστε στο 36ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ αλλά και µετά από αυτό, τελειώνουµε οριστικά τον κοµµατικό, γραφειοκρατικό, συντεχνιακό και εργοδοτικό συνδικαλισµό.

Χωρίς εξαρτήσεις και µε πρόταγµα την πλήρη αυτονοµία του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήµατος, παλεύουµε για µια άλλη ΓΣΕΕ: µπροστά στους αγώνες, δίπλα στους εργαζόµενους και την κοινωνία, µακριά από σκουριές, παθογένειες και πολιτικά παιγνίδια.

• Αγωνιζόµαστε ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, ερχόµαστε σε ρήξη και σύγκρουση µε την κυριαρχία των αγορών, που απορρυθµίζουν ολόκληρη την Ευρώπη και τους εργαζόµενους.
• Αγωνιζόµαστε ενάντια στις ταξικές πολιτικές των µνηµονίων και όλους όσους τις εφαρµόζουν.
• Αγωνιζόµαστε συντονισµένα στη µάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.
• Αγωνιζόµαστε για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και για µια δίκαιη και βιώσιµη ανάπτυξη που θα έχει επίκεντρο τις ανάγκες της κοινωνίας και των εργαζοµένων και όχι των δανειστών και των «θεσµών»
• Αγωνιζόµαστε για την αποκατάσταση του εργατικού δικαίου, των συλλογικών συµβάσεων και του ΟΜΕΔ, της εργατικής νοµοθεσίας και την υπεράσπιση της Δηµόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης.
• Αγωνιζόµαστε για την αναστύλωση του κράτους πρόνοιας, την παροχή δηµόσιων και υψηλής ποιότητας υπηρεσιών στην Παιδεία, την Υγεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, τις Συγκοινωνίες, στην Ενέργεια και το Νερό σε όλους τους Πολίτες.
• Αγωνιζόµαστε για την απαγκίστρωση από τα σηµερινά αδιέξοδα, συµβάλουµε στην ανατροπή των συσχετισµών, στους τόπους δουλειάς, στην κοινωνία, στα συνδικάτα.
  

Καλούμε το συνέδριο της ΓΣΕΕ να πάρει αποφάσεις για την κλιμάκωση των αγώνων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε συντονισμό με τους φορείς των επαγγελματιών, των αγροτών, των επιστημόνων και των συνταξιούχων, να δώσει αγώνα διαρκείας και μέχρι τέλους: για να μην περάσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, για να μην περάσει η εκχώρηση κόκκινων στεγαστικών δανείων και κόκκινων δανείων των μικρομεσαίων επαγγελματιών και επιχειρήσεων σε κερδοσκοπικά κεφάλαια, για να μην περάσουν οι προωθούμενες από τους δανειστές και την κυβέρνηση νέες φορομπηχτικές πολιτικές και το ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας.

ΕΔΩ Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΣΕ ΜΟΡΦΗ .pdf