Συγκέντρωση – Συζήτηση της Αγωνιστικής Συνεργασίας ΟΤΕ για το ασφαλιστικό

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η Συγκέντρωση – Συζήτηση της Αγωνιστικής Συνεργασίας ΟΤΕ για το ασφαλιστικό. Η συγκέντρωση έγινε στην αίθουσα του Π.Κ.Ε ΟΤΕ Ν. Αττικής την 1 Ιουλίου 2010
Στην συγκέντρωση παραβρέθηκαν αρκετοί συνάδελφοι αλλά και συνταξιούχοι και στην συζήτηση που ακολούθησε αναδείχτηκε ότι υπάρχει ένα συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον των εργαζομένων για το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο που συζητείται την άλλη εβδομάδα στην Βουλή και για την καταιγίδα των αντεργατικών και αντικοινωνικών μέτρων της Κυβέρνησης και της τρόικας ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ. Διαπιστώθηκε ακόμα ένα έλλειμμα ενημέρωσης ή και παραπληροφόρησης που οφείλεται στην επικοινωνιακή καταιγίδα της κυβέρνησης και των φιλικών της ΜΜΕ, αλλά και της ανύπαρκτης αντίστοιχης επικοινωνιακής (και όχι μόνο) παρέμβασης του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος.

Κατεβάστε από εδώ το πλήρες κείμενο της εισήγησης σε pdf

Η Εισήγηση του Γιάννη Δούκα μέλους της ΕΕ της ΟΜΕ-ΟΤΕ

Το σχέδιο νόμου με τις ανατροπές στο ασφαλιστικό και εργασιακό τοπίο

Οι επιπτώσεις στους εργαζόμενους του ΟΤΕ

Το σύστημα των τριών πυλώνων, δηλαδή ένα σύστημα στο οποίο ο πρώτος πυλώνας θα παρέχει μια μικρή εθνική σύνταξη για όλους, ο δεύτερος στον οποίο θα συνεισφέρουν εργαζόμενοι και εργοδότες και θα έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα και ο τρίτος πυλώνας της ιδιωτικής ασφάλισης, προτάθηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας από την επιτροπή Σπράου, που σύστησε το ΠΑΣΟΚ, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Οι κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν τη συγκεκριμένη περίοδο δεν επέτρεψαν τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις.
Από τότε όμως και μέχρι σήμερα όλες οι κυβερνήσεις κινήθηκαν στη λογική του να διαχειριστούν το ασφαλιστικό με τέτοιο τρόπο ώστε να μεγαλώσουν τα προβλήματά του και κάποια στιγμή να έρθει σαν ώριμο φρούτο η «λύση» της κατεδάφισης του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος και το πέρασμα στο σύστημα των τριών πυλώνων. Την προηγούμενη δεκαετία είχαμε πολιτικές για μικρότερες εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές μεγάλης μερίδας εργοδοτών, είχαμε την παντελή έλλειψη μέτρων για την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής, είχαμε την ελλιπή χρηματοδότηση του ασφαλιστικού και είχαμε και το φόρτωμα των ταμείων με οικονομικά κόστη που δεν τους ανήκουν.
Έτσι η σημερινή κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας το ασφαλιστικό ως οικονομικό πρόβλημα και όχι ως κοινωνικό ζήτημα και ταυτόχρονα έχοντας θέσει τη χώρα κάτω από την οικονομική ομηρία της τρόικας χρησιμοποιεί ως επιχείρημα τα προβλήματα που δημιούργησαν οι πολιτικές όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και προχωρεί στην κατεδάφιση του υπάρχοντος δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος.
Μέχρι τώρα έχει ήδη ψηφιστεί ένα προ-ασφαλιστικό με το οποίο έχουν κοπεί η 13η και η 14η σύνταξη για τους ήδη συνταξιούχους πράγμα που θα μεταφερθεί και σε όλους τους μελλοντικούς συνταξιούχους. Εχει ψηφιστεί επίσης μία ρύθμιση που έχει να κάνει με το πρώην ΤΑΠ – ΟΤΕ και τον πρώην ΟΑΠ – ΔΕΗ με την οποία μειώνεται η φετινή κρατική επιχορήγηση κατά 10% και το ίδιο προβλέπεται να ισχύσει και στο μέλλον. Τέλος πριν μιλήσουμε για το νομοσχέδιο θα πρέπει να πούμε ότι η αναφορά που υπάρχει στη συμφωνία για λήψη και άλλων μέτρων εφ’ όσον σε κάποιο τρίμηνο δεν πληρούνται τα κριτήρια της συμφωνίας πιάνει και το ασφαλιστικό. Με βάση το νομοσχέδιο
1. Εισάγεται το σύστημα των τριών πυλώνων και προχωράει η μετάλλαξη της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης σε ατομική – ιδιωτική.
1.1. Θεσμοθετείται η λεγόμενη εθνική σύνταξη η οποία καθορίστηκε στα 360 € και θα δίνεται σε όλους τους συνταξιούχους όταν θα δικαιούνται σύνταξη και σε όλους τους ανασφάλιστους σε ηλικία 65 ετών με εισοδηματικά κριτήρια.
1.2. Η προοπτική είναι μετά το 2015 το κράτος να αποσυρθεί από τη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης και να καλύπτει μόνο αυτό το προνοιακό μέρος. Σύμφωνα με το άρθρο 11 οι αναπροσαρμογές των συντάξεων θα επηρεάζονται από ένα συντελεστή που θα διαμορφώνεται κατά 50% από το ΑΕΠ και κατά 50% από το δείκτη τιμών καταναλωτή. Παράλληλα προβλέπεται ότι από σήμερα και μέχρι το 2060 δεν επιτρέπεται η αύξηση των δαπανών για συνταξιοδοτικές παροχές πέραν του 2,5% του ΑΕΠ με έτος αναφοράς το 2009. Θα πρέπει να πούμε ότι στο νομοσχέδιο αυτό δεν υπάρχει καθόλου αναφορά για το ύψος της κρατικής χρηματοδότησης στο ασφαλιστικό σύστημα. Η μόνη αναφορά που υπάρχει είναι στο άρθρο 37 και λέει ότι το κράτος από το 2015 αναλαμβάνει τη βασική σύνταξη. Αυτά είναι που προϊδεάζουν και για μελλοντικές μειώσεις των συντάξεων πέραν από αυτές που έχουμε δει μέχρι σήμερα.
2. Ο δεύτερος πυλώνας έχει να κάνει με τη λεγόμενη αναλογική ή ανταποδοτική σύνταξη.
2.1. Αυτό που είχαμε μέχρι σήμερα ήταν ο συντάξιμος μισθός να καθορίζεται με τον τελευταίο μισθό μέχρι το τέλος του 2007 και από κει και μετά το 2008 με βάση τον τελευταίο χρόνο και σταδιακά μέχρι το 2012 με βάση το μέσο όρο των τελευταίων 5 χρόνων. Παίρναμε σύνταξη το ύψος της οποίας ήταν το 80% του συντάξιμου μισθού για τα χρόνια μέχρι το 2007 και από κει και μετά μειωνόταν κατά 1% το χρόνο για να καταλήξει στο 70% το 2017.
2.2. Το υπουργείο εργασίας κατέθεσε μια τροπολογία με την οποία αλλάζει ελαφρώς προς το καλύτερο τα ποσοστά αναπλήρωσης που είχε το αρχικό σχέδιο νόμου χωρίς όμως να αλλάζει τη φιλοσοφία του να καταστούν οι συντάξεις μικρά επιδόματα. Με βάση την τροπολογία που κατατέθηκε το τελικό ποσό σύνταξης για όλα τα χρόνια ασφάλισης θα καθορίζεται με βάση το συντελεστή που αντιστοιχεί στο τελευταίο έτος ασφάλισης. Έτσι στα 25 χρόνια έχουμε αναπλήρωση 26,5, στα 30 34,2, στα 35 45,85 και στα 40 (ποιος θα τα καλύψει άραγε;) 60%.

Κάντε κλίκ στην παρακάτω εικόνα για μεγέθυνση

2.3. Για τους ασφαλισμένους πριν το 2010 που δικαιούνται σύνταξη πριν το 2015 τα χρόνια ασφάλισης μέχρι το 2010 θα υπολογιστούν με βάση τους παλαιούς συντελεστές και τα χρόνια από το 2011 μέχρι το τέλος του 2014 με τους νέους και σε καμία περίπτωση από το 2013 και μετά το ποσοστό αναπλήρωσης δεν θα ξεπερνά το 2% κατ’ έτος.

2.4. Για τους ασφαλισμένους πριν το 2010 που δικαιούνται σύνταξη μετά την 1/1/2015 τα χρόνια ασφάλισης μέχρι το 2010 θα υπολογιστούν με βάση τους παλαιούς συντελεστές και τα χρόνια από το 2011 και μετά με τους καινούριους και θα δικαιούνται και μέρος της βασικής σύνταξης ανάλογα με τα χρόνια ασφάλισης που έχουν μετά το 2011. Για την κατηγορία αυτή ορίζεται ότι σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί ο ασφαλισμένος να λάβει μεγαλύτερη σύνταξη από αυτή που θα έπαιρνε με τις παλαιές διατάξεις.
3. Εκτός των άλλων μειώσεων καθιερώνεται κλιμακωτά ειδική εισφορά για συντάξεις

από 1401 – 1700 € σε ποσοστό 3%
από 1701 – 2000 € σε ποσοστό 4%
από 2001 – 2300 € σε ποσοστό 5%
από 2301 – 2600 € σε ποσοστό 6%
από 2601 – 2900 € σε ποσοστό 7%
από 2901 – 3200 € σε ποσοστό 8%
από 3201 – 3500 € σε ποσοστό 9% και
από 3501 € και άνω σε ποσοστό 10%.

4. Τα σημερινά ισχύοντα για τις επικουρικές συντάξεις καταργούνται. Η επικουρική σύνταξη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα αποτελέσει μαζί με την κύρια ένα ενιαίο σύνολο. Το ύψος των επικουρικών συντάξεων παραπέμπεται στην εθνική αναλογιστική αρχή η οποία θα πρέπει να συντάξει μελέτες για όλα τα ταμεία μέχρι το τέλος του έτους και να κάνει προτάσεις οι οποίες θα είναι δεσμευτικές. Ταυτόχρονα ρητά ορίζεται στο νομοσχέδιο ότι το κράτος σε καμία περίπτωση δεν θα καλύψει ελλείμματα επικουρικών τομέων ή κλάδων και όποτε προκύπτει ή προβλέπεται έλλειμμα οι συντάξεις θα αναπροσαρμόζονται προς τα κάτω.
5. Για όλες τις μειωμένες συντάξεις θεσμοθετείται μείωση ύψους 6% για κάθε χρόνο που υπολείπεται του αντίστοιχου ορίου ηλικίας.
6. Για τους μετά το 1983 ασφαλισμένους καταργείται η 35ετία και η 37ετία και θεσμοθετείται η συνταξιοδότηση με 40 χρόνια δουλειάς σε ηλικία 60 ετών ή διαφορετικά στα 65.
7. Καταργούνται οι όποιες προστατευτικές διατάξεις έχουν απομείνει για τις μητέρες ανηλίκων παιδιών και θεσπίζεται ενιαίο όριο ηλικίας για όλες τις γυναίκες το 65ο έτος.
8. Οι μεταβατικές διατάξεις για το θέμα αυτό ορίζουν ότι τα όρια ηλικίας των μητέρων ανήλικων παιδιών ασφαλισμένων στα πρώην ειδικά ταμεία που πρωτοασφαλίστηκαν από 1/1/83 έως 31/12/1992 γίνονται 52 το 2011, 55 το 2012 και 65 το 2013. Οι μητέρες ανηλίκων που συμπληρώνουν τον απαιτούμενο συντάξιμο χρόνο δικαιούνται μειωμένη σύνταξη στα 50 το 2011, στα 53 το 2012 και στα 60 από το 2013 και μετά. Το όριο ηλικίας διαμορφώνεται και ισχύει ανάλογα με το τι ισχύει το έτος κατά το οποίο συμπληρώνεται ο απαιτούμενος συντάξιμος χρόνος και συντρέχει ταυτόχρονα και η ανηλικότητα του παιδιού.
9. Θεσμοθετείται η σύνδεση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής αρχής δεδομένης από το 2021.
10. Προκειμένου να χρυσωθεί το χάπι των ανατροπών δίνεται η δυνατότητα αναγνώρισης πλασματικού χρόνου μέχρι και 4 χρόνια το 2011, 5 χρόνια το 2012, 6 το 2013 και 7 από το 2014. Ο χρόνος αυτός αφορά το στρατό, τις σπουδές, το χρόνο μαθητείας, το χρόνο άδειας ανατροφής των παιδιών (προϋπήρχε), την εκπαιδευτική άδεια άνευ αποδοχών μέχρι 2 χρόνια (προϋπήρχε) και τις ημέρες απεργίας με εξαγορά. Επίσης αφορά το χρόνο επιδότησης ασθένειας μέχρι 300 ημέρες (ήταν 200 ημέρες), το χρόνο της τακτικής ανεργίας μέχρι 300 ημέρες (ήταν 200 ημέρες), την άδεια λοχείας και τον πλασματικό χρόνο που χορηγείται στις μητέρες χωρίς εξαγορά. Ο χρόνος επιδότησης ασθένειας, τακτικής ανεργίας και άδειας λοχείας αναγνωρίζεται μόνο για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος και όχι για τον προσδιορισμό του ποσού της σύνταξης.
11. Τα κίνητρα αποχώρησης που χορηγούν επιχειρήσεις σε ασφαλισμένους που έχουν συμπληρώσει τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης φορολογούνται με αυξημένο φορολογικό συντελεστή.
12. Επαναδιατυπώνει τις ρυθμίσεις του νόμου Πετραλιά που αφορούν στις διατάξεις κανονισμών εργασίας ή συλλογικών συμβάσεων που προβλέπουν υποχρεωτική αποχώρηση και συνταξιοδότηση. Με τη διάταξη που εισάγει προβλέπει την υποχρεωτική αποδοχή από τον εργοδότη της αίτησης του υπαλλήλου για παραμονή στην εργασία μέχρι 3 χρόνια.
13. Με δεδομένα τη μείωση των συντάξεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας και την αύξηση των απαιτούμενων χρόνων ασφάλισης δεν θα είναι λίγοι αυτοί που κόβοντας ακόμη και από το υστέρημά τους θα προστρέξουν στον τρίτο πυλώνα στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και θα γίνουν βορά στις ορέξεις τους με την προσδοκία της σύνταξης που τους μειώνει σήμερα το Δημόσιο.

Εκτός από τα ασφαλιστικά ζητήματα το νομοσχέδιο έχει και ένα ειδικό κεφάλαιο που αναφέρεται στις εργασιακές σχέσεις. Με το κεφάλαιο αυτό η κυβέρνηση επιτίθεται στο σκληρό πυρήνα των εργασιακών σχέσεων του ιδιωτικού τομέα τον οποίο δεν τόλμησε να πειράξει μέχρι σήμερα κανείς. Είναι χαρακτηριστικό ότι το νόμο 2112 του 1920 για τις αποζημιώσεις λόγω απόλυσης δεν τον πείραξαν ούτε οι δικτατορικές ή οι κατοχικές κυβερνήσεις. Με τις ρυθμίσεις αυτές επιχειρείται η κατάργηση του κατώτατου μισθού, η ευθεία παρέμβαση στις συλλογικές διαπραγματεύσεις με την ουσιαστική κατάργηση του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), η αύξηση του ορίου των απολύσεων, η μείωση της αποζημίωσης λόγω απόλυσης και η καταβολή της όχι άμεσα αλλά σε δόσεις και τέλος η μείωση της υπερωριακής αμοιβής.
• Σε επιχειρήσεις που απασχολούν από 20 έως 150 άτομα η εργοδοσία μπορεί να απολύει μέχρι 6 εργαζόμενους το μήνα.
• Οι επιχειρήσεις που απασχολούν πάνω από 150 άτομα μπορούν να απολύουν μέχρι 5% και μέχρι 30 άτομα το μήνα από 2% που ισχύει σήμερα.
• Ο κατώτατος μισθός που ορίζεται από την εκάστοτε Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) δεν θα ισχύει για νέους έως 25 ετών. Οι κάτω των 25 θα αμείβονται με το 84% του κατώτατου μισθού. Η «φόρμουλα» την οποία βρήκε η κυβέρνηση για κάλυψη του υπόλοιπου ποσού από τον ΟΑΕΔ αφ’ ενός δεν λύνει το πρόβλημα του κοινωνικού κανιβαλισμού που θα παρουσιαστεί μέσα στις επιχειρήσεις και αφ’ ετέρου για άλλη μια φορά τα χρήματα του ΟΑΕΔ χρησιμοποιούνται για την επιχορήγηση της εργοδοσίας.
• Εκτός αυτών θεσπίζεται και η δυνατότητα συμβάσεων μαθητείας για νέους από 15 έως 18 ετών οι οποίοι θα λαμβάνουν μόνο το 70% του βασικού μισθού και δεν ασφαλίζονται για σύνταξη.
• Καταργείται η δυνατότητα που είχαν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να προσφεύγουν μονομερώς στη διαιτησία (για κλαδικές, ομοιοεπαγγελματικές και επιχειρησιακές συμβάσεις) και για την προσφυγή απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του εργοδότη.
• Η δυνατότητα δηλαδή προσφυγής στον ΟΜΕΔ μένει μόνο για την Εθνική Γενική Συλλογικ΄κη Σύμβαση Εργασίας που υπογράφει η Γ.Σ.Ε.Ε. Ακόμη και αυτό όμως υπονομεύεται με τη ρήτρα που υπάρχει για ομόφωνη μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων αποδοχή των μεσολαβητών – διαιτητών.
• Τα παραπάνω σημεία θα σημάνουν την καθήλωση των μισθών και την πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων για τους νέους. Αυτό θα συμβεί γιατί έξι μήνες μετά την ημερομηνία λήξης μιας σύμβασης ή μετά την καταγγελία της αυτή δεν ισχύει για τους νεοπροσλαμβανόμενους και μπαίνουμε πλέον σε καθεστώς όπου θα υπάρχουν μόνο ατομικές συμβάσεις.
• Η αποζημίωση λόγω απόλυσης μειώνεται στο μισό. Αυτό που ίσχυε μέχρι σήμερα προκειμένου ο εργοδότης να δώσει τη μισή αποζημίωση ήταν το να ενημερώσει τον εργαζόμενο ότι θα τον απολύσει τόσους μήνες πριν την απόλυση όσοι ήταν και οι μηνιαίοι μισθοί που δικαιούται. Αυτό αλλάζει και η χρονική υποχρέωση ενημέρωσης του μισθωτού από τον εργοδότη μειώνεται σε σημείο κοροϊδίας. Η υποχρέωση του εργοδότη για γνωστοποίηση της απόλυσης κυμαινόταν ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας από 1 έως και 24 μήνες και τώρα κυμαίνεται από ένα έως 6 μήνες.
• Η υποχρέωση του εργοδότη για άμεση καταβολή της αποζημίωσης καταργείται και αυτή θα δίνεται πλέον σε διμηνιαίες δόσεις ίσες με τις αποδοχές δύο μηνών.
• Η αμοιβή της υπερεργασίας η οποία μέχρι σήμερα ήταν το ωρομίσθιο προσαυξημένο κατά 25% μειώνεται και η προσαύξηση γίνεται 20%. Επίσης η προσαύξηση της υπερωρίας για τις πρώτες 120 ώρες από 50 γίνεται 40% και για τις υπόλοιπες από 75 γίνεται 60%.

Είναι σαφές ότι αν το νομοσχέδιο αυτό γίνει νόμος και αν οι ρυθμίσεις που υπάρχουν μέσα στη συμφωνία κυβέρνησης – τρόικας γίνουν πράξη το αύριο για το ασφαλιστικό και εργασιακό τοπίο θα είναι μαύρο.
Η υλοποίηση των κυβερνητικών θέσεων και των ρυθμίσεων που υπάρχουν στη συμφωνία θα σημάνουν την αρχή του τέλους του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος και την εισαγωγή της ιδιωτικής ασφάλισης στο ασφαλιστικό σύστημα.
Με βάση αυτά καλούμαστε όλοι να εντείνουμε τον αγώνα μας προκειμένου αυτές οι πολιτικές να μην ψηφιστούν ή ακόμη και αν ψηφιστούν να καταργηθούν στην πράξη. Κλείνοντας θα πρέπει να πούμε ότι ο στόχος αυτός εντάσσεται σε ένα άλλο μεγαλύτερο ο οποίος είναι το έξω το ΔΝΤ από την Ελλάδα και έξω ο λεγόμενος μηχανισμός στήριξης ΔΝΤ – Ε.Ε. και ΕΚΤ.