Τα συνδικάτα την επόμενη μέρα

Από το 27ο ''δελτίο'' της Αγωνιστικής Συνεργασίας ΟΤΕ που κυκλοφορεί
μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ σε pdf

Τα συνδικάτα την επόμενη μέρα

Τα τελευταία δύο χρόνια τα συνδικάτα δεν έχουν σταματήσει να μετράνε ήττες. Το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα, η σημερινή συνδικαλιστική ηγεσία είναι η ηγεσία εκείνη που της έμειναν στα χέρια πολλές από τις κατακτήσεις του εικοστού αιώνα. Όσο και αν προσπαθήσουν κάποιοι να βαφτίσουν το κρέας ψάρι αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα μισθολογικά, ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα όλων των εργαζόμενων στο δημόσιο, στον ευρύτερο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα γύρισαν πολλές δεκαετίες πίσω.

Το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα κατεδαφίζεται και οι συντάξεις συνεχώς μειώνονται.

Η ανεργία τραβάει την ανηφόρα, οι απολύσεις έγιναν πιο εύκολες, πιο φτηνές, οι εργασιακές σχέσεις έγιναν λάστιχο και η εργοδοσία αυθαιρετεί ασύστολα.

Συλλογικές συμβάσεις καταργήθηκαν με μια μονοκονδυλιά οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μειώνονται και από την άλλη τα φορολογικά βάρη μεγαλώνουν.

Το ισχνό δίχτυ κοινωνικής προστασίας που υπήρχε ξηλώνεται.

Ο κατώτερος μισθός καταργήθηκε, οι κλαδικές συμβάσεις χάνουν την ισχύ τους, ο Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας από εργαλείο της εργατικής πλευράς μεταλλάσσεται σε μακρύ χέρι της εργοδοσίας.

Στον ΟΤΕ είχαμε για πρώτη φορά από την ίδρυσή του μαζικές απολύσεις στην COSMOTE, είχαμε αποφάσεις της διοίκησης για αύξηση των ωρών εργασίας, για κατάργηση όρων συλλογικών συμβάσεων, για μείωση επιδομάτων, η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΟΜΕ – ΟΤΕ υπογράφει μειώσεις μισθών, καταστήματα κλείνουν, επανέρχεται το σπαστό ωράριο, μειώνονται οι παροχές του λογαριασμού νεότητας και το ασφαλιστικό μας ακολουθεί τη γενική πορεία πιο γρήγορα από τους άλλους

Και τώρα τι γίνεται; Μήπως τελικά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με την τρόικα κατάφερε να βάλει το συνδικαλιστικό κίνημα οριστικά στη γωνία; Μήπως το συνδικαλιστικό κίνημα μπαίνει οριστικά στο περιθώριο των εξελίξεων;  Μήπως τελικά κυριαρχήσει απόλυτα το ιδεολόγημα της αναποτελεσματικότητας των αγώνων; Τα ερωτήματα αυτά απασχολούν όλους τους εργαζόμενους.

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τις εσωτερικές παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος έχουν συμβάλλει στη μείωση του κύρους, της αξιοπιστίας, της διαπραγματευτικής δύναμης και της αποτελεσματικότητας του συνδικαλιστικού κινήματος. Από την άλλη μεριά τώρα είναι ίσως περισσότερο από ποτέ αναγκαία η συσπείρωση των εργαζόμενων γύρω από τα συνδικάτα τους τα οποία από την πλευρά τους πρέπει να δουν την κατάσταση κατάματα χωρίς ωραιοποιήσεις. Τα συνδικάτα θα πρέπει επιτέλους να βάλουν τη δική τους ατζέντα και να απαντήσουν στο κεντρικό ζήτημα που έχει να κάνει με το χρέος και με την αμφισβήτησή του ως χρέος του ελληνικού Λαού. Να απαιτήσουν τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Να έρθουν σε επαφή με όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας που πλήττονται, τους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους, τους επαγγελματοβιοτέχνες, τους αγρότες, τη νεολαία και να απαιτήσουν την εφαρμογή μιας εναλλακτικής πρότασης διεξόδου από την κρίση που στο επίκεντρό της θα έχει την κοινωνία και τα δικαιώματά της και όχι το πώς θα πάρουν οι δανειστές και οι τοκογλύφοι τα λεφτά τους και τα κέρδη τους.

Μια τέτοια πορεία δεν μπορεί να χαραχθεί με τους υπάρχοντες συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα. Μια τέτοια πορεία απαιτεί την αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού δικομματισμού, την αποδυνάμωση του κομματικού συνδικαλισμού και την ενδυνάμωση των δυνάμεων του αυτόνομου, ταξικού και ριζοσπαστικού συνδικαλισμού. Σε τελευταία ανάλυση το ξεπέρασμα των προβλημάτων και η αλλαγή ρότας περνάει μέσα από τα χέρια των εργαζόμενων. Αυτοί είναι εκείνοι που θα δημιουργήσουν τους καινούριους συσχετισμούς. Απ’ αυτούς εξαρτάται το αν θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να ανταποκριθούμε στη νέα τάξη πραγμάτων, στα νέα δεδομένα.