Άρθρο από το 30ο φύλλο του δελτίου της Αγωνιστικής Συνεργασίας που κυκλοφορεί
Αξιολόγηση και «χαρά»: Ιστορίες εργασιακής τρέλας στον καιρό των παράλογων στοχοποιήσεων
Το Μάρτιο του 2020, πραγματοποιήθηκε η αξιολόγηση των εργαζομένων εν μέσω πανδημίας με ολιγόλεπτη τηλεφωνική συζήτηση, ή και χωρίς αυτή, αφού πολλοί συνάδελφοι αρνήθηκαν να συμμετέχουν σε μια τέτοια προσχηματική διαδικασία. Οι εργαζόμενοι μέτρησαν απώλειες από τη φετινή και περσινή αξιολόγηση, καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό βαθμολογήθηκε κάτω από 3 και κοντά στο 2. Η μη τήρηση των κανόνων αξιολόγησης και η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ αξιολογητή και αξιολογούμενου επέφεραν ενστάσεις, δημιούργησαν ψυχολογικά επακόλουθα, καλλιέργησαν το φόβο με αποτέλεσμα να συρρέουν οι συνάδελφοι στον Ιατρό Εργασίας, στους ψυχολόγους και την τηλεφωνική γραμμή ψυχολογικής υποχτήριξης της εταιρίας.
Παράλληλα ο ψυχολογικός πόλεμος με τη μορφή bulling, συνεχίζεται καθημερινά για την επίτευξη ανέφικτων στόχων εφαρμόζοντας τη γνωστή καμπύλη Gauss με την δικαιολογία: δεν μπορεί σε μια υπηρεσία να είναι όλοι καλοί!... Έφτασαν στο σημείο να στέλνουν προειδοποιητικά e-mails στους υφιστάμενούς τους, προκειμένου να τους «συνετίσουν».
Ο Πρόεδρος του Ομίλου δεν έχει δει τα αφόρητα προβλήματα που έχει προκαλέσει η επιχειρησιακή πολιτική του; Θα γίνει επιτέλους ορθολογική διαχείριση προσωπικού με αξιοκρατία, ώστε να συνεχίσει η εταιρία να είναι βιώσιμη και πρώτη στον κλάδο της; Εδώ και πολλά χρόνια η εταιρία από Best Work Place έχει γίνει Worst Work Place. Γιατί άραγε; Θα σταματήσει αυτό το παραμύθι ότι μόνο οι εργαζόμενοι του ΟΤΕ δεν εργάζονται σκληρά αν και έχουν υψηλές απολαβές; Οι μειώσεις των τελευταίων χρόνων, το πάγωμα του χρονοεπιδόματος και η μείωση του μισθολογικού κόστους στο ένα τρίτο του 2012, δεν μπορούν να υποστηρίξουν πλέον το αφήγημα της Διοίκησης. Η δωρεάν διαφήμιση του Ομίλου από τους ίδιους του εργαζόμενους και το φιλότιμο που επέδειξαν για να εξυπηρετήσουν τους πελάτες και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο δεν ανταμείφτηκε από την εταιρία, η οποία τους έδειξε αγνωμοσύνη.
Από την άλλη πλευρά οι εργαζόμενοι πρέπει να δείχνουν «χαρούμενοι» στις έρευνες ικανοποίησης της DT, αλλά αλήθεια πόσο ικανοποιημένος μπορείς να είναι κάποιος σε μια εταιρία που δείχνει ότι δεν τον υπολογίζει; Η τελευταία, όμως, έρευνα ικανοποίησης κοκκίνισε στα τμήματα που ο εκφοβισμός δεν μπορεί πλέον να υπερβεί την αγανάκτηση των συναδέλφων, αναδεικνύοντας την πραγματικότητα για το εργασιακό περιβάλλον που ζουν. Φανέρωσε, επίσης, την αδυναμία του HR να κάνει αξιοποίηση και σωστή διαχείριση του προσωπικού.
Μήπως τελικά ο μόνος στόχος των διοικούντων είναι να δημιουργήσουν μια στρατιά απογοητευμένων εργαζόμενων πριν από κάθε εθελούσια, ώστε να είναι πιο πρόθυμοι να αποχωρήσουν με οποιοδήποτε κόστος, προκείμενου να γλυτώσουν από τα καθημερινά μαρτύρια που ζουν;
Είναι καιρός και το συνδικάτο να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, πέρα και πάνω από μικροπαραταξιακές ή προσωπικές λογικές σε μια μάχη που θα χρειαστούν όλες τις δυνάμεις προς μια και μόνο κατεύθυνση: την προάσπιση των όποιων δικαιωμάτων έχουν απομείνει στους εργαζόμενους.
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου