Ο Ούγκο των Λατίνων και των Ελλήνων

Ο Ούγκο των Λατίνων και των Ελλήνων

του Κώστα Ήσυχου*

Είναι σύνηθες στην κουλτούρα των λαών της Λατινικής Αμερικής και όχι μόνο να αποκαλούν τους αγαπημένους τους πολιτικούς ηγέτες, ποιητές, αθλητές με το μικρό τους όνομα ή το παρατσούκλι τους.

Ο ελληνικός λαός δικαιούται να αποκαλεί τον εκλιπόντα πρόεδρο της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας Ούγκο. Αυτό γιατί το έργο του και η ιστορική του συνεισφορά αποτελούν μια σημαντική συμβολή στους νικηφόρους αγώνες ενάντια στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική αγριότητα.

Για τις δυνάμεις της παγκόσμιας αριστεράς και τις ειρήνης, για όλες τις προοδευτικές σοσιαλιστικές δυνάμεις, η απώλειά του είναι οδυνηρή. Ταυτόχρονα, ο λαϊκός παράγοντας, η ατμομηχανή της ιστορίας, είναι αναντικατάστατος. Η σύντομη και πυκνότατη πολιτική σφραγίδα του Τσάβες είναι μέρος μιας ταραγμένης ιστορικής περιόδου, όπου ο Ούγκο μετατράπηκε σε «καρδιά» των μεγάλων ιστορικών αλλαγών στη Λατινική Αμερική.

Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβες Φρίας παρέλαβε το 2000 μια υπερχρεωμένη χώρα, που μόλις είχε καταρρεύσει, χρεοκοπήσει και καταστραφεί κοινωνικά και πολιτικά, μέσα από τα τόσο γνωστά σε μας προγράμματα του ΔΝΤ. Οι βασικές επιλογές ανόρθωσης και ανοικοδόμησης πέρασαν από κύματα επίδοξων πραξικοπηματιών, «λοκ άουτ» εργοδοτών σε κρίσιμους τομείς της βιομηχανίας, ακόμα και της πετρελαϊκής, της βασικής πηγής εθνικού πλούτου της χώρας. Η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση της PDVSA (κρατική εταιρεία πετρελαίου) το 2002, η τεράστια αναδιανομή πλούτου, η ένταξη πάνω από έξι εκατομμυρίων πολιτών στην κοινωνία, με τα προγράμματα εξάλειψης της ακραίας φτώχειας και της κοινωνικής περιθωριοποίησης, είναι από τα βασικά ανάμεσα σε πολλές επαναστατικές αλλαγές που επήλθαν και εναρμονίστηκαν με την ελπίδα και το όραμα για μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία.

Ο ρόλος της Βενεζουέλας στην εντατικοποίηση της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής σε αντι-νεοφιλελεύθερη και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση είναι ουσιώδης και θεμελιακός για τα νέα ιστορικά μονοπάτια των λαών της αιματοβαμμένης και πολύπαθης ηπείρου.

Ποια είναι η επόμενη μέρα; Μια νέα πρόκληση για τον λαό του Μπολίβαρ είναι προ των πυλών. Η νέα εκλογική περίοδος με τον Νίκολα Μαδούρο ως υποψήφιο του Ενοποιημένου Σοσιαλιστικού Μετώπου και η αμετανόητη εκδικητική πολιτική του «Ιμπέριουμ» στον Βορρά.

Ούτε μια κουβέντα ανθρώπινης συμπαράστασης στους οικείους του από τον αμερικανικό παράγοντα. Με περίσσιο θράσος και κυνισμό, ο πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της αμερικανικής Βουλής, Εντ Ρόις, «καλωσόρισε» το γεγονός του θανάτου του προέδρου Τσάβες, δημιουργώντας «έθιμα» στο διπλωματικό πρωτόκολλο, αφού αποδεικνύεται ότι ενδεχόμενη εμπλοκή μυστικών υπηρεσιών στον θάνατο του Ούγκο δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια «υπόθεση συνωμοσίας». Οι ιστορικοί τού όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος πολλά θα έχουν να μας πουν. Η πρόσφατη ιστορία του προέδρου Αραφάτ, με την εκταφή πριν από λίγο καιρό για να εξακριβωθούν τα αιτία του θανάτου, είναι πλέον αδιαμφισβήτητη στα επιστημονικά αποτελέσματα. Ας μην αναλωθούμε όμως σε τέτοια απόλυτα υπαρκτά σενάρια, κατά τη δική μου άποψη.

Η σημασία της πλατιάς ενότητας του λαού της Βενεζουέλας σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές είναι το κύριο και το ζητούμενο όλων των επαναστατικών, αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, γεγονός που αποτελεί την πιο σίγουρη βάση για την εμβάθυνση των προοδευτικών αλλαγών προς όφελος των ταπεινών και φτωχών. Ο Φιντέλ είπε για τους αδικοχαμένους ήρωες που θυσίασαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν, την ίδια τη ζωή τους:

«ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΠΟΤΙΖΟΥΝ ΤΗ ΓΗ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ».

*Δημοσιεύθηκε στην "Εφημερίδα των Συντακτών"(7/3/13)