Γιώργος Σμήλιος – Ο καιρός γαρ εγγύς

Γιώργος Σμήλιος – "Ο καιρός γαρ εγγύς"

Ομιλία στο 36ο Συνέδριο της ΟΜΕ-ΟΤΕ

Η ώρα της αρχής του τέλους πλησιάζει. Έως το τέλος του 2011 θα έχει δοθεί και το υπόλοιπο 10%. Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά η πραγματικότητα. Ήδη αντεργατικά νομοσχέδια όπως ασφαλιστικό, συλλογικές συμβάσεις, εργασιακές σχέσεις , όρια απολύσεων και άλλα έχουν γίνει νόμοι. Από την μία η κυβέρνηση χρησιμοποιώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό στρέφει την μία ομάδα εναντίον της άλλης. Αξιοποιώντας τις προνομιακές της σχέσεις με τους καναλάρχες και τα ΜΜΕ, σαλαμοποιώντας τους εργαζόμενους, κάθε φορά βάζει στο στόχαστρο άλλη κατηγορία εργαζομένων. Και η διοίκηση επιχειρεί δραματική συμπίεση του εργατικού κόστους μέσω της περικοπής επιδομάτων και μείωση του προσωπικού (ήδη είχαμε απολύσεις στην Cosmote). Τώρα το σχέδιο αυτό θέλει να το εφαρμόσει και σε εμάς περιμένοντας από την κυβέρνηση να δώσει την λύση.

Πιστεύει κανείς ότι μετά και από την πώληση του 10% θα παραμείνει ο ΟΤΕ με τον ίδιο ΓΚΠ ; Πιστεύει κανείς ότι δεν θα καταργηθεί η μονιμότητα και για τους παλιούς και θα έχουμε και απολύσεις ; Τα θέματα του σημερινού συνεδρίου θα έπρεπε να είναι πως θα οργανώσουμε την αντίστασή μας στην λαίλαπα που έρχεται . Από την άλλη έχουμε μια πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ), η οποία ή δεν θέλει ή δεν μπορεί να κατανοήσει την άγρια επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση, η διοίκηση και η τρόικα, εναντίον του κόσμου της εργασίας. Οι ευθύνες συνάδελφοι των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ απέναντι σε παλιούς και νέους συναδέλφους είναι τεράστιες. Και αυτό το λέω διότι έχουν την πλειοψηφία στην ΟΜΕ, και μόνο αυτοί μπορούν να πάρουν αποφάσεις όπως π.χ. ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, απεργίες, αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Αντίθετα οι μικρές παρατάξεις με τις θέσεις τους και τις προτάσεις τους το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά. Λειτουργεί η πλειοψηφία της ΟΜΕ σαν ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός που μοιράζει την εξουσία , ζει μέσα στον μικρόκοσμό της, διαφυλάττοντας σαν κόρη οφθαλμού την καρέκλα της, αδιαφορώντας συνειδητά για όσα συμβαίνουν γύρω της. Λειτουργεί στην λογική του συμβιβασμένου συνδικαλισμού (να περισώσουμε ότι μπορούμε), και οδηγεί το συνδικαλιστικό κίνημα στην διαχείριση και την ενσωμάτωση στο σύστημα.

Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων απορρίπτει αυτό το μοντέλο συνδικαλισμού που συνεχώς αναπαράγει τους συσχετισμούς και στην κορυφή της ΓΣΕΕ , καθιστώντας το πρόσωπο του επίσημου συνδικαλισμού απωθητικό. Ευθύνες έχουν και οι μικρές λεγόμενες παρατάξεις οι οποίες παρακολουθούν, αποκαλύπτουν, καταγγέλλουν, αλλά αδυνατούν να αρθρώσουν ένα αυτόνομο, ενωτικό και ταξικό λόγο, αντίπαλο στις μεθοδεύσεις του κυβερνητικού – κομματικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού και να αποτελέσουν τον τρίτο πόλο, που θα δώσει διέξοδο στα προβλήματα των συναδέλφων.

Τι πρέπει να γίνει άμεσα.

Το συνδικάτο οφείλει επιτέλους να βγει από την ακινησία και την εσωτερική αναδίπλωση. Να αποκτήσει την χαμένη του αξιοπιστία , να ανοιχτεί σε όλη την κοινωνία. Να αλλάξει ταχύτητα και προσανατολισμό – Να χαράξει στρατηγική – όραμα – στόχους, και να κινηθεί με όρους κινήματος. Να οργανώσει καθολική αντίσταση μέσα από ενωτικούς αγώνες με τα άλλα συνδικάτα απέναντι στην επίθεση που εξαπολύεται σήμερα ενάντια στην εργασία. Ένα συνδικάτο απαλλαγμένο από τα εκφυλιστικά φαινόμενα του παρελθόντος που σημαίνει σύγκρουση και ρήξη με τις πολιτικές της διοίκησης και της κυβέρνησης, οι οποίες εκφράζονται μέσω των νόμων της αγοράς, του ΔΝΤ και της ΕΕ, ώστε να εμπνεύσει παλιούς και νέους συναδέλφους. Διότι «ο καιρός γαρ εγγύς».