Αποχαιρετιστήρια επιστολή του συν. Στέλιου Κυδωνάκη στα μέλη της ΕΕΤΕ-ΟΤΕ

Αποχαιρετισμός

Δεν είναι εύκολο για μένα, αποχαιρετώντας τους συναδέλφους μου, μέλη της ΕΕΤΕ-ΟΤΕ,  να πουλήσω αισιοδοξία. Δεν υπάρχουν στον ορατό ορίζοντα σημάδια που να με κάνουν να αισιοδοξώ για το μέλλον του κόσμου της δουλειάς στην Ευρώπη, πολύ περισσότερο στην υποδουλωμένη από τα μνημόνια Ελλάδα, ακόμα περισσότερο στον δικό μας ΟΤΕτζίδικο μικρόκοσμο. Στην Ευρώπη ολοκληρώνονται σταδιακά οι «εργασιακές μεταρρυθμίσεις». Έτσι, ότι προώθησε στην Ευρώπη την δεκαετία του 1990, η νεοφιλελεύθερη ελίτ, χωρίς να καταφέρει να το νομοθετήσει  (flexicurity, οδηγία bolgenstain, Mini jobs, on call contracts), συνταγματοποιήθηκε στις μέρες μας αρχικά στην Δανία και μετά στη Γερμανία, στη Γαλλία κλπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εργασιακής «μεταρρύθμισης» το πρόσφατα ψηφισθέν νομοσχέδιο στην Αυστρία που  θεσπίζει  δωδεκάωρη ημερήσια εργασία ή εξηντάωρη εβδομαδιαία εργασία! Έτσι ότι χτίστηκε στην μεταπολεμική Ευρώπη ως κοινωνικό κράτος – αντίβαρο στις κατακτήσεις των εργαζομένων στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, γκρεμίζεται στις μέρες μας, μεγιστοποιώντας τα κέρδη μεγάλων υπερεθνικών επιχειρηματικών ομίλων και ρίχνοντας πιο βαθιά στην φτώχια και την επισφάλεια τα μεγάλα λαϊκά στρώματα.   

Δυστυχώς σε όλη την Ευρώπη η ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού και ο εργασιακός μεσαίωνας που φέρνει, δεν αμφισβητείται από όσους αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί. Τον ρόλο της αντισυστημικής δύναμης φέρεται να διεκδικεί η φασίζουσα και λαϊκίστικη ακροδεξιά, επαναφέροντας  φαντάσματα της ιστορίας από τον περασμένο αιώνα. Όσοι έχουν στοιχειώδη δημοκρατική πολιτική συγκρότηση δεν εξαπατώνται από την ξενοφοβική και μισαλλόδοξη ρητορική της. Ποτέ άλλοτε όμως δεν ξεμύτισαν με τόσο θράσος οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού, όσο στον σημερινό ζοφερό κόσμο των συνταγματοποιημένων ευρωμονόδρομων.  Όσο η Ευρωπαϊκή Αριστερά παραμένει ευρώδουλη και συστημική, τόσο η ακροδεξιά και ο λαϊκισμός θα ρηγματώνει τις γραμμές της και θα φαντάζει στα πιο καθυστερημένα και ευάλωτα στρώματα της εργατικής τάξης ως πιθανή εναλλακτική.   

Στην χώρα μας μετά από οκτώ χρόνια μνημονιακής υποδούλωσης και θεσμικής κατάρρευσης του εργατικού δικαίου, κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι τον Αύγουστο του 2018, με το τέλος του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, επανέρχεται η κανονικότητα στην αγορά εργασίας και η επιστροφή του πλαισίου των συλλογικών διαπραγματεύσεων στα προ μνημονίου επίπεδα. Δυστυχώς τα πρώτα δείγματα κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά είναι: Η πρόσφατη εγκύκλιος που υπέγραψε η υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, για την επαναφορά της αρχής της επεκτασιμότητας των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, είναι εντελώς ψευδεπίγραφη, αφού οι προϋποθέσεις  για την επέκταση και την κήρυξη ως υποχρεωτικής, για το σύνολο των εργαζομένων ενός κλάδου, μιας συλλογικής σύμβασης εργασίας, είναι τέτοιες ώστε να διευκολύνεται η εργοδοτική πλευρά. Πέρα όμως από την αρχή της επεκτασιμότητας, για την οποία με την επίμαχη εγκύκλιο – παγίδα οριστικοποιείται η μη επαναφορά της, θα έπρεπε να περιμένουμε την επαναφορά της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης, την επαναφορά της μεσολάβησης – διαιτησίας με το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής στον ΟΜΕΔ, την κατάργηση της 6^ης ΠΥΣ του 2012, την επαναφορά του περιεχομένου της μετενέργειας και  του κατώτατου μισθού στα 751€ και την κατάργηση του δικαιώματος του υπουργού εργασίας να τον καθορίζει. Οψόμεθα..

Ποιος όμως έχει την ευθύνη να πάρει στις πλάτες του ένα τέτοιο αγώνα για την επαναφορά των εργασιακών δικαιωμάτων;   Πάντως όχι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η μνημονιακή αντιπολίτευση! Είναι αλήθεια ότι ο πρόεδρος της ΝΔ χωρίς φόβο για το πολιτικό κόστος ξεσπαθώνει: «Η δια βίου απασχόληση στον ίδιο τομέα είναι κάτι που μάλλον πια ανήκει στο παρελθόν». «Το κλασικό δυτικό ωράριο «9 με 5», στην ίδια δουλειά, να παίρνει κανείς σύνταξη από την ίδια δουλειά, από αυτήν στην οποία ξεκίνησε, αυτό είναι μάλλον ξεπερασμένο» «η ευελιξία στην αγορά εργασίας και η προώθηση νέων τύπων συμβάσεων απασχόλησης μπορεί να ιδωθεί και ως ευκαιρία αύξησης της απασχόλησης».

Τότε ποιος; Δεν θα έπρεπε το επίσημο και θεσμοθετημένο συνδικαλιστικό κίνημα να έχει ξεσηκώσει πανστρατιά αγώνων για την επαναφορά του πλαισίου των συλλογικών συμβάσεων;  Σσσσς η ΓΣΕΕ κοιμάται, μην την ξυπνάτε… Όπως σε βαθιά ύπνωση βρίσκονται λίγο – πολύ τα περισσότερα Εργατικά Κέντρα, οι ομοσπονδίες, τα πρωτοβάθμια σωματεία. Εδώ και δεκαετίες οι δυνάμεις που κυριαρχούν (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος, έχουν απαξιώσει σε τέτοιο βαθμό τον θεσμό των συνδικάτων που κανείς πλέον δεν τους ζητά ευθύνες!! Για το γεγονός ότι παρόπλισαν και αδρανοποίησαν ένα θεσμό που θα μπορούσε να είναι αντίβαρο στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας. Για το ότι ανέχτηκαν – αν δεν στήριξαν – το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και των ιδιωτικοποιήσεων. Γιατί τάχτηκαν με την πλευρά των δανειστών και των τοκογλύφων το Ιούλη του 2015. Γιατί παρακολουθούν χωρίς να ντρέπονται να εκπλειστηριάζονται λαϊκές κατοικίες. Γιατί ανέχτηκαν τον Γενάρη του 2018 την κυβέρνηση να φαλκιδεύει το δικαίωμα στην απεργία και να απαγορεύει ουσιαστικά στα πρωτοβάθμια σωματεία να την προκηρύσσουν, χωρίς να εξαγγείλουν ούτε μια απεργία για τα μάτια του κόσμου.

Από κοντά και το δικό μας πολύπαθο συνδικαλιστικό κίνημα. Η ΟΜΕ-ΟΤΕ και τα περισσότερα πρωτοβάθμια βρίσκονται από καιρό σε αποδρομή από τα εγκόσμια. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που συνδιοικούσαν με τις διορισμένες από την εκάστοτε κυβέρνηση διοικήσεις. Έτσι σήμερα απεμπόλησαν τον κυβερνητικό χαρακτήρα τους (όχι όμως και τον κομματικό) και μετατράπηκαν σε γραφεία τύπου της εργοδοσίας. Εργοδοτικοί ως το μεδούλι, υπέγραψαν μειώσεις μισθών, πριν καν το επιβάλουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις με την 6^η ΠΥΣ! Τροχονόμοι των απολύσεων, εξηγούν με πειστικότητα για ποιο λόγο η διοίκηση αναγκάστηκε (sic) να χρησιμοποιήσει το άρθρο 13 του ΕΚΠ. Κυνικοί διαδρομιστές, προμοτάρουν τις «εθελούσιες» του εργοδότη διασπείροντας φήμες. Καταφερτζήδες δολοπλόκοι, πουλάνε ως εκδούλευση στους συναδέλφους, ότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά του (κοινωνικός τουρισμός, ΟΠΑΚΕ, μεταθέσεις, δάνεια, θέσεις ευθύνης).

Αυτό το συνδικάτο θα μπορούσες να το πεις και τελειωμένο ! Όσο ζώ ελπίζω έλεγε ο Θεόκριτος (κατ’ άλλους ο Κικέρωνας). Ελπίζω πως κάποια στιγμή οι εργαζόμενοι θα ιεραρχήσουν διαφορετικά  τα συμφέροντά τους. Θα διαπιστώσουν πως είναι σημαντικότερη η θέση εργασίας, η ασφάλεια, ο μισθός και κυρίως η αξιοπρέπειά τους, από τις διακοπές στην Τέμενη, από κείνη την μετάθεση στο χωριό, από τις ψευδείς υποσχέσεις για εργασιακή ανέλιξη. Ελπίζω κυρίως πως οι νέοι συνάδελφοι, τόσο οι πρώην ΟΤΕplusίτες που παλεύουν να ζήσουν με 650 €, όσο και αυτοί που γονατίζουν στις γαλέρες της E-Value θα τους γυρίσουν την πλάτη και θα φτιάξουν επιτέλους ένα συνδικάτο απαλλαγμένο από τους εργοδοτικούς και κομματικούς εγκάθετους, σύγχρονο, δημοκρατικό, μαχητικό, ταξικά προσανατολισμένο. Ελπίζω τέλος ότι εμείς στην ΕΕΤΕ-ΟΤΕ που προσπαθήσαμε – όχι πάντα με επιτυχία – να υπάρξουμε ως αντίπαλο δέος στον καθεστωτικό, συντεχνιακό, εργοδοτικό, κομματικό και αναθετικό συνδικαλισμό, θα κάνουμε τις αναγκαίες υπερβάσεις και θα πετύχουμε να γίνουμε ένα σωματείο αναφοράς για το ήθος μας, την αποτελεσματικότητά μας, την διαφάνεια, τον πλουραλισμό και την δημοκρατία.

Καλή συνέχεια σε όλες και σε όλους   

Στέλιος Κυδωνάκης

Πρώην μέλος Δ.Σ.  ΕΕΤΕ-ΟΤΕ, ΟΜΕ-ΟΤΕ, ΓΣΕΕ

Αναδημοσίευση από την "ΟΘΟΝΗ" της ΕΕΤΕ-ΟΤΕ