Η παρέμβασή μας στο 35ο συνέδριο της ΓΣΕΕ

 Το κείμενο της παρέμβασης σε PDF

Η παρέμβασή μας στο 35^ο συνέδριο της ΓΣΕΕ

Από την Πέμπτη 21/3 έως την Κυριακή 24/3/2013 πραγματοποιήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 35^ο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Παρά το ότι το συνέδριο διήρκησε τέσσερεις ημέρες με ευθύνη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ στους 430 αντιπροσώπους δόθηκαν μόλις πέντε περίπου ώρες για να μιλήσουν. Παραθέτουμε παρακάτω την παρέμβασή μας στο σύντομο χρονικό διάστημα που διατέθηκε στο συνάδελφο Γιάννη Δούκα εκλεγμένο αντιπρόσωπο με το ψηφοδέλτιο της Αγωνιστικής Συνεργασίας.

            Συναδέλφισσες και συνάδελφοι

Τα τρία τελευταία χρόνια τα κόμματα και οι κυβερνήσεις του μνημονίου έκαναν αλυσιδωτές και συνεχείς επιθέσεις στους μισθούς, στις συμβάσεις, στο εργατικό δίκαιο, στο ασφαλιστικό σύστημα στα εργασιακά δικαιώματα. Τα τρία  τελευταία χρόνια η μείωση του εισοδήματος, συνοδεύτηκε με αλλεπάλληλες φορομπητικές επιδρομές και Η σχέση εισοδήματος και φόρου είναι αντιστρόφως ανάλογη με το εισόδημα να μειώνεται και το φόρο να αυξάνεται. Εκφράστηκε σ’ αυτή την αίθουσα και όχι μόνο η άποψη ότι την προηγούμενη τριετία έγιναν μεγάλοι αγώνες, ότι η ΓΣΕΕ έκανε ότι  μπορούσε απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές. Συνάδελφοι, είναι εγκληματικές οι ευθύνες των κυβερνήσεων που οδήγησαν την κατάσταση εδώ, που έφεραν στη χώρα την τρόικα, που οδήγησαν με τις πολιτικές τους τη χώρα και το Λαό της στη φτώχεια, στην ανεργία και στην ανέχεια. Οι κυβερνήσεις των μνημονίων παρέδωσαν  την εθνική μας κυριαρχία, την εθνική μας αξιοπρέπεια στους επιτρόπους και στους τοποτηρητές της τρόικας. Οι κυβερνήσεις αυτές έβαλαν τη χώρα κάτω από τις επιταγές των μεγαλύτερων νεοφιλελεύθερων μηχανισμών όλου του Πλανήτη.

Απέναντι στα μέτρα που προωθήθηκαν έγιναν αγώνες. Υπήρχαν όμως σημαντικά ελλείμματα, σημαντικά προβλήματα που έχουν να κάνουν με το εσωτερικό του κινήματος που έχουν να κάνουν με το πώς η ηγεσία της ΓΣΕΕ αντιμετώπισε το όλο ζήτημα. Το πρώτο έχει να κάνει με το πλαίσιο με βάση το οποίο έγιναν οι αγώνες αυτοί. Ουδέποτε η ηγεσία της ΓΣΕΕ μπήκε στην καρδιά του προβλήματος που είχε να κάνει με το καθολικό αίτημα, της κατάργησης των μνημονίων, με την έξοδο της χώρας από το μηχανισμό της τρόικας, με τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους. Αντίθετα δεν ήταν λίγες οι φορές που έγιναν προσπάθειες αποδόμησης της όποιας άποψης αμφισβητούσε τα μνημόνια στη λογική του ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση πέραν των μνημονίων.

Αν θυμηθούμε μερικούς συγκεκριμένους σταθμούς θα βρούμε το θέμα της κατάργησης του κατώτατου μισθού, της κατάργησης του ΟΜΕΔ και της παρέμβασης στο πλαίσιο των συλλογικών συμβάσεων να μπαίνει από το πρώτο μνημόνιο την άνοιξη του 2010. Θα βρούμε την έλευση και στη χώρα μας του συστήματος των τριών πυλώνων και το να μπαίνουν οι βάσεις για τη μετάλλαξη του ασφαλιστικού από δημόσιο καθολικό και αναδιανεμητικό σε ατομικό κεφαλαιοποιητικό το καλοκαίρι του 2010. Θα βρούμε την αλλαγή στο πλαίσιο των απολύσεων και των αποζημιώσεων λόγω απόλυσης που δεν πειράχτηκαν ούτε από τις κατοχικές ούτε από τις δικτατορικές κυβερνήσεις στον ίδιο νόμο την ίδια περίοδο.

Μαζί με το πολιτικό αυτό ζήτημα είναι υπαρκτό και το θέμα της κλιμάκωσης των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων που πραγματοποιήθηκαν. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μια μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση δεν είχε την απαραίτητη συνέχεια και μεταξύ δύο κινητοποιήσεων υπήρχαν τεράστια κενά ενώ οι επιθέσεις συνεχίζονταν με ταχύτητα φωτός.

Στην όλη πορεία υπήρξαν και αρνητικές παρεμβάσεις ή ενέργειες όπως οι δηλώσεις σε ξένο ειδησεογραφικό πρακτορείο  για τη μη πραγματοποίηση γενικών απεργιακών κινητοποιήσεων ή όπως οι κρυφές συναντήσεις με τους εκπροσώπους της εργοδοσίας ή όπως η υπερψήφιση και διευκόλυνση του κουρέματος των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων από συναδέλφους που είναι σήμερα αντιπρόσωποι στο συνέδριό μας.

Αυτά ανήκουν στο χθες. Το θέμα είναι το πώς θα αντιμετωπιστεί η κατάσταση σήμερα. Ακόμη και σήμερα όμως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αρνείται να βάλει κεντρικό ζήτημα την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους, την έξοδο της χώρας από το μηχανισμό της τρόικας. Τα πανό που υπάρχουν πίσω από το πάνελ είναι πολλές δεκάδες τετραγωνικά μέτρα. Ωστόσο φαίνεται ότι υπάρχουν λέξεις απαγορευμένες. Σε κανένα πανό δεν υπάρχει η λέξη κυβέρνηση, η λέξη τρόικα, η λέξη μνημόνια η λέξη δημόσιο χρέος. Συνάδελφοι οι αγώνες για να έχουν επιτυχία πρέπει να έχουν συγκεκριμένη πολιτική στόχευση, να έχουν συνέχεια, να έχουν κλιμάκωση.

Ακόμη και σήμερα δεν θέλει ούτε να συζητήσει τη λήψη κάποιων ελάχιστων μέτρων που έχουν να κάνουν με την επανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας και του κύρους του συνδικαλιστικού κινήματος. Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι η θέσπιση ενός κώδικα δεοντολογίας και συμπεριφοράς των συνδικαλιστικών στελεχών. Δεν ευθύνονται μόνο τα ΜΜΕ τα οποία γιγαντώνουν το όποια ζήτημα. Ευθύνες υπάρχουν και εντός των τειχών. Γιατί υπάρχουν συνάδελφοι που με τη συμπεριφορά και λειτουργία τους έχουν βλάψει το κύρος όχι μόνο το δικό τους αλλά όλου του συνδικαλιστικού κινήματος πράγμα που αποτελεί τροχοπέδη στους αγώνες, τροχοπέδη στο κύρος και στην ένταξη στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος όλων αυτών που είναι εκτός γιατί εμείς εδώ εκπροσωπούμε μόλις το 10% των εργαζόμενων. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε σε ότι αφορά τη Δημοκρατία στις γραμμές μας και τη συνεχιζόμενη νοθεία είναι η λήψη μέτρων όπως η έκδοση συνδικαλιστικού βιβλιαρίου – ο 1264/82 που το προέβλεπε είναι πλέον μεσήλικας – ή η ηλεκτρονική διασταύρωση των ψηφισάντων ή ο έλεγχος των διπλοψηφιών μέσω ΑΜΚΑ.

Μια κουβέντα για το ΠΑΜΕ. Συνάδελφοι στα ¾ της τοποθέτησής σας αν όχι παραπάνω ασχοληθήκατε με την Αυτόνομη Παρέμβαση. Μπορεί πολλές φορές στο παρελθόν η περιχαράκωση να έχει αποδώσει κομματικά ή παραταξιακά οφέλη. Αν αυτό είναι το ζητούμενο συνεχίστε. Εμείς θα λέγαμε ότι εδώ που έχουμε φτάσει το θέμα δεν είναι η περιχαράκωση αλλά το πώς θα βρούμε σημεία και δίαυλους επικοινωνίας ώστε να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα που συνεχίζεται, ώστε να φανούμε χρήσιμοι στους εργαζόμενους που εκπροσωπούμε. Αυτό διδάσκει και η ιστορία που μας λέει ότι σε συγκεκριμένες περιόδους η συνεργασία των δυνάμεων της Πολιτικής και Κοινωνικής Αριστεράς μεγαλούργησε.

Κλείνουμε με την Κύπρο. Το συνέδριό μας θα πρέπει να χαιρετίσει το περήφανο ΟΧΙ που είπε ο Κυπριακός Λαός στην τρόικα, θα πρέπει να εκφράσει την αλληλεγγύη μας για την αντιμετώπιση της ολομέτωπης επίθεσης που δέχεται από  τους μεγαλύτερους νεοφιλελεύθερους μηχανισμούς όλου του Πλανήτη.