Αυθαιρεσία οργανωμένη ή τεκμηριωμένη ανοργανωσιά;

PDF

Αυθαιρεσία οργανωμένη ή τεκμηριωμένη ανοργανωσιά;

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι επί ένα μήνα τα «στελέχη» της εταιρίας επιδίδονται σε ένα ανελέητο κυνήγι κεφαλών και μάλιστα με τεράστια ποικιλία στο ιδιότυπο αυτό safari. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν με τόση ένταση, αλλά είναι η πρώτη φορά που το κάνουν εν κρυπτώ και παραβύστω. Η οργή των εργαζομένων έχει ωστόσο ξεχειλίσει και οι περισσότεροι ήδη έδωσαν την απάντηση που αρμόζει στους προϊσταμένους που τους εκφοβίζουν.

Η ανοργάνωτη αντίσταση, όμως, δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση.  Το συνεχόμενο εργασιακό bullying έχει κάνει εκρηκτικό το εργασιακό περιβάλλον και δημιουργεί την αίσθηση ότι η εταιρία στην οποία εργαζόμαστε δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον το δικό της και πολύ περισσότερο των εργαζομένων της. Η «προοπτική» στην οποία «επενδύει» η ανώτατη διοίκηση είναι οι εργολαβικές εταιρίες, οι οποίες θα πριονίζουν τις εργασιακές αμοιβές & δικαιώματα, για να μεταφέρουν επιπλέον υπερκέρδη στο στενό περιβάλλον του διευθύνοντος συμβούλου και της DT.

Οι περίφημοι managers της αγοράς και τα «κορυφαία» μυαλά που έχουν αγοράσει τα πτυχία τους από τα ιδιωτικά κολέγια, αποδεικνύουν ότι το μοναδικό έργο το οποίο έχουν κληθεί να επιτελέσουν στον Όμιλο ΟΤΕ είναι ο εκφοβισμός απλών εργαζομένων, οικογενειαρχών αλλά και νέων. Στη μοναδική ομάδα που αυξάνουν και διευρύνουν το αντικείμενο είναι οι ψυχολόγοι εργασίας.

Η ΟΜΕ και ο συνδικαλισμός γενικότερα έχει ακέραιες τις δικές του ευθύνες. Η υπογραφή συλλογικής σύμβασης έχει αποδείξει με το «καλημέρα» ότι αύξησε την εργοδοτική αυθαιρεσία. Το τοπίο παραμένει θολό: Η εργασιακή ''ειρήνη'' που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη και επικαλείται το συνδικάτο  λόγω της πρόσφατης ΣΣΕ, είναι επίπλαστη. Η εργοδοσία δεν την εφαρμόζει γιατί τη χρησιμοποιεί ως  μεταβατική συνθήκη ώστε οι εργαζόμενοι να μεταφερθούν σε «θυγατρικές» υπό το φόβο της απόλυσης και να εκκινήσουν ένα νέο αβέβαιο εργασιακό βίο με μηδενικά δικαιώματα.

Η κυβερνητική πολιτική που ενθαρρύνει την εργοδοτική αυθαιρεσία και προκαλεί δυσμενείς για τους εργαζομένους αλλαγές στο εργασιακό περιβάλλον σιγοντάρει τις επιλογές της διοίκησης. Τα εργατικά ατυχήματα, η εντατικοποίηση και η ψυχολογική πίεση για ανέφικτους στόχους και «αξιολόγια», βαπτίζονται πλέον κανονικότητα.

Το συνδικάτο θα έπρεπε να αποτελεί ανάχωμα κι όχι πατερίτσα για «επιχειρηματικές» πολιτικές ανεύθυνες και απάνθρωπες. Οι ζωές μας δεν αξίζουν να είναι υποχείριο αδίστακτων “managers”, αλλά ούτε και συνδικάτων που εξαντλούνται σε επίπεδο καταγγελίας και δίχως να φέρνουν αποτελέσματα απαξιώνονται τελικά στα μάτια των εργαζομένων.