Εργαζόμενοι στις δημόσιες επιχειρήσεις: Δεν εξαιρούνται από την κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων

Αναδημοσίευση από την "Αυγή" 30/11/2010

Εδώ σε PDF

Του Γιάννη Δούκα

Η κυβέρνηση της υποταγής και πριν να βγουν καλά καλά τα αποτελέσματα των εκλογών συνεχίζει το καταστροφικό της έργο και έβαλε στο στόχαστρο τις δημόσιες επιχειρήσεις.

Έτσι μετά το νομοσχέδιο για τον ΟΣΕ αναμένεται να ενταθούν οι επιθέσεις στις συγκοινωνίες, καθώς και σε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις.

Στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση των όποιων επιχειρήσεων παρουσιάζουν κέρδη και η αντιμετώπιση των άλλων μόνο ως μονάδες οικονομικού αποτελέσματος και όχι σαν μονάδες κοινωνικής αναγκαιότητας που είναι στην πραγματικότητα. Οι στόχοι αυτοί περνάνε μέσα από την άρση της μονιμότητας, τη μείωση των θέσεων εργασίας, τις αλλαγές των κανονισμών εργασίας και των εργασιακών σχέσεων, τη μείωση των μισθών, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την περιθωριοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος, τη θεοποίηση του διευθυντικού δικαιώματος...

Το σενάριο έχει παιχτεί κατ’ επανάληψη στο παρελθόν. Ποτέ όμως η επίθεση δεν ήταν εφ’ όλης της ύλης και αυτού του μεγέθους.

Για πολλά χρόνια η κοινή γνώμη έχει βομβαρδιστεί με τις θεωρίες των τεμπέληδων, των ρετιρέ και των προνομιούχων οι οποίοι «ευθύνονται» για όλα τα προβλήματα των δημόσιων επιχειρήσεων.

Έτσι τις δύο τελευταίες δεκαετίες είχαμε μια σειρά από νόμους (κύρια στον χώρο των μεταφορών και των τηλεπικοινωνιών) με βάση τους οποίους καταργήθηκαν εργατικά δικαιώματα δεκαετιών. Τα κυριότερα ζητήματα τα οποία αποτέλεσαν την αιχμή της αντιπαράθεσης μεταξύ εργαζόμενων και της εκάστοτε κυβέρνησης και σήμερα είναι πλέον θεσμοθετημένα ήταν:

* Η κατάργηση όρων συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

* Η θεοποίηση του διευθυντικού δικαιώματος σε μια σειρά από ζητήματα όπως ωράριο, μεταθέσεις, εσωτερικές μετατάξεις, πειθαρχικές διώξεις κ.λπ.

* Η θεσμοθέτηση της ευελιξίας στον χρόνο εργασίας και το διακεκομμένο ωράριο.

* Η μείωση μισθών με την κατάργηση και τον περιορισμό διαφόρων επιδομάτων, η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και το πάγωμα των μισθών για μεγάλα διαστήματα.

* Η κατάργηση και τροποποίηση κανονισμών εργασίας προσωπικού με νόμο. Ηθελημένα οι νεοφιλελεύθεροι εμπνευστές των πολιτικών αυτών έχουν ξεχάσει τα αλλεπάλληλα προγράμματα εξυγίανσης της Ολυμπιακής και του ΟΣΕ με τα οποία πάγωσαν και περιόρισαν μισθούς, κατήργησαν συλλογικές συμβάσεις, περιόρισαν εργασιακά δικαιώματα. Η κατάληξη ήταν το να πουλήσουν την Ολυμπιακή και να οδεύουμε σήμερα στη συγχώνευσή της με την Aegean και σε ένα ιδιωτικό μονοπώλιο στον χώρο και να δρομολογείται η εκποίηση του ΟΣΕ συνεπικουρούμενη από την πλήρη κατεδάφιση μισθολογικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την κατάργηση όλων των συλλογικών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί και με την απειλή της απόλυσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι των εργαζόμενων.

Ποιος εργαζόμενος και ιδιαίτερα οι προσληφθέντες μετά την 1/1/93 μπορεί να αποδεχθεί τα διαφορετικά ασφαλιστικά καθεστώτα που ίσχυσαν για παλαιούς και νέους;

Ποιος εργαζόμενος και ιδιαίτερα νέος μπορεί να ξεχάσει τα διαφορετικά εργασιακά καθεστώτα για παλαιούς και νέους που καθιερώθηκαν κατ’ αρχήν στον ΟΤΕ και στη συνέχεια σε όλες τις ΔΕΚΟ με κυριότερο θέμα την κατάργηση της σταθερότητας της εργασίας των νέων;

Τι απέδωσε άραγε η αλλαγή στο πλαίσιο των προσλήψεων, η αποψίλωση και του τελευταίου ίχνους διαφάνειας και αξιοκρατίας, καθώς και η κατάργηση και τροποποίηση των κανονισμών εργασίας με νόμο;

Τέλος τον τελευταίο χρόνο είχαμε την ανελέητη επίθεση που εκπορεύεται από τη συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα και που στο σύνολό της αφορά και τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ:

Μειώθηκαν οι μισθοί

Καταργήθηκαν τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων όπως και το επίδομα κανονικής άδειας και αντικαταστάθηκαν από μικρά επιδόματα.

Μπήκαν οι βάσεις για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

Καταργήθηκε ο κατώτατος μισθός.

Ο Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) μπήκε στο γύψο και απαγορεύεται να αποφασίζει αυξήσεις πάνω από το 0% που υπέγραψε η ΓΣΕΕ για φέτος.

Αυξήθηκε το όριο των ομαδικών απολύσεων και μειώθηκε η αποζημίωση λόγω απόλυσης.

Κατεδαφίστηκε το ασφαλιστικό σύστημα.

Αυξήθηκαν οι άμεσοι φόροι με τη μείωση του αφορολόγητου ορίου και είχαμε απανωτές αυξήσεις στους φόρους στα καύσιμα, στα ποτά, στα τσιγάρα και στο ΦΠΑ.

Ούτε αυτά όμως ούτε τα άλλα απέδωσαν τίποτε. Ωστόσο με τις ευλογίες της τρόικας και ομπρέλα το ίδιο ιδεολόγημα μας λένε σήμερα ότι ήρθε η ώρα να αρθεί η μονιμότητα όπου δεν έχει καταργηθεί, να μειωθούν ξανά οι μισθοί, να καταργηθούν τελείως οι συμβάσεις, να συνθλιβούν οι εργασιακές σχέσεις και τα όποια εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει πράγματα τα οποία αποτελούν σύμφωνα με τους εμπνευστές των πολιτικών αυτών την πηγή και την αιτία για όλα τα προβλήματα των δημόσιων επιχειρήσεων.

Ταυτόχρονα οι ίδιοι αποσιωπούν το γεγονός ότι για τα προβλήματα που παρουσιάζουν οι δημόσιες επιχειρήσεις οι βασικοί υπεύθυνοι είναι τα δύο μεγάλα κόμματα και οι πολιτικές τους. Η κακοδιοίκηση, η κακοδιαχείριση, η αναξιοκρατία και ρουσφετοκρατία σε θέματα πρόσληψης και εξέλιξης του προσωπικού, οι πελατειακές σχέσεις, η απουσία οργάνωσης και σχεδιασμού, η αδιαφάνεια και τα στεγανά σε σημαντικές αποφάσεις, η ανελέητη επίθεση που δέχονται συχνά πυκνά οι ΔΕΚΟ και οι εργαζόμενοι από αυτόκλητα ορισθέντες κριτές αλλά και τα προβλήματα που δημιουργούν αυτές καθ’ αυτές οι κυβερνητικές κατευθύνσεις και πολιτικές είναι οι βασικές αιτίες για τα προβλήματα που παρουσιάζουν σήμερα οι δημόσιες επιχειρήσεις.

Η αποσιώπηση των αιτιών αυτών οδηγεί στην εύκολη ενοχοποίηση των εργαζόμενων, της σταθερότητας της απασχόλησης και των εργασιακών και μισθολογικών τους δικαιωμάτων και έρχεται σε αντίθεση με την επιστημονικά τεκμηριωμένη αρχή σύμφωνα με την οποία η ασφάλεια στην απασχόληση και οι ικανοποιητικές συνθήκες εργασίας και αμοιβών συνιστούν βασικούς συντελεστές παραγωγικότητας, ενώ η ανασφάλεια φέρνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα (Γιάννης Κουζής περιοδικό Ενημέρωση ΙΝΕ ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ).

Είναι προφανές ότι η επίθεση αυτή δεν γίνεται για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα και τα ελλείμματα των δημόσιων επιχειρήσεων. Η επίθεση αυτή γίνεται ώστε να φύγουν και τα τελευταία εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν τον προηγούμενο αιώνα, καθώς και για να καμφθεί πλήρως ένα από τα πιο οργανωμένα συνδικαλιστικά κομμάτι της μισθωτής εργασίας. Οι νεοφιλελεύθεροι κύκλοι που καθορίζουν πλέον τις πολιτικές εξελίξεις δεν αρκούνται απλά στην ιδιωτικοποίηση, Απαιτούν και θέλουν η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων να μη συνοδεύεται από εργασιακά βαρίδια και αυτό θέλει να τους δώσει η κυβέρνηση.

Με βάση τα παραπάνω είναι σαφές ότι τόσο το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων όσο και το ζήτημα της κυβερνητικής επίθεσης στα μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στις δημόσιες επιχειρήσεις μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο μέσα από τη δημιουργία ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου ενάντια στο Μνημόνιο και στις πολιτικές που εκπορεύονται απ’ αυτό.

Για άλλη μια φορά θα επαναλάβουμε την αναγκαιότητα της συστράτευσης όλων των δυνάμεων της πολιτικής και κοινωνικής αριστεράς σε ένα αγώνα που στόχο θα έχει την έξοδο της χώρας από τον μηχανισμό της τρόικας και την προβολή και επιβολή μιας άλλης εναλλακτικής πολιτικής διεξόδου από την κρίση που στο επίκεντρό της θα έχει την κοινωνία και τα δικαιώματά της και όχι το πώς θα πάρουν οι δανειστές και τοκογλύφοι τα λεφτά τους και τα κέρδη τους.