Στη φιέστα των αγορών και την ελεημοσύνη του "κοινωνικού μερίσματος"

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ Η ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Την ώρα που οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι της χώρας βυθίζονται καθημερινά στην απελπισία της σκληρής μνημονιακής λιτότητας, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου οργάνωσε μια καλοστημένη αλλά κακόγουστη φιέστα, για να τους πείσει για το ανάποδο. «Η Ελλάδα βγαίνει στις αγορές!» είναι το γενικό σύνθημα των ημερών. Φιέστα, που γρήγορα ξεθωριάζει, φιέστα που ως μόνο στόχο έχει τον αποπροσανατολισμό της πλατιάς μάζας μιας κοινωνίας που συνεχώς φτωχοποιείται και οδηγείται σε εξαθλίωση και αποσύνθεση.
Η κυβέρνηση προσκολλημένη στο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού και στις επιταγές τρόικας και Μέρκελ, ισχυρίζεται ότι αυτός είναι ο δρόμος της ανάπτυξης, ότι με τον τρόπο αυτό απαλλασσόμαστε από τα Μνημόνια, ότι γρήγορα θα δοθεί το σάλπισμα, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα αυξηθεί το εισόδημά μας και άλλα ευφάνταστα...

Στην πραγματικότητα όμως, η εργατική τάξη δεν έχει να κερδίσει τίποτε από την όλη ιστορία. Αντιθέτως, θα συνεχίσει να πληρώνει βαρύ τίμημα. Κι αυτό γιατί:
• Το χρέος της χώρας παραμένει μη βιώσιμο και συνεχώς διογκώνεται, παρά την επί 4 χρόνια σκληρή επίθεση των Μνημονίων. Αντί λοιπόν η κυβέρνηση της χώρας να διαπραγματευτεί για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του και την αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, στην ουσία συνεχίζει να αναγνωρίζει το σύνολο του χρέους ως υποχρέωση του ελληνικού λαού, παρότι αυτός δεν είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία του, ούτε καρπώθηκε το αποτέλεσμά του.
• Το επιτόκιο που διαμορφώνεται σε πάνω από 5%, σημαίνει πολύ απλά ότι για 5 χρόνια θα πληρώνουμε ετησίως πάνω από 125 εκ. ευρώ για τους τόκους και μόνο του συγκεκριμένου ομολόγου. Για το οποίο εγχώριοι και διεθνείς αναλυτές διατείνονται, ότι η χώρα στην παρούσα φάση δεν χρειαζόταν. Συνεπώς, όλη η κίνηση έγινε για να εξυπηρετηθεί η προεκλογική φιέστα του αποτυχημένου και οικτρού success story.
• Οι «αγορές», δηλαδή οι φορείς και κάτοχοι του παγκόσμιου κερδοσκοπικού κεφαλαίου, απαιτούν και νέα ισοπεδωτικά μέτρα για τους εργαζόμενους της χώρας. Το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο αποτέλεσε το πρώτο μέρος της αιματηρής επίθεσης, με το δεύτερο ακόμη πιο σκληρό να παίρνει μικρή παράταση, απλά για να διασωθούν εκλογικά η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ-ΕΛΙΑ και όσοι υπηρετούν τον μνημονιακό όλεθρο.
Κι επειδή φιέστα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς δώρα, η κυβέρνηση εξαγγέλλει, ότι από το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3 δις(!), από το οποίο το μισό θα πάει σε λιξηπρόθεσμες οφειλές (άρα για ποιο πλεόνασμα μιλάμε;), θα διανεμηθεί «κοινωνικό μέρισμα», δηλαδή εφάπαξ ελεημοσύνη 500 εκ. σε ευπαθείς κατηγορίες. Εννοώντας προφανώς ως ευπαθή κατηγορία τους ένστολους και τους ήδη εξαθλιωμένους χαμηλοσυνταξιούχους.
Οι «ιθαγενείς», όμως, δεν ξεγελιούνται πλέον με καθρεφτάκια και χάνδρες. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι η λιτότητα θα συνεχίσει να σκληραίνει και να τους περιορίζει στη φτώχεια. Γνωρίζουν, ότι οι χιλιάδες απολύσεις είναι η πραγματικότητα που δεν αντιμετωπίζεται με εξαγγελίες ελεημοσύνης. Οι 1,5 εκ. άνεργοι γνωρίζουν, ότι η δουλειά πλέον δεν αποτελεί δικαίωμα, αλλά «ωφέλημα», με ρυθμιστή των ζωών τους τις Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης. Οι συνταξιούχοι γνωρίζουν, ότι η νέα κυοφορούμενη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό και τις επικουρικές συντάξεις θα εξαφανίσει και την παραμικρή πιθανότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης...
Η πραγματική ελπίδα για την εργατική τάξη είναι η ανυποχώρητη αντίσταση μέχρι την ανατροπή των μνημονίων, της νεοφιλελεύθερης λιτότητας, της κυβέρνησης και των κομμάτων που υπηρετούν αυτήν τη βαθιά ταξική, αντικοινωνική και καταστροφική πολιτική. Στις φιέστες και τα καθρεφτάκια, στις επιδιώξεις του κεφαλαίου να συνεχίζει να γιγαντώνεται σε βάρος της ζωής μας, η δική μας απάντηση περνά μέσα από τη μαζική μαχητική συμμετοχή στους αγώνες και τις κινητοποιήσεις.
Η μοναδική λύση με βάση τις ανάγκες μας είναι η επαναφορά των βασικών μισθών και συντάξεων, η επαναθεμελίωση του εργατικού δικαίου, του ΟΜΕΔ και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ο περιορισμός των απολύσεων και η απαγόρευσή τους για κερδοφόρες εταιρίες, η περιφρούρηση των δημόσιων αγαθών, η υπαγωγή των τραπεζών σε δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο και ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας ως προϋπόθεση για την καταπολέμηση της ανεργίας.

ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ